- Editorial | Καμιά εθνική ενότητα με την ρεβανσιστική, αντικομμουνιστική
κυβέρνηση της ΝΔ - Το πλυντήριο της Χρυσής Αυγής λέγεται κυβέρνηση της ΝΔ
- Διεθνισμός: η πολιτική που εγγυάται την πανανθρώπινη ειρηνική συνύπαρξη
και ευημερία - Για την διεθνιστική αντι-συγκέντρωση της Κυριακής 19 Ιανουαρίου
- ΙΜΙΑ 2020: Διεθνιστική διαδήλωση ενάντια στην κλιμάκωση των
ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών - Δεκεμβριανά `44: τα αδιέξοδα της «εθνικής» στρατηγικής όταν η αστική
τάξη αντεπιτίθεται - Μπροστά στην καταστολή και την εκκένωση των καταλήψεων, η αλληλεγγύη
να νικήσει - Ακτιβισμοί διαμαρτυρίας ενάντια στην πρόσληψη της Ουρανίας στην
Κλινική Σινούρη και στην συνεργασία του ξενοδοχείου Αμαλία στους ναζί - Χιλή, οι εξεγέρσεις ξανά στο προσκήνιο
- Μπρέξιτ, το κεφάλαιο της επόμενης ημέρας για το Βρετανικό κεφάλαιο
ανοίγει - Δίκη Περάματος: Το οριστικό κλείσιμο του εργοδοτικού σωματείου δεν
αναβάλλεται - Η Εξέγερση ως τμήμα της επαναστατικής στρατηγικής. H 1η εκδήλωση ΟΚΔΕ
– Σπάρτακος & ΟΡΜΑ - Διεθνισμός είναι ρεαλιστική απάντηση στο εφιαλτικό παρόν και μέλλον
που σχεδιάζουν για μας. Η 2η εκδήλωση ΟΚΔΕ – Σπάρτακος & ΟΡΜΑ
Editorial
Καμιά εθνική ενότητα με την ρεβανσιστική, αντικομμουνιστική κυβέρνηση της ΝΔ
Αργά αλλά σταθερά η ΝΔ προωθεί την αντεργατική, ακροδεξιά ατζέντα της. Προσπαθεί να συγκροτήσει ξανά το αστικό μπλοκ γύρω από μια επιθετική πολιτική ενάντια στις οργανώσεις της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Για να το πετύχει εφαρμόζει ένα τριπλό σχέδιο: αδιάλλακτη επίθεση στα μαχητικά τμήματα των πληβείων τάξεων, ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού και εμπέδωση αυτοπεποίθησης στον αντιδραστικό εσμό της κοινωνίας και αδρανοποίηση των σχηματισμών που φέρουν «ρεαλιστική» πολιτική.
Στο πρώτο μέρος συνεχίζεται ο σχεδιασμός αποψίλωσης των καταλήψεων Κοινωνικών Χώρων και η «περικύκλωση» των Εξαρχείων. Οι αλλαγές στο άσυλο, στις διαδηλώσεις και στις απεργίες είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Οι κραυγές για «50 άτομα» που είτε κλείνουν τους δρόμους ή το Μετρό προετοιμάζει το Δεύτερο Κύμα. Πρέπει οι οργανώσεις του ταξικού κινήματος να είναι όσο πιο αδύνατες ώστε τα «μέτρα» να περνάνε σε ρυθμό βομβαρδισμού. Τα κοψίματα των επιδομάτων, οι απολύσεις των συμβασιούχων και η ρατσιστική αλλαγή του δόγματος ενάντια σε μετανάστες και πρόσφυγες, αποτελούν την εισαγωγή ενός μακροχρόνιου αντεργατικού κονσέρτου. Για κάθε κομμένο επίδομα έχουμε μια νέα πρόσληψη μπάτσου, ένα καινούριο κράνος και γκλομπ για την νεκραναστημένη ομάδα ΔΕΛΤΑ. Οι κραυγές του κάθε Γεωργιάδη που χλευάζει πάνω στα πτώματα των πνιγμένων προσφύγων αποτελούν το μήνυμα «ξεσηκωμού» του ακροδεξιού κατακαθιού της κοινωνίας.
Το δεύτερο μέρος του σχεδίου θέλει την αλλαγή της πολιτικής ατζέντας και του κέντρου βάρους της πολιτικής συζήτησης. Όλοι οι νενέκοι του 2015, τα διασκορπισμένα μέλη των Ταγμάτων Εφόδου, ο ρατσιστικός οχετός απέναντι στους «λάθρο», το σκυλολόι που αλυχτά ενάντια στους συνδικαλιστές απεργούς, στην αριστερά και στους αναρχικούς, βρίσκει ξανά ένα κρατικό μηχανισμό έτοιμο να τον βοηθήσει να σταθεί πάλι στα πόδια του. Η κυβέρνηση και ο Δήμος της Αθήνας προσπαθούν να δώσουν χώρο στους φασίστες και τα εθνίκια. Η προσπάθεια πανηγυρικής αθώωσης της Χρυσής Αυγής αποτελεί ένα ακόμα προσκλητήριο συστράτευσης γύρω από τον εθνικό κορμό. Όπως το 1946 οι γερμανοτσολιάδες, όπως το 1975 οι χουντικοί, έτσι και σήμερα τα Τάγματα Εφόδου της Χρυσής Αυγής είναι καλοδεχούμενα στον κοινό αγώνα ενάντια στους εργαζόμενους. Η ΝΔ θα προσπαθήσει να στήσει ξανά «αγανακτισμένους πολίτες» και τσοντοκάναλα που να προβάλλουν τις εθνικές αξίες. Η εισβολή μπάτσων σε κινηματόγραφους και η καμπάνια κατά των εκτρώσεων στο Μετρό, δεν είναι ένα λάθος από «υπερβάλλοντα ζήλο». Είναι το «προσεχώς» στις γειτονιές σας και η υπενθύμιση πως η «Δημοκρατία» τους δεν σέβεται κανένα κοινωνικό κεκτημένο.
