Ενάντια στην απαγόρευση κυκλοφορίας – συνάθροισης – διαδήλωσης
Εγκαινιάσαμε τη νέα χρονιά και παρέα μας παρέμεινε η ”κρίση του κορονοϊού” που η διάρκειά της κοντεύει να αγγίξει τον έναν χρόνο, με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις να υποστηρίζουν πως θα μας συνοδεύει μέχρι το καλοκαίρι. Ξεκινήσαμε με απαγορεύσεις των συναθροίσεων, συνεχίσαμε με ολική καραντίνα, με ολοκλήρωσή της το καλοκαίρι ”θυσιάζοντας” τη δημόσια υγεία για τα κέρδη του τουρισμού, στη συνέχεια επανήλθε η ελληνική πραγματικότητα σε καραντίνα για την οποία, αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, κανείς δε γνωρίζει μέχρι πότε θα τραβήξει.
Για το ”καλό μας” λοιπόν πάγωσε δραματικά ολόκληρη η προηγούμενη πραγματικότητα μετατρεπόμενη σε μία νέα συνήθεια, πραγματικός κίνδυνος για τις ζωές των ανθρώπων. Τα λουκέτα στα μαγαζιά αυξάνονται, η ανεργία αυξάνεται, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων αυξάνονται, η καταστολή αυξάνεται, η υποβάθμιση του δημόσιου συστήματος υγείας αυξάνεται, τα κονδύλια για μπάτσους και στρατό αυξάνονται, η καταστολή αυξάνεται, ο περιορισμός των εναπομεινάντων, πετσοκομμένων από τις μνημονιακές πολιτικές, δικαιωμάτων αυξάνεται…
Οι πολιτικές εξελίξεις εδώ και ένα χρόνο είναι ραγδαίες, άλλη μία τρανή απόδειξη πως το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα δε μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχία των πολιτικών του και τρίζουν τα θεμέλιά του.
Η θέση μας από την πρώτη στιγμή της νέας πολιτικής περιόδου ήταν σαφής: η ταξική πάλη δεν αναστέλλεται και κόντρα στους πολιτικούς και κοινωνικούς περιορισμούς οφείλουμε να προτάξουμε και να αναπτύξουμε τα καθιερωμένα εργαλεία αντίστασης.
Επιβαλλόταν να περιφρουρήσουμε τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, το πανεπιστημιακό άσυλο, τη δυνατότητα των αγωνιστών να προπαγανδίζουν τις απόψεις τους και φυσικά το δικαίωμα της παραμονής συνολικά στο δρόμο του αγώνα, αναδεικνύοντας και αμφισβητώντας συνεχώς την υποκριτική στάση και αφήγηση της ακροδεξιάς κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας: τα μέτρα που λαμβάνει δεν είναι υγειονομικά αλλά πολιτικά!
Οι στόχοι που έχει θέσει αφορούν δύο μεγάλα μέτωπα. Το πολιτικό και το οικονομικό. Προσπαθώντας να φιμώσει τον πολιτικό, κομμουνιστικό αντίλογο ο οποίος, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, με οργάνωση και σχέδιο, είναι ικανός να ”απογειωθεί”, θέλει να τσακίσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Να καταφέρει δηλαδή να αποτελέσει το μονοπώλιο στον πολιτικό διάλογο, απομονώνοντας και αποστρατεύοντας εκείνους που δηλώνουν την προθυμία να τα βάλουν με το ”στέμμα του βασιλιά”, να κάμψει την οργανωμένη πολιτική αντίδραση των καταπιεσμένων και να τους αφαιμάξει ακόμα περισσότερο.
Η αποξένωση και η αλλοτρίωση στα μυαλά των ανθρώπων χτυπάνε κόκκινο. Η ενδοοικογενειακή βία έχει τριπλασιαστεί, οι τσέπες των ψυχολόγων έχουν φουσκώσει και παράλληλα η αγορά των αλκοολούχων ποτών και των ναρκωτικών έχει θησαυρίσει.
