Η 6η Δεκέμβρη του 2008 ήταν η σπίθα που πυροδότησε εκκωφαντικά την έναρξη της ιστορικής πολιτικής εξέγερσης του ίδιου μήνα. Η δεκαετία καταπίεσης και εξαθλίωσης του λαού από τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις συνοψίστηκε στην έκρηξη της εξέγερσης, που αφορμή της υπήρξε η εν ψυχρώ δολοφονία του έφηβου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από το μακρύ χέρι της εξουσίας, την αστυνομία. Αυτός ο αναβρασμός του Δεκέμβρη του ‘08 αντιπαρατέθηκε και αμφισβήτησε το βίαιο κράτος. Το ίδιο το αστικό καθεστημένο δεν μπορούσε να βρει λύση στην οργή του λαού. Ήταν ένας πραγματικός ξεσηκωμός με ταξικά χαρακτηριστικά.
Με γνώμονα αυτά τα διδάγματα και εμπειρίες που έχει προσφέρει η εξέγερση αυτή στο κίνημα προσπαθήσει να διαγράψει η τωρινή, ακροδεξιά κυβέρνηση. Πιο συγκεκριμένα, το κλίμα προσπάθειας επιβολής τρομοκρατίας με στόχο μεμονωμένα κομμάτια του ταξικού κινήματος, έχει σαν απώτερο σκοπό την τρομοκράτηση των αγωνιστων και όλων αυτών που αντιστέκονται στην πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση της ΝΔ. Φυσικά, η βαθύτερη βλέψη τους είναι η διάλυση του ταξικού κινήματος στην Ελλάδα. Προς το παρόν όμως βιώνουμε το μόνο την τρομοκρατία και όχι την καταστολή ακόμα (με εξαίρεση την περίπτωση των Εξαρχείων, όπου πραγματοποιήθηκε αστυνομική αυθαιρεσία και ακραία βία εις βάρος αγωνιστών και περαστικών). Το κράτος έχει αναγνωρίσει τις συνθήκες που δεν του επιτρέπουν την χρήση μαζικής καταστολής στην περιρρέουσα κατάσταση. Αυτή η θεωρία υποστηρίζεται από τα παραδείγματα των δύο ειρηνικών πορειών, αυτης του Πολυτεχνείου και αυτή της 6ης Δεκέμβρη, όπου η αστυνομία τήρησε μια πιο ήπια στάση στις κεντρικές λεωφόρους της Αθήνας.
Ωστόσο, παρά την προσπάθεια τρομοκράτησης από την μεριά της κυβέρνησης, ο κόσμος απάντησε δυναμικά και μαζικά με την παρουσία του στον δρόμο την Παρασκευή, τιμώντας την μνήμη του αδικοχαμένου Α. Γρηγορόπουλου, καθώς και την ίδια την εξέγερση που ακολούθησε. Ο Δεκέμβρης αυτός λοιπόν, πρέπει να μας εμπνεύσει για την ουσιαστική αμφισβήτηση της αστικής ηγεμονίας τους καιρούς που έπονται.
