Δεν υπάρχει σημείο του χάρτη που ο καπιταλισμός, ιστορικά, έχει καταφέρει να προσφέρει διαχροχική αρμονία στις κοινωνίες των ανθρώπων. Οι οικονομικές αντιθέσεις, η καταπίεση των πολλών από τους λίγους, η αναρχία στην αγορά που γεννάει τις οικονομικές κρίσεις, φέρνουν αγανάκτηση και οργή. Πρόκειται για αναπόφευκτα φαινόμενα. Σε περιόδους παγκόσμιας οικονομικής κρίσης όπως η παρούσα που διανύουμε, τα λαϊκά στρώματα που κάθε φορά βρίσκονται αδικημένα στο ισοζύγιο με το Κεφάλαιο, τείνουν να αμφισβητούν τους αφέντες τους. Αγγίζουν και πολλές φορές ακόμα διαμορφώνουν, ιστορικές στιγμές που ”οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν και οι από κάτω δεν θέλουν να κυβερνιόνται όπως πριν”.
Αντανακλαστικά θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει υγιείς τις οποιεσδήποτε αντιδράσεις ενάντια στην εξουσία, στους σύγχρονους δήμιους του λαού. Αντανακλαστικά, θα ήταν κατανοητό για τον οποιοδήποτε πολίτη που δεν έχει βάλει στην ημερησία του διάταξη την ενασχόληση με την πολιτική, πόσω μάλλον, τη στρατεύσιμη πολιτική σε επίπεδο κομμάτων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων. Και εδώ εντοπίζεται ένα θεμελιώδες πρόβλημα: η άρνηση του οργανωμένου, ταξικά προσανατολισμένου, στρατοπέδου να μην αναγνωρίζει δεξιά, αντιδραστικά και φασιστικά κινήματα, χαρίζοντας το προοδευτικό πρόσημο σε κινητοποιήσεις, με κριτήρια κοινωνικών τάξεων και όχι πολιτικών οραμάτων και υποκειμένων που συγκροτούν και καθοδηγούν, την καθ’ όλα δίκαιη οργή που κατακλύζει τις εργατικές τάξεις και τους εκμεταλλευόμενους.
Δεν εξετάζονται πολιτικά προγράμματα. Δεν εξετάζονται πολιτικά υποκείμενα που συγκρούονται για την ηγεμονία των κινητοποιήσεων και αυτό οδηγεί στη μηχανική χρέωση της προοδευτικότητας με αντικυβερνητικά και αντιμπατσικά χαρακτηριστικά. Οι πολιτικές αναλύσεις δημιουργούν καθήκοντα και σε αυτές τις περιπτώσεις οργανώσεις του χώρου πέφτουν σε αντιφάσεις και η σύγχυση ηγεμονεύει.
Δεν απομακρυνόμαστε πολύ από τα Βαλκάνια και ”ταξιδεύουμε” στη χώρα της Λευκορωσίας, που τους τελευταίους μήνες με αφορμή την επανεκλογή του προέδρου Λουκασένκο ξέσπασε μία σειρά κινητοποιήσεων και διαμαρτυριών που με τη σειρά τους έφεραν σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ των σωμάτων ασφαλείας και διαδηλωτών. Η ηγέτης της αντιπολίτευσης Τιχανογσκάγια, καταδικάζοντας το εκλογικό αποτέλεσμα χαρακτηρίζοντάς το ως νόθο, συμπύκνωσε στο πρόσωπό της όλη την προσπάθεια κριτικής στο υπάρχον καθεστώς. Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι αξιωματούχοι άμεσα δήλωσαν την αμέριστη συμπαράσταση ”στους αγνούς αγώνες του λαού της Λευκορωσίας για δημοκρατία και δικαιοσύνη”, βιάζοντας να υποστηρίξουν τη δήλωση αυτοανακήρυξης της ηγέτιδος της αντιπολίτευσης σε νέα πρόεδρο της Λευκορωσίας. Αν μας υποψιάζει κάτι αυτό, ας ταξιδέψουμε ξανά αυτή τη φορά, υπερατλαντικό ταξίδι, θυμούμενοι τις πρόσφατες προσπάθειες πραξικοπήματος του Γκουαιδό ενάντια στο Μαδούρο στη Βενεζουέλα, με τις ευλογίες ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ανά τον πλανήτη.
Επιστρέφοντας και ξεσκεπάζοντας το πολιτικό πρόσημο των ”αυτόνομων και αδιαμεσολάβητων” κινητοποιήσεων του λαού της Λευκορωσίας, αξίζει να σημειωθεί η παραδοχή του Dmitry Yarosh, πρώην επικεφαλής του Δεξιού Τομέα της Ουκρανίας, για τις υπηρεσίες εκπαίδευσης που ο ίδιος είχε προσφέρει σε Λευκορώσους νεοναζί που είχαν λάβει μέρος σε δράσεις ενάντια στον Λουκασένκο. Οι νεοναζί πρωτοστατούν και δεν το κρύβουν! Σε πολλές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, απροκάλυπτα και περήφανα, έχουν υψωθεί ερυθρόλευκες σημαίες, εθνικό σύμβολο των συνεργατών των ναζί κατά τη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου. Η λεγόμενη δηλαδή σημαία του ”δημοκρατικού κινήματος” της Λευκορωσίας που στεκόταν πλάι σε αυτές της σβάστικας, ενώ βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο δείχνουν συλλήψεις διαδηλωτών με εθνικιστικά και νεοναζιστικά σύμβολα που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων με την αστυνομία.