Η απάντηση σε αυτή την πρωτόγνωρη απομόνωση, η οποία έρχεται να μεταθέσει την πολιτική ευθύνη από τους πραγματικά υπεύθυνους της κρίσης, στον απλό εργάτη, στον έφηβο μαθητή, στον άτυχο μετανάστη, είναι η στοχοποίηση της συνολικής απαγόρευσης της κυκλοφορίας.
Το θέατρο του παραλόγου που παίζει η κυβέρνηση, μετατρέποντας ένα υγειονομικό θέμα σε αιτία ξηλώματος του Κοινωνικού Συμβολαίου, πρέπει να αμφισβητηθεί πολιτικά συνολικά χωρίς οι επιλογές μας να συμβιβάζονται στα ”μίνιμουμ” που αναγκάζεται να μας επιτρέψει ο πάουερ ρέιντζερ Χαρδαλιάς.
Τι κι αν βρέθηκε εμβόλιο; Αυτό δίνεται με το σταγονόμετρο και με προτεραιότητα τα εκλεκτά μέλη ή βύσματα της Νέας Δημοκρατίας. Η συζήτηση πρέπει να λήξει και να επικεντρωθεί στο ”γιατί εν τέλει δεν εμβολιάζεται μαζικά ο λαός”. Γιατί υποχρηματοδοτήθηκε το δημόσιο σύστημα Υγείας κατά περίπου 600 εκατομμύρια ευρώ; Που είναι τα περισσότερα νοσοκομεία, οι απαραίτητοι γιατροί και νοσηλευτές που θα φροντίσουν τους αρρώστους; Επίκαιρα, ανθεκτικά ερωτήματα που αναδεικνύουν τις αντιφάσεις της κυβέρνησης και αποκαλύπτουν τους πραγματικούς λόγους λήψης αυτών των μέτρων. Πρακτικά, υπάρχει η δυνατότητα να υπάρξει αντιγραφή της φόρμουλας των εμβολίων σε περίπτωση που οι φαρμακευτικές εταιρείες απαιτούν επιπλέον χρηματοδότηση και δεν επιτρέπουν τη διακίνηση περισσότερων από αυτών.
Πολιτικά είναι περίπλοκο, καθώς η ίδια η φύση του καπιταλισμού εμποδίζει την εξυπηρέτηση των πραγματικών αναγκών και προϋποθέτει την κερδοφορία για την πρόοδο της κοινωνίας. Απαντάμε ηχηρά πως το τρίπτυχο “μαζικός εμβολιασμός – μαζική παραγωγή φαρμάκου (πχ μονοκλωνικά αντισώματα) – νοσοκομεία και ΜΕΘ” αποτελούν τη μοναδική απάντηση σε ένα υγειονομικό θέμα. Η κατάργηση της φαρμακευτικής πατέντας και η εθνικοποίηση των ιδιωτικών κλινικών είναι κρίσιμοι όροι υλοποίησης αυτής πολιτικής. Η καραντίνα, οι απαγορεύσεις και τα lockdown αποτελούν μια ακροδεξιά πολιτική επίθεση στις πληβείες τάξεις. Ο καπιταλισμός πρέπει να ανατραπεί παρέα με τα συμπτώματα του που σπέρνουν θλίψη και οργή.
Οι προοπτικές παραμένουν μπροστά μας. Δεν αξίζει να μιλήσουμε για μία πολιτική, ελληνική σκηνή ”κρανίου τόπος”. Από την Πρωτομαγιά του 2020 που έσπασε την τρομοκρατία στον κόσμο του κινήματος και εξασφάλισε τη συμμετοχή του σε επόμενους μικρούς ή μεγαλύτερους αγώνες, μέχρι και πρόσφατα στη μεγαλειώδη ανατροπή της χουντικής έμπνευσης απαγόρευσης των διαδηλώσεων στις 17 Νοεμβρίου, οι οργανώσεις έδειξαν πως παραμένουν παρούσες στις εξελίξεις. Οι εξεγέρσεις που έλαβαν χώρα σε διάφορες περιοχές του πλανήτη έρχονται να συμβάλλουν και να ”ζητήσουν” την πολύτιμη ανταλλαγή εμπειριών, πληροφοριών και τόνωσης του ηθικού.
