Την Παρασκευή 24 Ιουλίου, ο Ερντογάν αποφασίζει να ανοίξει την Αγιά Σοφία για την μουσουλμανική προσευχή. Δεν κάνει την Αγιά Σοφία τζαμί αλλά μόνον επιτρέπει την προσευχή κάθε Παρασκευή, εξακολουθεί να είναι μουσείο και να λειτουργείς σαν τέτοια, αυτό ας το έχουν υπόψη όλοι οι της πατριωτικής αριστεράς που ωρύονται για σουλτάνους και άλλους προσδιορισμούς εκπορευόμενους των υπογείων του ΥΠΕΞ.
Η κίνηση αυτή του Ερντογάν δεν θεωρείται ότι εντάσσεται στο κέντρο των ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών, αλλά περισσότερο στο εσωτερικό μέτωπο της πολιτικής σκηνής της Τουρκίας, προς το CHP κυρίως αλλά και το HDP για διαφορετικούς λόγους, όπως και για την συσπείρωση τόσο του ακροατήριου του AKP όσο και των άλλων εθνικιστικών κομμάτων ενόψει της όξυνσης της οικονομικής κρίσης. Η εθνική ενότητα πάντα είναι μία ασπιρίνη στην εποχή της κρίσης.
Στην Ελλάδα φυσικά εντάσσεται άμεσα στον εθνικιστικό πυρετό που τα αστικά επιτελεία επιμελώς στήνουν εδώ και δεκαετίες. Ειδικά με την Αγία Σοφία που ενσωματώνει πολύ από τη εθνική μυθολογία, «άλωση, μαρμαρωμένο βασιλιά, ισλαμοφοβία».
Συνεχείς αναφορές στα ΜΜΕ, εντός αλλά και εκτός της λίστας Πέτσα, συνεχείς καταγγελίες από κυβέρνηση και κόμματα, σύσσωμη το ελληνικό κοινοβούλιο συσπειρώνεται στην γραμμή της τουρκικής επιθετικότητας και της υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Και η ελληνική ακροδεξιά, η εξωκοινοβουλευτική καθώς ο Βελόπουλος εκτελεί με ακρίβεια τα κοινοβουλευτικά καθήκοντα της εκ των ακροδεξιών στήριξης της ΝΔ, μαζί με ότι έχει απομείνει από τον ελληνικό φασισμό του 21ου αιώνα, τρέχουν να καλύψουν τον δρόμο που ανοίγουν κυβέρνηση και ΜΜΕ, αυτή την ιερή μέρα για την πατρίδα και την θρησκεία.
Ο Καραμπελιάς που έχει έδρα στον Δήμο Αθήνας διοργανώνει περίλαμπρη συγκέντρωση μετά μουσικής και ομιλιών στην πλατεία Κολοκοτρώνη. Ελάχιστοι δεκάδες οπαδοί δικοί του και των πρακτόρων που έχει μαζέψει γύρω του, Καλντερίδη, Συρίγο μαζί με την Αφροδίτη Μάνου που μάλλον βρήκε νέα στέγη, μαζεύτηκαν κάτω από το άγαλμα κοιτώντας όπου αυτό δείχνει, σύμφωνα με τον μύθο στο απόλυτο κενό.
Ο Λαγός στην πλατεία Συντάγματος με όχι περισσότερα των 40 ατόμων, και όπως πάντα οι σημαίες είναι περισσότερες, δυσκολεύεται να εφορμήσει στην Τουρκική Πρεσβεία όπως ήταν το αρχικό πολεμικό σχέδιο και μένει πλατεία. Μερικοί μόνον στα προαύλια των εκκλησιών μπορούν να είναι σίγουροι.
Ο πρώην φυρερίσκος της πρώην Μεσογείων, γενικά ο πρώην, κατεβάζει για βόλτα, για καφέ, για ψώνια, για κάτι τέλος πάντων, καμία 30αριά γυναίκες παιδιά γέρους, σε μία ακόμα απέλπιδα προσπάθεια να δείξει ότι υπάρχει τουλάχιστον μέχρι να βγει η απόφαση της δίκης. Θα του την χαρίσουν μάλλον, όπως το 1978 όταν ο πρακτοράκος της ΚΥΠ έβαζε μπόμπες. Όλο και κάποια σύνταξη θα του κόψει το κράτος αυτουνού, γιατί των υπολοίπων δεν περισσεύει ούτε για κάλπικο μετάλλιο.
Ο πρώην υπαρχηγός και αυτοαποκαλούμενος ‘μάχιμος’ αυτή την ιερή μέρα έμεινε σπίτι, μάλλον να φυλάει τα γυναικόπαιδα.
Τελικά ο πιο μάχιμος του ελληνικού εθνικισμού την ιερή αυτή ημέρα είναι ο Ιερώνυμος, που βάζει και κτυπάνε οι καμπάνες των εκκλησιών, με τον αυτόματο μηχανισμό βέβαια, γιατί που να αγκομαχούν τώρα οι ρασοφόροι.
Α.Ω.
