Η 6η Οργανωτική Ολομέλεια της Οργάνωσης Μαχητικού Αντιφασισμού μας βρίσκει σε μια περίοδο όπου το ελληνικό κεφάλαιο δοκιμάζει ένα νέο γύρο επίθεσης στις δυνάμεις του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Πρόκειται για μια επίθεση που βρίσκεται σε αρμονία με τις αντικομμουνιστικές εκστρατείες που ξεδιπλώνονται σε όλο τον πλανήτη αλλά στον ελλαδικό χώρο οφείλουν, επιπλέον, να συντρίψουν τις ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές κατακτήσεις που με δυσκολία κατάφερε το ταξικό κίνημα το περασμένο διάστημα.
Η κρίση και η περίοδος transit δημιουργούν όρους αποσταθεροποίησης
Η παγκόσμια οικονομία συνεχίζει και βρίσκεται σε ένα τρομαχτικό αδιέξοδο. Παρ` όλο που οι παγκόσμιοι προπαγανδιστές προσπαθούν να ξορκίσουν το φάντασμα του 2008 τα νούμερα είναι αμείλικτα.
Την κατεύθυνση την χαράζει ο πυρήνας του ιμπεριαλισμού, οι ΗΠΑ και η κυβέρνηση Τραμπ. Η εμπορική συμφωνία με την Κίνα δεν είναι παρά μια στιγμή λυκοφιλίας και αναβολής της εμπλοκής. Το προσωρινό και μερικό πάγωμα των δασμών έρχεται με μεγαλύτερη εμπλοκή του αμερικάνικου τραπεζιτικού κεφαλαίου με την κινέζικη οικονομία. Το επόμενο «φτάρνισμα» της αμερικανικής οικονομίας θα προκαλέσει τσουνάμι στην Κίνα, που το πρόβλημα του Κορωνοΐου θα φαντάζει αστείο. Η ανάπτυξη 2% της αμερικάνικης οικονομίας βασίζεται ολοένα και περισσότερο στις δημόσιες επενδύσεις (αύξηση 2,7%), την ώρα που η καταναλωτική δαπάνη επιβραδύνεται μιας και το τελευταίο τρίμηνο του 2019 είχε ρυθμό αύξησης 1,8% σε σχέση με το 4,6% και 3,2% των προηγούμενων τριμήνων. Το πιο κρίσιμο σημείο είναι, όμως, η ραγδαία πτώση του σκληρού πυρήνα των κεφαλαιουχικών επενδύσεων (CaPex) όπου συνεχίζει τη μείωση 3% ανά τρίμηνο. Παράλληλα για να διατηρήσουν τον ισχνό ρυθμό ανάπτυξης 2% έπρεπε να μειωθούν οι εισαγωγές κατά 9% και να αυξηθούν οι πολεμικές δαπάνες κατά 5%, που ήταν και ο βασικός πυλώνας των δημοσίων επενδύσεων. Τα τύμπανα δεν βαράνε, αλλά έχουν βγει από τα ντουλάπια.
Η περίοδος transit θα συνεχίσει να υπάρχει μέχρι να τρώει τις σάρκες της παγκόσμιας οικονομίας, μέχρι να δημιουργηθούν τα αντίπαλα στρατόπεδα. Πριν από 80 χρόνια χρειάστηκε ένας 5ετής Παγκόσμιος Πόλεμος για να μπουτάρει ξανά η μηχανή της καπιταλιστικής οικονομίας.
Κυβέρνηση της ΝΔ: Η αδύναμη ακροδεξιά επιθετικότητα
Οχτώ μήνες μετά την άνοδο της ΝΔ στην κυβέρνηση αποκαλύπτονται συνεχώς νέες πτυχές για το πώς στήθηκε αυτό το σχέδιο. Η αστική τάξη ήθελε ένα δικό της επιτελείο, ένα επιτελείο από τα σπλάχνα της ώστε να οργανώσει τη νέα φάση ταξικής επίθεσης.