Διαδήλωση για το Πολυτεχνείο, Νοέμβρης 2020
Το οργανωμένο ταξικό κίνημα, για να υλοποιήσει τις πλούσιες δυνατότητες που ξεδιπλώνονται μπροστά του χρειάζεται να αποβάλλει χρόνιες παθογένειες που έχουν γίνει προέκτασή του. Δεν αντιμετωπίζει μόνο αδυναμίες που προέκυψαν είτε από την καθυστερημένη συνειδητοποίηση του προβλήματος είτε από την επιμονή σε πολιτικές επιλογές που κουκουλώνουν το πρόβλημα ή του δίνουν παράταση. Η απόσταση που χρειάζεται να διασχίζουμε φαντάζει μακρινή και δύσκολη. Η επιμονή σε πολιτικές συμπεριφορές και τακτικές που εξαντλήθηκαν από τα πρώτα μνημονιακά χρόνια διαμορφώνει ιδεοληπτικά χαρακτηριστικά. Η ενσωμάτωση των πολιτικών επιταγών της κυβέρνησης και οι λογικές ”θα λογαριαστούμε μετά” στρώνουν το έδαφος για να μη ”λογαριαστούμε ποτέ”. Η θεωρητικοποίηση της φοβικότητας που αντιμετωπίζουν κάποια πολιτικά κομμάτια στο βωμό των μικροπολιτικών συμφερόντων και της αντίληψης ”να κόψουμε δρόμο για να αποφύγουμε μεγάλα εμπόδια” αναγκάζει έναν κόσμο να ηττάται, να κάνει το χατίρι της κυβέρνησης προτού καν δώσει τη μάχη.
Η υπεράσπιση των καθιερωμένων πολιτικών εργαλείων των κομμουνιστών που έχουν δοκιμαστεί και κατακτηθεί μετά από δύο αιματηρούς αιώνες καπιταλισμού δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν μία συστημική ιστορία. Η κυβέρνηση έχει αποδείξει την προκλητικότητα και την αποφασιστικότητά της να φτάσει μέχρι τέλους και να μην καταγραφεί στην ιστορία ως η μεγάλη χαμένη της υπόθεσης. Σε αυτή τη συμπεριφορά, για να συνεχίσουμε να έχουμε ελπίδες και να έχουμε ρεαλιστικές δυνατότητες στις επόμενες κρίσιμες μάχες, απαιτείται η πρωτοπορία, το αποφασισμένο κομμάτι του ταξικού κινήματος να σχηματίσει οργανώσεις και αδιάλειπτα να προσφέρει το δικαίωμα στον κόσμο των αναφορών μας, να σπάει την αποξένωση στους δρόμους, στις διαδηλώσεις, στις απεργίες. Όλα αυτά εκμεταλλευόμενοι έναν υπαρκτό κύκλο αποσταθεροποίησης των πολιτικών της κυβέρνησης και την αμηχανία της, ώστε να προτάξει τη συμμετοχή του απέναντι στα αντικομμουνιστικά και αντεργατικά σχέδιά της. Όχι διά των αντιπροσώπων των συνδικαλιστικών και λοιπών πολιτικών θεσμών, αλλά διεκδικώντας με καμπάνιες, δημόσια και περήφανα τον ξεσηκωμό εκείνων που είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν το δρόμο του αγώνα που χαράζεται.
Με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρουμε να σπάσει η απαγόρευση κυκλοφορίας στην πράξη για όλους. Η αναστολή των πολιτικών δικαιωμάτων θα γίνει η αρένα στην οποία θα νικηθεί το κτήνος της κυβέρνησης. Η καταπίεση της νεολαίας που της επιβάλλουν να χαραμίσει τα καλύτερά της χρόνια στη μιζέρια και στη δυστυχία, θα γίνει το πανηγύρι τους γύρω από τη φωτιά που θα καίει τους Μητσοτάκηδες, τους Βορίδηδες και τους Γεωργιάδηδες.
Μπήκαμε στη νέα χρονιά και παρέα μας παρέμεινε η ”κρίση του κορονοϊού”. Ας την απορρίψουμε και ας συστηθούμε στη χρυσή ευκαιρία ανατροπής αυτού του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός.