Το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της Τιχανογσκάγια με πλήθος ιδιωτικοποιήσεων που αναμένει το ”πράσινο φως”, στοχοποιώντας το κοινωνικό κράτος πρόνοιας και κοινωνικές κατακτήσεις, βρίσκει φανατικούς οπαδούς τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, κυβερνητικά στελέχη από τις περισσότερες και πιο ισχυρές ευρωπαικές χώρες και προσφέρει ένα σημαντικό άλλοθι στις ορέξεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για παρέμβαση,σχεδίαση των πολιτικών της Λευκορωσίας και υφαρπαγής του πλούτου. Πρόκειται για ένα σχέδιο που έχει ήδη λάβει χώρα με συντριπτικά αποτελέσματα στην Ουκρανία, με την εξέγερση της πλατείας της Μαιντέν όπως και με τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης, που στη θέση των παλιών πτοχευμένων καθεστώτων έφεραν νέα ασταθή, δικτατορικά καθεστώτα και παραλίγο να συμβεί το ίδιο και στη Βενεζουέλα.
Οι τελευταίες δεκαετίες έφεραν στην πολιτική επικαιρότητα αποτυχημένες προσπάθειες εγκαθίδρυσης σοσιαλιστικών καθεστώτων. Ο καπιταλισμός εκμεταλλευόμενος αδυναμίες και πληγές του δικού μας ταξικού στρατοπέδου, κατάφερε να ηγεμονεύσει σε παγκόσμια κλίμακα εξαπολύοντας ηχηρή αντικομμουνιστική προπαγάνδα και δοξασίες για την ίδια του την ύπαρξη. Ανάγκασε τις ταξικές δυνάμεις να αναθεωρήσουν και να αναζητήσουν νέα μονοπάτια, παρατώντας παραδοσιακά πολιτικά εργαλεία, υποτασσόμενες στην κυρίαρχη αφήγηση. Χρειάζεται προσοχή.
Το λάθος που υπογραμμίζεται στην προσπάθεια των ταξικών δυνάμεων τους να αναλύσουν και να βρουν πιθανά κενά, κατά τη διάρκεια της ταξικής πάλης, τα οποία θα προωθήσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, είναι η τυφλή και αφηρημένη ανάθεση στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων, χαρίζοντας την απολιτικοποίηση τους προς τέρψη των αστικών συμφερόντων. Το μαγικό, μεγάλο, για πολλούς ευχόμενο, εξαψήφιο νούμερο των διαδηλωτών, των αντιφρονούντων των σημερινών κυβερνήσεων και πολιτικών τους, όχι μόνο δεν αποτελεί προϋπόθεση για τη νικηφόρα τροχιά των επόμενων μαχών που θα συναντήσουμε, αλλά αποπροσανατολίζει από το πολιτικό περιεχόμενο που αποκτούν στην πορεία.
Η μάχη απέναντι στη φτώχεια και στην πείνα θα είναι μία αέναη πολιτική διαδικασία μέχρι να εξαλειφθούν πλήρως. Σε καμία περίπτωση όμως, από μόνη της, δε δηλώνει προοδευτισμό και δεν προσφέρει ελπίδα για την κοινωνία της Ισότητας και της Αδελφοσύνης. Στο μπράντεφερ που συμβαίνει στο τραπέζι των αντίθετων ταξικών συμφερόντων, η ανάθεση της λύσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι φτωχοί, σε αστικούς θεσμούς και συμμαχίες με ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, θα υπονομεύσει την ίδια την ύπαρξη των κομμουνιστικών ιδεών, αυτών που αποτελούν την πραγματική ελπίδα για την πλειοψηφία της κοινωνίας. Η αναπαραγωγή των σημερινών παραγωγικών και κοινωνικών σχέσεων θα οδηγήσει σε έναν αναπόφευκτο φαύλο κύκλο και πιο ισχυρής εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
Επιβάλλεται να προσεγγίζουμε χωρίς προκαταλήψεις την επικαιρότητα και τις προσπάθειες ώστε η συνέχεια του αντικαπιταλιστικού αγώνα να προωθηθεί στα μέρη μας και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Τσακίζοντας αυτούς που εμφανίζονται δήθεν σαν υποστηρικτές του λαού, αλλά στηρίζουν ρατσιστικές – εθνικιστικές πολιτικές και που ”κουνάνε την ουρίτσα” τους σε ιμπεριαλιστικές ορέξεις, θα εμφανίσουμε τις προοπτικές ευημερίας της εργατικής τάξης. Τα κομμουνιστικά λάβαρα δεν έχουν καμία θέση και δε μπορούν να επιβιώσουν ανάμεσα στα εθνικά και στα νεοναζιστικά. Σε καμία περίπτωση. Και για αυτό πρέπει να αγωνιστούμε.