Βασικός σκοπός της κυβέρνησης δεν είναι να προχωρήσει σε «οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας». Πώς θα μπορούσε να γίνει την ώρα που όλοι οι πυλώνες βρίσκονται σε ενδοσκόπηση και προσεχτικών κινήσεων. Ο σκοπός της ΝΔ είναι να μεταφέρει στην ελλαδική πολιτική σκηνή τα στάνταρ του διεθνή ιμπεριαλισμού: Αντικομμουνισμός & διάλυση οργανώσεων της εργατικής τάξης, Αντιμεταναστευτικός προστατευτισμός & ρατσισμός, Εθνικισμός και πολιτική Εθνικής Ενότητας. Τα Μακεδονικά συλλαλητήρια, οι φράχτες σε Έβρο και νησιά, θέλουν να αλλάξουν τον τρόπο που γίνεται η πολιτική. Ο Ορμπάν και η Ευρώπη – Φρούριο δεν είναι μια δαιμονοποιημένη, «χρυσαυγίτικη» γραμμή αλλά χρήσιμο εθνικό εργαλείο.
Η αστική τάξη θέλει να μπει με γοργούς ρυθμούς στην «Ευρώπη Φρούριο» και στο φαγοπότι που στήνουν οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί. Η στρατιωτική συμμαχία με Ν. Κύπρο – Ισραήλ και Αίγυπτο σε συνδυασμό με τον ενεργειακό άξονα Med, δημιουργούν κινδύνους ανάφλεξης στη Μεσόγειο. Η εκδίωξη της Τουρκίας από το πανηγύρι είναι μια τρομαχτική επιθετική κλιμάκωση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού στον «απείθαρχο» Ερντογάν. Αλλά και ο συμβιβασμός δεν αποτελεί λύση. Το παράδειγμα της Μακεδονίας όπου παραδόθηκε στις επιταγές της Ελλάδας και της ΕΕ δείχνει πώς στο τσιμπούσι οι θέσεις είναι ρεζερβέ! Οι παίχτες που έχουν πλασαριστεί καλύτερα θα φάνε όλη την πίτα και οι λοιποί μπορούν να κάνουν σύμφωνα απελπισίας, σαν κι αυτό της Τουρκίας με τη Λιβύη και τη Β. Κύπρο.
Ο αστισμός, λοιπόν, προσπαθεί να δημιουργήσει ξανά ένα κράτος αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας μετά το ξέσπασμα της κρίσης, αλλά έχει τρομαχτικές αδυναμίες. Η οικονομία δεν βοηθά για σίγουρες επιλογές και οι επενδύσεις από το εξωτερικό συνεχίζουν να κοσμούν μόνο ευχολόγια. Η ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία πρέπει να γίνει με συντριπτικούς όρους, πριν υπάρξουν ξανά συνθήκες αποσταθεροποίησης.
Το τέλος της Χρυσής Αυγής
Στις εκλογές του περασμένου Ιουλίου η Χρυσή Αυγή έμεινε εκτός Κοινοβουλίου χάνοντας το τελευταίο αποκούμπι της. Έχοντας εκδιωχθεί από κάθε πλευρά της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, η κοινοβουλευτική της ομάδα αποτελούσε τον τελευταίο θύλακα που προσέδιδε στη ναζιστική συμμορία σπέρματα νομιμοποίησης. Χωρίς τα λεφτά των αποζημιώσεων και τα μεροκάματα που έδινε σε μπράβους και δικηγόρους μετατράπηκε σε ένα ασκέρι μερικών δεκάδων τραμπούκων. Για πρώτη φορά μετά το 2008 η ακροδεξιά δεν δοκιμάζει να κάνει εθνικιστικό συλλαλητήριο για τα Ίμια!
Όμως, παρ` όλη τη διάλυση της Χρυσής Αυγής, η ακροδεξιά έχει και οργανωτικό κέντρο και ξεκάθαρο ιδεολογικό πολιτικό λόγο που για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, διεμβολίζει το περιεχόμενο της ευρύτερης αριστεράς και αναρχίας. Οι Περιφερειάρχες, οι Δήμαρχοι, οι Επαγγελματικοί Σύλλογοι των νησιών μαζί με κινήσεις τύπου «SOS Σάμος», έχουν διαμορφώσει ένα αναγνωρισμένο οργανωτικό δίκτυο που αναγνωρίζεται ακόμα και από αριστερές οργανώσεις και συνδικάτα. Η ακροδεξιά πολιτική ατζέντα αναγνωρίζεται από το δίπολο «Καμία δομή προσφύγων» & «Προστασία συνόρων». Οι κινητοποιήσεις της ακροδεξιάς στρέφονται ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ γιατί δεν εκκαθαρίζει γρήγορα τα νησιά από τους πρόσφυγες.
