Κλείνοντας σχεδόν δύο μήνες από τα έκτακτα μέτρα «καραντίνας» που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις όλου του πλανήτη, χρειάζονται (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!) μερικές ξεκάθαρες απαντήσεις από τις οργανώσεις – κινήσεις – κόμματα που αναφέρονται στην ανατροπή του καπιταλισμού. Η πλειοψηφία των οργανώσεων συνεχίζει να κρύβεται πίσω από μισόλογα και ήξεις – αφίξεις. Γύρω από τον έλεγχο της κυκλοφορίας και την απαγόρευση των συναθροίσεων πετάγονται ατάκες του στυλ «θα τα πούμε μετά», «θα λογαριαστούμε μετά», «μένουμε σπίτι αλλά δε σιωπούμε», «παίρνουμε μέτρα, αλλά μένουμε ενεργοί», «ναι στον αυτοπεριορισμό, όχι στις απαγορεύσεις» και διάφορα άλλα ευφάνταστα.
Στην πράξη μπορείς να συναντήσεις τρία επιχειρήματα για την πειθαρχία στην απαγόρευση συναθροίσεων που χρησιμοποιούνται ανάλογα με το κοινό που συνομιλούν. Αλλά ακόμα περιμένουμε σαφείς και ξεκάθαρες τοποθετήσεις. Έτσι στο ένα πηγαδάκι «κράζουμε» τους ανεύθυνους, στο άλλο «στηρίζουμε» τις κινητοποιήσεις άλλων ή και καλούν σε «συμμετοχή» σε δράσεις (όπως της Πρωτομαγιάς) αλλά κι αυτό την τελευταία στιγμή. Περισσότερο φαίνεται να «κατεβαίνουν» σε μια δράση άλλων μετά από «πίεση» παρά να είναι οργανωτές και να προσπαθούν να στηρίξουν ανένταχτους να συμμετέχουν.
Οι οργανώσεις απέναντι στην «απαγόρευση των συναθροίσεων» μπορούν να πάρουν τρεις θέσεις:
- Είναι σωστή! Μέχρι τη λήξη της πανδημίας δεν πρέπει να συγκροτηθούν μαζικές δράσεις
- Δεν είναι σωστή, αλλά δεν την «κοντράρουμε» για λόγους «κοινωνικής νομιμοποίησης. Όταν θα αρχίσει να αλλάζει το κλίμα (άσχετα με τις υγειονομικές συνθήκες) θα συγκροτήσουμε κινήσεις.
- Δεν είναι σωστή, την αμφισβητούμε και αναζητούμε τρόπους να στηρίξουμε το μαζικό κίνημα να σπάσει την τρομοκρατία.
Αν οι οργανώσεις προκρίνουν τις θέσεις 2 ή 3, πρέπει να μπουν σε ένα δρόμο ανατροπής της πολιτικής της καραντίνας. Εκτός κι αν η διστακτικότητα της θέσης 2, γίνει άλλοθι αναμονής μέχρι κάποιες άλλες δυνάμεις αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Αλλιώς είτε με προβληματισμούς, είτε πιο αποφασισμένα και οι δυο «πτέρυγες» πρέπει να αμφισβητήσουν με κάθε μέσον τη λογική των «συμβολικών δράσεων» που αναπαράγουν την ήττα, την αποστράτευση και τη λογική της πάλης «δια αντιπροσώπων». Είναι διαφορετικό να κάνεις «μικρές» κινητοποιήσεις γιατί δεν μπορείς να σπάσεις το φόβο ή γιατί ο λόγος σου είναι μειοψηφικός σε αυτή την περίοδο και είναι διαφορετικό θέμα η θεωρητικοποίηση ενάντια στη μαζική δράση.
