Δεν ξεκίνησε και πολύ καλά η ΝΔ. Σχεδόν δύο μήνες μετά τις εκλογές και οι πρώτες 24ωρες απεργίες είναι γεγονός. Η προσπάθεια του Μητσοτάκη να ξεκινήσει την επίθεση στους εργαζόμενους με κέντρο τον έλεγχο των σωματείων και την αναίρεση των συλλογικών συμβάσεων και την ενίσχυση της εργασιακής επισφάλειας με το νέο πολυνομοσχέδιο για την ανάπτυξη βρήκε ήδη το εργατικό κίνημα στον δρόμο. Οι δύο 24ωρες απεργίες στις 24 Σεπτεμβρίου και στις 2 Οκτωβρίου, αλλά και οι επιμέρους απεργίες, με την μαζικότητα που είχαν έδειξαν την μαχητικότητα και την διάθεση πάλης των εργαζομένων. Σωματεία και ομοσπονδίες μαζί με εργατικά κέντρα άνοιξαν τον αγώνα δείχνοντας ότι οι επιθέσεις της κυβέρνησης δεν θα μείνουν αναπάντητες. Η συνέχεια δε θα είναι φυσικά ένας περίπατος, η κυβέρνηση έχοντας να αντιμετωπίσει την ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας που ήδη αχνοφαίνεται στον ορίζοντα και σύμπτωμά αυτής είναι τόσο η κατάρρευση της Τόμας Κουκ όσο και η περιβόητη επένδυση στο ελληνικό που εμφανίζει ήδη τις πρώτες ρωγμές, πρέπει να πάρει μέτρα για να τσακίσει το εργατικό κίνημα, στο πλαίσιο αυτό οι προτάσεις για τα «ηλεκτρονικά» σωματεία φαίνεται να είναι μόνο η αρχή.
Εδώ, όμως, η κυβέρνηση βρέθηκε προ (πολλών) εκπλήξεων! Τα μηνύματα τα έπαιρνε ήδη από το καλοκαίρι όταν στα τέλη Ιούλη και μέσα στον Αύγουστο χιλιάδες αγωνιστές κινητοποιήθηκαν ενάντια στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και τις πρώτες εκκενώσεις των καταλήψεων. Η πρώτη απεργία της 24ης Σεπτέμβρη δεν είχε καμία σχέση με τις εκτιμήσεις περί «παγώματος» του κινήματος. Η τριπλή συγκέντρωση (ΕΚΑ- ΠΑΜΕ- Πρωτοβάθμια Σωματεία) δεν ήταν μια άνευρη μάζωξη γραφειοκρατών αλλά αποτέλεσε ευκαιρία συσπείρωσης ευρύτερου κομματιού. Παρ` όλους του χειρισμούς της προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ που σαμπόταρε την κινητοποίηση, οι μαζικοί χώροι μπήκαν σε διαδικασίες κινητοποίησης. Η νέα απεργία της 2ας Οκτώβρη που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια έκδοσης αυτού του τεύχους θα πρέπει να είναι μια ευκαιρία δημιουργικής πολιτικής επεξεργασίας για τις οργανώσεις του λαϊκού κινήματος.
Στην εποχή της κρίσης φάνηκαν τα όρια των συνδικάτων που παρέμειναν σε μια «έκκληση» αγωνιστικής κλιμάκωσης. Χωρίς πολιτικό σχέδιο σύγκρουσης όχι απλά με τα νομοσχέδια αλλά με το ίδιο το αστικό μπλοκ που συσπειρώνεται γύρω από τη ΝΔ, γρήγορα θα οδηγηθούμε σε ένα νέο κύκλο προσμονής μιας κυβερνητικής εναλλαγής. και αυτή τη φορά με ακόμα πιο «ρεαλιστικές» προσδοκίες και συμβιβασμούς. Το ξεπέρασμα αυτών των αδυναμιών είναι το επόμενο βήμα.
