Αργά αλλά σταθερά, μέρα με την ημέρα αποκαλύπτεται ο απίστευτος τυχοδιωκτισμός όλων των αστικών κυβερνήσεων σε συνδυασμό με την πλήρη αδιαφορία τους για την ανθρώπινη ζωή. Όλα τα μέτρα που παίρνονται αφορούν τις «αντοχές» της οικονομίας. Καμία κυβέρνηση, κανένας οργανισμός δεν έχει ιδέα για το μέγεθος διασποράς του ιού, αλλά ούτε μπορεί να εξηγήσει τη διαφορά θνητότητας του σε Δυτική Ευρώπη και ΗΠΑ σε σχέση με την Ανατολική Ευρώπη.
Η πανδημία είναι το προπέτασμα καπνού για να καλυφθεί η βαθειά οικονομική κρίση. Πλέον τα μέτρα αναδιάρθρωσης της οικονομίας, τα κλεισίματα, οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και η εντατικοποίηση, δεν θα οφείλονται στα αποτυχημένα οικονομικά σχέδια που εφαρμόζουν για πάνω από μια δεκαετία οι καπιταλιστές αλλά στη «φυσική καταστροφή». Φυσικά, θα εξαγγείλουν άλλο ένα success story, το τέταρτο ή πέμπτο των τελευταίων χρόνων, όπου «του χρόνου έρχεται η ανάπτυξη!».
Γιατί όμως χρειάζονται την απαγόρευση κυκλοφορίας και συναθροίσεων; Η αριστερά, η αναρχία και τα συνδικάτα δεν είναι ήδη ηττημένα και απομαζικοποιημένα; Μήπως υπάρχει ένας υγειονομικός λόγος; Ισχυριζόμαστε πως τα μέτρα καταστολής δεν έχουν υγειονομική χρησιμότητα γιατί, πολύ απλά, δύο μήνες μετά είμαστε στο σημείο που ξεκινήσαμε! Ούτε διαφορετική υποδομή υγείας, ούτε πολλαπλάσιο προσωπικό και ΜΕΘ έχουμε και φυσικά δεν υπάρχει εμβόλιο ή αντίδοτο. Η καραντίνα είναι ένα στοχευμένο μέτρο αλλά δεν μπορεί να είναι κρατική πολιτική.
Μοναδικός στόχος των μέτρων είναι τρομοκράτηση και εξατομικοποίηση των πληβείων τάξεων. Να μεταφερθεί στο αίμα και στο dna τους ο φόβος, η ανημποριά, το δέος για τον «αόρατο εχθρό». Ο τρόμος για το απροσδιόριστο «αύριο» και η «θαλπωρή» της οικογένειας και του Κράτους. Η αστική τάξη παλεύει για πάνω από δέκα χρόνια να συντάξει μια «πανανθρώπινη» συσπείρωση δυνάμεων. Το «μαζί τα φάγαμε» διαλύθηκε μαζί και τα κόμματα του 90% που την υποστήριξαν. Η ανασύνταξη του αστισμού έφερε τον εθνικισμό και το «Μακεδονικό» ή το «Προσφυγικό» αλλά ούτε εκεί επιτεύχθηκε μια «εθνική σταυροφορία».
Η πολιτική της «Καραντίνας» επιδιώκει να αποκόψει τις οργανώσεις του ταξικού κινήματος από το δικό της «μαλακό» ιστό. Να τρομοκρατήσει, να «μείνουν σπίτι» τους οι εργαζόμενοι και η νεολαία που συμμετέχει στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, στα διεθνιστικά συλλαλητήρια, στις αντιρατσιστικές καμπάνιες αλληλεγγύης. Συνελεύσεις, συνέδρια, διαδηλώσεις συνδικάτων και κομμάτων να μεταφερθούν στις καλένδες. Να απομείνει απομονωμένος ο «σκληρός» μηχανισμός, να βιώσει ματαίωση, περιθωριοποίηση, «γραφικότητα», να αποσυρθεί από την πολιτική πάλη.