Όσες, όμως, συλλογικότητες υιοθετούν τη θέση 1 και εναντιώνονται στις μαζικές κινητοποιήσεις μπορούν να το κάνουν μόνο με τρία (διαφορετικά) επιχειρήματα:
- «Συνειδητά εγκαταλείπουμε τη μάχη με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Η πανδημία έχει δημιουργήσει διαταξικό και πανανθρώπινο πρόβλημα και όλη η κοινωνία, εργάτες και αφεντικά, δεξιοί και αριστεροί οφείλει να ακολουθήσει τις παραινέσεις της επιστημονικής κοινότητας». Οι συμβολικές δράσεις για αυτή την οπτική είναι κομμάτι διαλόγου (είτε εθελοντικού, είτε αποδοχής ήττας) με τους κυβερνώντες ώστε να ακουστούν και εναλλακτικές προτάσεις.
- «Μπορούμε να παλέψουμε το κράτος και τα αφεντικά χωρίς μαζικές κινητοποιήσεις. Με συμβολικές δράσεις και με το facebook μπορούμε να πετύχουμε σημαντικές νίκες προς όφελος της εργατικής τάξης και της νεολαίας!» Γιατί τότε να επανέλθουμε στους παλιούς τρόπους και μετά την πανδημία αφού «είναι αποτελεσματικές»; Γιατί να τρώμε εργατοώρες και χρήματα σε αφίσες – διαδηλώσεις – καταλήψεις – απεργίες; Γιατί και μετά την πανδημία να μην εγκαταλείψουμε τις «άχρηστες» φοιτητικές – εργατικές συνελεύσεις και πορείες και να μην κάνουμε ιντερνετικά συνέδρια – συνελεύσεις και καμπάνιες; Γιατί τρώγαμε τσάμπα τις ώρες μας και δε στέλναμε μια πενταμελή αντιπροσωπεία «που θα κάνει και καλύτερη δουλειά; Γιατί να μην μαζέψουμε πχ 100.00 likes (οι παλιές «υπογραφές» καμπάνιας) και να τα καταθέσουμε στο αρμόδιο υπουργείο αφού «γίνεται κι έτσι η δουλειά»;
- «Δεν χρειαζόμαστε «επίδειξη» ισχύος και να διακινδυνεύουμε την υγεία μας. Έχουμε μηχανισμό που με ιντερνετική συνεννόηση πχ θα κάνει απεργία, θα κατεβάσει τους διακόπτες του ρεύματος και των συστημάτων online. Έχουμε το δίκτυο τροφοδοσίας, ελέγχου αποθηκών, μέσων μεταφοράς και σε λίγο καιρό θα αποκτήσουμε και τον έλεγχο των στρατοπέδων και οπλικών συστημάτων». Η «απόσυρση από το δρόμο, σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι απόσυρση από την πάλη αλλά πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση του κινήματος. Μπορεί αν μην «συναθροίζεται» αλλά παραμένει σε υψηλό συλλογικό επίπεδο δράσης. Φυσικά, αυτό προϋποθέτει και ένα μηχανισμό «σκληρό» που το κίνημα να οργανώνεται γύρω του έστω απομακρυσμένα.
Από τις 4 του Μάη με την επαναφορά της «κανονικότητας» και την κατάργηση του εξοδόχαρτου, τελειώνει το επιχείρημα της καταστολής. Το αν θα φοράμε μάσκες και θα πλένουμε με αντισηπτικό τα χέρια μας δεν αλλάζει πως οι οργανώσεις οφείλουν να πουν πότε (κατά την άποψη τους) μπορούν να κάνουν φεστιβάλ, συνέδρια, συνελεύσεις, απεργίες, διαδηλώσεις και καταλήψεις. Οι μαζικές «συναθροίσεις» της καπιταλιστικής αγοράς, στα γήπεδα και στα φεστιβάλ – συναυλίες αναβάλλονται για μίνιμουμ ένα χρόνο.
Κανένας Μητσοτάκης – Γεωργιάδης – Τσιόδρας δεν θα δώσει το ελεύθερο για «φοιτητική συνέλευση», «απεργία με απεργιακή φρουρά», «διαδηλώσεις των χιλίων που κλείνουν το δρόμο».
Σπάμε το φόβο – οργανώνουμε τους αγώνες της εργατικής & νεολαίας – υπερασπίζουμε τους ιστορικούς, μαζικούς αγώνες για την ανατροπή του καπιταλισμού και τον Κομμουνισμό.
#MenoumeStoDromo
Αλέξανδρος Γανδής