Η διαδικασία αυτή βρίσκεται σε δυναμική εξέλιξη. Η ΝΔ προσπαθεί με στρατό στον Έβρο και στα νησιά να γίνει Ορμπάν. Όμως δεν έχει ούτε την οικονομική ανάπτυξη για να καθησυχάσει τον έλληνα μικροαστού αλλά ούτε το ταξικό κίνημα είναι διαλυμένο. Η εξέλιξη της ΝΔ ως ακροδεξιάς ή η δημιουργία νέου φορέα είναι ανοικτή και δεν πρέπει να την υποτιμήσουμε.
Η δεξιά προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ και οι επιπτώσεις της στο κίνημα
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να προσαρμόζεται γρήγορα στις πιέσεις εθνικής ενότητας που αναζητεί ο αστισμός. Προφανώς και διατηρεί τον γενικόλογο καταγγελτικό λόγο ιδίως σε ζητήματα κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά στις κεντρικές επιλογές ακολουθεί «σοβαρή» αντιπολιτευτική στάση. Μπορεί να μιλά για «ακροδεξιά» κυβέρνηση αλλά στο Προσφυγικό αναγνωρίζει τη ΝΔ ως νηφάλια δύναμη και συντάσσεται με την πολιτική της Ευρώπης – Φρούριο της ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει πλέον και την δική του πολιτική στο Προσφυγικό του 2015. Τα φράγματα σε Έβρο και νησιά είναι με τις ευλογίες του, ανακαλύπτοντας νέες συνθήκες που «δυστυχώς» δεν μπορούν να δημιουργούν έστω «Μόριες». Η υπερψήφιση μαζί με τη ΝΔ της Προέδρου της Δημοκρατίας αποκαλύπτει πόσο πέτσινες και ψεύτικες είναι οι αντιπολιτευτικές κορώνες του.
Όμως η γραμμή ΣΥΡΙΖΑ έχει επιπτώσεις και στις δυνάμεις της υπόλοιπης Αριστεράς. Η ΛΑΕ διαλύθηκε και το ΚΚΕ έχει πάρει ένα εθνολαϊκό κατήφορο συνθηκολόγησης με τις επιταγές της εθνικής ενότητας. Αν στα Μακεδονικά συλλαλητήρια προσπάθησε να κρατηθεί «ουδέτερο», στο Προσφυγικό έχει προσφύγει στην πολιτική παράλληλης συνύπαρξης με την ακροδεξιά. Βουλευτές του, αγκαλιά με συναδέλφους τους του ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζουν συγκεντρώσεις Δημάρχων με συνθήματα «Κλείσιμο των συνόρων μας» και «Όχι στον εποικισμό». Αλλά και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορούν να αντιμετωπίζουν τις ρατσιστικές συγκεντρώσεις και υποκύπτουν στις λαϊκίστικες πιέσεις. Είτε εντάσσουν το ρατσιστικό μίσος ως «θολή αντικυβερνητική αγανάκτηση» είτε αποφεύγουν να το αντιμετωπίσουν ελπίζοντας το πρόβλημα αυτό να λυθεί μόνο του.
Δυστυχώς βλέπουμε να εκτυλίσσεται το παράδειγμα της «Πάνω» και «Κάτω» Πλατείας αλλά με όρους ηγεμονίας της δεξιάς. Ευτυχώς, όμως, ακόμα προς τα παρόν ούτε η ακροδεξιά είναι παντοδύναμη και δεν έχει επιβληθεί στο κέντρο της Αθήνας, αλλά ούτε και τα αντανακλαστικά του κινήματος έχουν αμβλυνθεί οριστικά.
Το ταξικό κίνημα και οι ευκαιρίες αντικαπιταλιστικής δράσης και ο ρόλος της ΟΡ.Μ.Α.