Το τρίτο μέρος αυτής της πολιτικής είναι και το πιο κρίσιμο. Την ώρα που θα συσπειρώνεται ο ακροδεξιός εσμός γύρω από την κρατική μηχανή, θα γίνει προσπάθεια απονεύρωσης φορέων του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος. Για να γίνει αυτό δυνατό, η ΝΔ θα χρησιμοποιήσει την πολιτική «εθνικής ενότητας». Η ανέξοδη πρόταση Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας δίνει άλλοθι συνθηκολόγησης στο ΣΥΡΙΖΑ. Ξαφνικά οι ρατσιστικές και κατασταλτικές πολιτικές ξεχνιούνται, μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να είναι «δογματική αντιπολίτευση». Όμως αυτή η επιλογή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Η επιθετική πολιτική πολλαπλής περικύκλωσης της Τουρκίας δεν βρίσκει σοβαρές αντιστάσεις από το δικό μας ταξικό μέτωπο. Οι πολλαπλές διπλωματικές και οικονομικές συμμαχίες του ελληνικού καπιταλισμού, οδηγούν στα «σχοινιά» τον τουρκικό καπιταλισμό ανεβάζοντας τη θερμοκρασία του ανταγωνισμού. Μέσα από τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, το ελληνικό κεφάλαιο καταφέρνει πολλαπλά χτυπήματα στη «γειτονική» χώρα. Η στρατιωτική συμμαχία με Νότια Κύπρο και Ισραήλ και ο υπό κατασκευή ενεργειακός αγωγός EastMed, οι πολυεθνικές εταιρείες με χώρες της ΕΕ για τη συνεκμετάλλευση των ΑΟΖ της Μεσογείου, οι προτάσεις διεύρυνσης αυτής της συμμαχίας προς Ιταλία αλλά και προς Αίγυπτο δημιουργούν ασφυκτικό κλοιό στην Τουρκία. Αποτελεί μνημείο εθνικιστικής προπαγάνδας πως η συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης αποτελεί «επιθετική» κίνηση. Στην τουρκική διπλωματία έχει απομείνει ως σύμμαχος μόνο το εύθραυστο καθεστώς του Σάρατζ και η Βόρεια Κύπρος. Ο κίνδυνος ανάφλεξης και η μετατροπή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου σε εμπόλεμη ζώνη μπορεί να μην είναι άμεσος, αλλά αποτελεί δούρειο ίππο που μπορεί να διαλύσει το ταξικό κίνημα.
Το εργατικό κίνημα πρέπει να αντισταθεί σε δυο παγίδες: η πρώτη είναι να επικεντρωθεί στην ήττα του «εσωτερικού» εχθρού. Ο «οπορτουνιστής», ο «ψευτο-αριστερός που καπηλεύεται» τα οράματα, ο «σταλινικός γραφειοκράτης», ο «αναρχικός προβοκάτορας που δίνει άλλοθι στην καταστολή» θολώνουν το κεντρικό μέτωπο που είναι η συγκρότηση του ρεβανσιστικού αστικού μπλοκ. Η δεύτερη παγίδα είναι να διεκδικήσει κομμάτι της εθνικής πίτας ή απλά να αποφύγει τη σύγκρουση με τα πατριωτικά διακυβεύματα που θέτει ο αστισμός. Οι «παλλαϊκές» κινητοποιήσεις στα νησιά ενάντια στα hot-spot νομιμοποίησαν το ρατσιστικό εσμό που συγκροτείται γύρω από τους δημάρχους και περιφερειάρχες της δεξιάς.
Το ταξικό κίνημα σε αυτή την περίοδο δεν πρέπει να στοχοποιήσει τη συμβιβαστική – ρεφορμιστική του πτέρυγα, αλλά να ανασυνταχθεί με διεθνιστικό πρόσημο και να αποδείξει πως μπορεί να υπάρχει ρεαλιστική αντικαπιταλιστική στρατηγική που όχι μόνο δεν συνθηκολογεί με τους αστικούς μηχανισμούς, αλλά λειτουργεί υπονομευτικά στο αξιόμαχο και στην εύρυθμη λειτουργία του ελληνικού αστισμού.
Ο δρόμος αυτός δεν είναι απλός ούτε εύκολος. Αλλά είναι ο μοναδικός που μπορεί να εμπνεύσει ξανά το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Η δεύτερη κοινή εκδήλωση ΟΡΜΑ – ΟΚΔΕ – Σπάρτακος για τη διεθνιστική στρατηγική στις 15 Φλεβάρη στη Νομική, είναι ένα μικρό αλλά σημαντικό λιθαράκι σε αυτή την κατεύθυνση.