Η καπιταλιστική καθημερινότητα μπορεί να υπάρξει χωρίς αριστερά, αλληλέγγυους, διαδηλώσεις, συνελεύσεις συλλόγων και σωματείων. Η Αστική Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει μόνο με τους βουλευτές και τους εκλεγμένους αντιπροσώπους των συνδικάτων. Ο δεξιός μικροαστός δεν θα αναρωτιέται μόνο φωναχτά «τι χρειάζεται η Πρωτομαγιά και το Πολυτεχνείο» ή «οι διαδηλωτές δεν κλείνουν την κυκλοφορία αλλά σπέρνουν τον ιό». Θέλουν να καθιερώσουν το «νόμο του μπάτσου». Το δικαίωμα του ένστολου τραμπούκου να θεωρεί πως «μολύνει» μια εξόρμηση ενημέρωσης στη γειτονιά αλλά όχι το κωλόμπαρο ή η εκκλησία.
Μέσα από την πολιτική της «Καραντίνας» ο αστισμός θέλει να διαλύσει τη συλλογική πολιτική επεξεργασία των οργανώσεων του κινήματος. Ο «χώρος» διαλόγου και παρέμβασης δεν είναι η «συνέλευση», ο «χώρος δουλειάς», το σωματείο ή το κόμμα, αλλά η οικογένεια, η τηλεόραση και το instagram-twitter-facebook – tik tok. Δεν υπάρχουν συλλογικές διαδικασίες, δεν υπάρχει ιστορικότητα και κυρίως, δεν υπάρχει στράτευση, δέσμευση – πάλη!
Οι οργανώσεις του ταξικού κινήματος από την αντικαπιταλιστική σκοπιά δεν είναι συμπληρωματικές δυνάμεις της αστικής δημοκρατίας. Δεν είναι εναλλακτικά think tank, εθελοντικοί στρατοί πολιτικών κενών του καπιταλισμού. Αποτελούν το πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό αντίπαλο δέος όλου του αστικού κράτους. Αποτελούν το σκληρό πυρήνα που σχεδιάζει, οργανώνει και προτείνει την «επόμενη μέρα» κόντρα στον αστικό στρατό, στην αστυνομία, στις τράπεζες, στους ιδεολογικούς και οικονομικούς μηχανισμούς του αστισμού.
Προφανώς και δεν είμαστε φετιχιστές των διαδηλώσεων «Προπύλαια – Βουλή», ούτε των «συνελεύσεων». Το εργατικό κίνημα έχει δείξει πολλές μορφές πάλης. Σε αφρικανικές χώρες λ.χ. οι λαϊκές οργανώσεις έχουν δοκιμάσει την τακτική των «Νεκρών Πόλεων», όπου «απαγορεύουν» για μήνες την οικονομική και κοινωνική ζωή της πόλης. Αυτές οι τακτικές όμως, δεν είναι «μένουμε παθητικά σπίτι», αλλά οργανώνουμε ένα παράλληλο δίκτυο τροφοδοσίας των λαϊκών γειτονιών, σαμποτάζ της οικονομικής ζωής, με μαζικές πολιτοφυλακές.
Η περιφρούρηση της ζωής και της υγείας της εργατικής τάξης δεν γίνεται με «απόσυρση» από τη μάχη, με εκχώρηση στο αστικό κράτος της «σωτηρίας του λαού» αλλά με λυσσαλέα μάχη ενάντια στο αστικό κράτος που επιδιώκει τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Είτε με διαδηλώσεις, είτε με «αποχή» από το δρόμο, χρειάζονται μαζικοί κομμουνιστικοί θύλακες που να οργανώνουν αυτή την πάλη.
Μπορεί αυτή την περίοδο να φαίνεται πως κερδίζει ο αστισμός. Ο τρόμος, όμως, παραμένει στη μεριά του. Η προηγούμενη δεκαετία όπου διαλύθηκε η δικομματική συναίνεση και η ναζιστική τρομοκρατία δεν είναι πολύ μακριά. Η κρίση και η πολιτική – κοινωνική απονομιμοποίηση της κοινωνίας τους, θα έλθει ξανά στο προσκήνιο.
Με επιμονή, αγωνιστικότητα, πειθαρχία και ταξική προσήλωση, θα αντιστρέψουμε τους όρους για άλλη μια φορά! Κι αυτή τη φορά πιο αποτελεσματικά!
