Οι πανδημίες είναι κομμάτι της ζωής. Η μάχη του ανθρώπου με το θάνατο είναι αέναη και πάντα θα εξελίσσεται. Εξελιγμένες ασθένειες θα απειλούν την ύπαρξής μας. Πάντα στην αρχή θα είναι «άγνωστες», «ιδιαίτερες». Πάντα θα συγκρίνονται με παλαιότερες και θα γίνονται συγκρίσεις «μα αυτή τη φορά είναι χειρότερη», «μα παλαιότερα δεν είχαμε τα επιστημονικά εργαλεία να την αντιμετωπίσουμε».
Σε 100 ή 300 χρόνια ο Κορονοϊός θα είναι μια στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία και θα θλίβονται οι μελλοντικές γενιές για την ανημποριά και την άγνοια που έχουμε σήμερα. Όπως σήμερα μένουμε έκπληκτοι για το πόσοι άνθρωποι πέθαιναν, γιατί απλά μέχρι το 19ο αιώνα δεν έπλεναν οι γιατροί τα χέρια τους πριν τις επεμβάσεις. Φυσικά η ιστορική προσέγγιση δεν σημαίνει απανθρωπιά και αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή. Το ακριβώς αντίθετο! Οι κομμουνιστές προσπαθούν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και να μην αφήσουν στην κανιβαλιστική αστική τάξη να διαχειριστεί αυτές τις συνθήκες.
«Μα αυτή τη φορά είναι ιδιαίτερη περίπτωση». Κάθε φορά οι ρεφορμιστές, οι συμβιβασμένοι αλλά και οι απλοί εργαζόμενοι, λυγίζουν από τη σαρωτική επίθεση του τρόμου. Όμως, οι επαναστατικές πτέρυγες του κόσμου της εργασίας πάντα προσπαθούσαν να βρουν ανεξάρτητη διέξοδο.
Ισπανική Γρίπη και Ελλάδα: Η Ισπανική Γρίπη που είχε ξεκινήσει το 1918 θέριζε για δύο χρόνια όλη την Ευρώπη και την υφήλιο. Η Ελλάδα μετά από δύο Βαλκανικούς Πολέμους και έναν Παγκόσμιο, το Μάη του 1919 ξεκινά την επέμβαση στη Μικρά Ασία. Ήδη από το καλοκαίρι είχε μεταφερθεί η πανδημία στην χώρα. Τον Οκτώβρη πεθαίνουν 47 πολίτες τη μέρα στην Πάτρα και στα Γιάννενα 40. Τα μέτρα της κυβέρνησης; «Αναβάλλεται η έναρξη των μαθημάτων του Πανεπιστημίου, κλείνει το Ωδείο, διακόπτονται οι συνεδριάσεις των δικαστηρίων. Κλείνουν τα καφενεία της πλατείας Ομονοίας, διατάσσεται να ληφθεί πρόνοια για την αραίωση των πελατών των στιλβωτών υποδημάτων και στους ιδιοκτήτες των κινηματογράφων να επιτρέπουν μόνο τους μισούς θεατές.» Η Ισπανική Γρίπη θα εξαφανιστεί μόνη της αφού κάνει ένα θανατηφόρο κύκλο 18 μηνών, αφήνοντας εκατομμύρια νεκρούς σε όλο τον πλανήτη. Τι δεν έκανε η αριστερά; Φυσικά δεν «έμεινε σπίτι»! Δεν υποτάχτηκε στις τότε εκκλήσεις της επιστημονικής κοινότητας. Φυσικά δεν άνοιγε τα καφενεία, δεν έκανε κίνημα απείθειας, δεν ήταν αυτός ο σκοπός της. Αλλά δεν αποσύρθηκε και κήρυξε «Πόλεμο στον Πόλεμο». Οι κομμουνιστές στην Ελλάδα προσπάθησαν να χτίσουν κίνημα λιποταξίας και εξέγερσης κι όχι να αναβάλλουν την ταξική πάλη για μετά τη λήξη της επιδημίας.
HIV/AIDS: Όταν άρχισε να καταγράφεται αυτή η ασθένεια το 1980, φυσικά και στην αρχή υπήρχε άγνοια για τα χαρακτηριστικά της. Μέχρι να εξακριβωθεί με πλήρη επιστημονικά αποδεικτικά, πέρασαν 5 και 10 χρόνια. Στην αρχή είχε εμφανιστεί ως ασθένεια των ομοφυλόφιλων και μάλιστα ανδρικού φύλου. Όταν άρχισαν όμως, να εμφανίζονται περιστατικά με διαφορετικό προσανατολισμό υπήρχε ένα κρίσιμο διάστημα άγνοιας του τρόπου μετάδοσης. Η κυρίαρχη αντίληψη (που παραμένει ακόμα και σήμερα σε κύκλους «καμένων») ήταν πως μπορείς να κολλήσει από φτέρνισμα, φιλί, άγγιγμα ή απλά πίνοντας από το ίδιο ποτήρι. Κινητοποιήσεις γκετοποίησης των φορέων του HIV/AIDS είχαν ξεκινήσει. Η διαφορά με το σήμερα; Ένα παγκόσμιο σύστημα υγείας σε καλύτερη κατάσταση αφού δεν είχε προηγηθεί κρίση και αντιστάσεις από κινήματα κυρίως γκέι, που τρομαγμένοι και αυτοί, όμως δεν «κλείστηκαν σπίτι» όπως προσπαθούσε το σύστημα να πείσει, αλλά διεκδίκησαν από φαρμακοβιομηχανίες και κράτος να βρει φάρμακο για την αρρώστια που τους θέριζε.
Η μόνη διαφορά σήμερα δεν είναι η ιδιαιτερότητα του ιού αλλά η υποταγή των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων της εργατικής τάξης. Κάποιοι θα πουν «παλιά ήταν πιο εύκολο να αγωνιστείς», «είχαν συνηθίσει τον πόλεμο» κλπ. Κολοκύθια με τη ρίγανη! Όποιος πιστεύει πως ήταν «εύκολο» για το νεοσύστατο ΣΕΚΕ του 1919 να κηρύξει «Πόλεμο στον Πόλεμο», όποιος πιστεύει πως «είναι πιο εύκολο» στο μέτωπο του πολέμου, την ώρα που πέφτουν οι οβίδες να κηρύξεις επαναστατική λιποταξία, ή είναι αφελής ή απατεώνας.
Η ντεφαιτιστική τακτική στον πόλεμο ή η οργάνωση μάχης σε καραντίνα, δε σημαίνει πανηγυρτζίδικη τακτική. Δε σημαίνει πως ο φαντάρος στο μέτωπο θα πάρει μια ντουντούκα σα να είναι σε φοιτητική συνέλευση και θα αδιαφορήσει για τις σφαίρες που θα πέφτουν γύρω του. Φυσικά και θα λειτουργήσει σε πλαίσια επιβίωσης. Οι κομμουνιστές δεν είναι «άπλυτοι», δεν ανάβουν τσιγάρο σε ΜΕΘ για να το παίξουν ασεβείς. Οι κομμουνιστές θέλουν να είναι ζωντανοί και υγιείς για να δώσουν τη ζωή τους στην Κομμουνιστική Εξέγερση!
Αλέξανδρος Γανδής