Η άνοδος της ΝΔ στην κυβέρνηση δεν ήρθε ως κλείσιμο, ως ταφόπλακα μιας ταξικής μάχης που χάθηκε. Το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα δεν έχουν υποστεί μια συντριβή (πολιτική ή στρατιωτική) από την αστική τάξη αλλά έχουν «προδοθεί» από την ανεπάρκεια των εργαλείων που έδωσαν τη μάχη το προηγούμενο διάστημα. Μέσα από τον κρατικό μηχανισμό η αστική τάξη θα προσπαθήσει να διαλύσει τις αποσπασματικές, αλλά σημαντικές, κατακτήσεις του προηγούμενου διαστήματος. Παρ` όλες τις Κασσάνδρες, η ηττοπάθεια και απογοήτευση περισσότερο αναπαράγεται από τα κομματικά επιτελεία παρά είναι μια πραγματική εικόνα ερήμωσης του ταξικού κινήματος.
Οι πρώτες καλοκαιρινές διαδηλώσεις για το άσυλο ξεπέρναγαν το άθροισμα των φοιτητών των παρατάξεων, παρά το πάγωμα των εκλογικών αποτελεσμάτων. Η διαδήλωση του Πολυτεχνείου του 2019 ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων. Στα φετινά Ίμια. παρ` όλα τα πολιτικά μπερδέματα, για πρώτη φορά συμμετείχαν και δυνάμεις του ΣΕΚ και της Αναρχίας. Τέλος, η τελευταία διαδήλωση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες συσπείρωσε χιλιάδες αγωνιστές παρ` όλο που καλέστηκε μόλις δυο μέρες πριν. Αρκούσε που προσπαθούσε έστω και θολά να διαχωριστεί από τον ακροδεξιό τραμπούκικο εσμό που κυριαρχεί στα νησιά.
Έχοντας τελειώσει η περίοδος «αντιφασιστικής αντεπίθεσης» πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τη στρατηγική μας στη νέα περίοδο. Το ταξικό κίνημα κάνει διαρκώς τον απολογισμό του και πρέπει να βρει απαντήσεις και προοπτικές στις νέες συνθήκες. Η Οργάνωση μας πρέπει να διεκδικήσει δύο πολιτικές παραδοχές:
Α) Στο ταξικό κίνημα δεν έχουν «μηδενιστεί» τα πολιτικά κοντέρ. Η δυνατότητα να ανασυνταχθεί θα περάσει από τη σκληρή βάσανο της πολιτικής απάντησης και όχι από συντεχνιακούς αγώνες. Η ωρίμανση της ταξικής πάλης δεν θα έρθει από αθροιστικούς αγώνες «ενάντια στα αφεντικά ή την κυβέρνηση» αλλά από τη δυνατότητα των πολιτικών υποκειμένων να καταθέσουν μια διαφορετική, πρόταση που να υπερβαίνει την κοινοβουλευτική ανάθεση. Χωρίς ένα δομημένο, συνεκτικό σχέδιο Πολιτικής Κομμουνιστικής Εξέγερσης, οι όποιες κινητοποιήσεις θα καταλήγουν στην προσμονή επανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Β) Το σπάσιμο της πολιτικής «Εθνικής Ενότητας» είναι το πιο κομβικό στοιχείο της περιόδου. Η συνθηκολόγηση με τον (δήθεν!) «θολό» ρατσισμό, η υποτίμηση της μετωπικής μάχης με την ακροδεξιά ανασυγκρότηση θα φέρει τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Επαναστατική στρατηγική στην αγκαλιά του ρεφορμισμού.
Η κατοχύρωση της Διεθνιστικής πολιτικής σε συνδυασμό με την Αντιφασιστική πάλη ήταν η πιο σημαντική κατάκτηση της Οργάνωσής μας το περασμένο διάστημα. Η συγκρότηση του ταξικού στρατοπέδου ενάντια στην πολιτική Εθνικής Ενότητας της αστικής τάξης είναι όρος ανεξαρτησίας αλλά και αναγκαία βάση συγκρότησης της αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής στρατηγικής. Ο Διεθνισμός έχει διπλό ρόλο για την παγκόσμια εργατική τάξη: από τη μία συγκροτείται η διεθνής ταξική αλληλεγγύη ενάντια στα σχέδια του αστισμού αλλά ταυτόχρονα αποτελεί εργαλείο ενάντια στη μικροαστική εθνολαϊκή συνθηκολόγηση και την υποταγή της κομμουνιστικής πολιτικής στις εθνικές διαταξικές συμμαχίες. Η ενιαία και μαχητική αντιφασιστική μάχη οφείλει να συνδυάζεται με την αδιάλλακτη διεθνιστική πάλη.