Φέτος κλείνουν 6 χρόνια από τις διώξεις και 4 από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής. Βρισκόμαστε στην φάση των απολογιών 69 κατηγορουμένων ναζί εγκληματιών, με την ηγεσία (τον αρχηγό Μιχαλολιάκο και 17 πρώην βουλευτές) να απολογείται τελευταία ως προς την διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης και αναμένουμε το τέλος της δίκης στα τέλη του 2019.
Κομβικό στοιχείο για την έκβαση της εκδίκασης των υποθέσεων αποτελεί η πολιτική συντριβή της στις τελευταίες εκλογές με την μη εκλογή της στο κοινοβούλιο. Ήδη μέχρι τις εκλογές του Μάη, το αντιφασιστικό κίνημα είχε επιφέρει την κοινωνική απονομιμοποίηση της ΧΑ και την οργανωτική αποδυνάμωση της, εκδιώκοντας την από τον δρόμο. Η κομματική συρρίκνωση της ΧΑ αποδείχτηκε μέσα από τις πολυάριθμες αποχωρήσεις μελών και στελεχών, όπως επίσης και από το κλείσιμο τοπικών γραφείων του ναζιστικού κόμματος σε Αθήνα και επαρχία. Πλέον, με την έξοδο της ΧΑ από την βουλή έχουν χαθεί όλες οι βουλευτικές ιδιότητες και οι μισθοί προς το κόμμα, αφήνοντας το ακάλυπτο οικονομικά. Οι επιπλέον αποχωρήσεις στελεχών, το παραπέρα κλείσιμο τοπικών οργανώσεων, η αποστολή επιστολών απολογίας σε μίντια και αντιφασιστικές οργανώσεις (πχ. του Δ. Βογιατζή προς ΟΡ.Μ.Α.) και το μείζον ζήτημα συντήρησης του site ςτης ΧΑ διατρανώνουν την υπαρξιακή κρίση που περνάει το ναζιστικό κόμμα. Οφείλουμε να επισημάνουμε ότι κανένα συγχωροχάρτι και καμία χάρη δεν κερδίζεται από κείμενα και μετάνοιες των φασιστών, τα εγκλήματα ενάντια στο ταξικό κίνημα και τους εργάτες δεν ξεπλένονται.
Πλέον, στα τελευταία 6 χρόνια αγώνων ενάντια στη φασιστική επιθετικότητα έχουν καταρριφθεί και οι δύο πολιτικές “αφέλειες” που κυκλοφορούν στο χώρο του αντιφασιστικού κινήματος. Η πρώτη “αφέλεια” θεωρούσε πως οι δικαστικές διώξεις των ναζί θα τους ηρωοποιούσε. Οι ναζί θα έβγαιναν ως “θύματα του συστήματος” και θα έχτιζαν μεγαλύτερη νομιμοποίηση. Αντίστοιχης πολιτικής αντίληψης η “αφέλεια” πως οι τακτικές του Μαχητικού Αντιφασισμού θα νομιμοποιούσαν τη φασιστική βία. Και οι δύο “αφέλειες” έρχονται να στηρίξουν ένα πολιτικό πασιφισμό που εξαντλείται στα όρια “βίας” που οριοθετούν οι ορέξεις των αστικών μηχανισμών. Ευτυχώς το κίνημα δεν τις αποδέχτηκε στην πλειοψηφία του και σήμερα έχουμε αυτή την εικόνα διάλυσης των φασιστικών ομάδων.
Η εικόνα αποσύνθεσης των “αγωνιστών του εθνικισμού” αποτυπώνεται και στις δικαστικές αίθουσες. Έχοντας ήδη πραγματοποιηθεί οι απολογίες του Τάγματος Εφόδου Νίκαιας και του εκπαιδευμένου δολοφόνου Ρουπακιά, είδαμε την μαζική μη προσέλευση κατηγορουμένων, αλληλοκαρφώματα και αλληλοκατηγορίες “συναγωνιστών” αλλά και αποκαλύψεις των εσωτερικών της φασιστικής οργάνωσης. Κυριάρχησε μια στάση αδυναμίας υπεράσπισης με αγωνιώδη προσπάθεια υποτίμησης μιας προσχεδιασμένης πολιτικής φασιστικής δολοφονίας. Σε μια τέτοια κατάσταση φυσικά, ο Μιχαλολιάκος επιδιώκει να διασώσει ό,τι περισσότερο μπορεί, έστω και τον εαυτό του “παίζοντας το χαρτί” της θυματοποίησης, εστιάζοντας σε οικονομικές διεκδικήσεις και πολιτική συνδιαλλαγή με το σύστημα.
Παρ’ όλα αυτά, η συνέχεια δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί από το αντιφασιστικό κίνημα, καθώς παραμένει το διακύβευμα για το αν η ΧΑ είναι χρήσιμη για το σύστημα, ώστε να επιβιώσει και να παραμείνει ενεργή στους φορείς της ακροδεξιάς. Η νέα περίοδος με την ρατσιστική, εθνικιστική, ακροδεξιά πολιτική της ΝΔ στην κυβέρνηση δεν έρχεται σαρωτικά για την εργατική τάξη, την στιγμή που το ταξικό κίνημα επιτυγχάνει την ήττα της ΧΑ. Επομένως, η ανάγκη των αστών για υποστηρικτικούς φορείς προς την κυρίαρχη πολιτική φαντάζει υπαρκτή. Η τελευταία αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα και η απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης (την προεκλογική περίοδο) δείχνουν σαφή δείγματα επανενσωμάτωσης των ναζί στο «πολιτικό σύστημα». Φυσικά, η αποτυχία της ΧΑ να σταθεί ως έμπιστο και αποτελεσματικό κομμάτι πολιτικής για τους αστούς την περίοδο ’14-19′ δεν την τοποθετεί σε προνομιούχα θέση.
Από την δίκη δεν επιθυμούμε τίποτα λιγότερο από την καταδίκη, την νομική και πολιτική διάλυση της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης. Δεν αδιαφορούμε για το αποτέλεσμα της δίκης, τα επιχειρήματα είτε ότι οι διώξεις των ναζί ηρωοποιούν τους κατηγορούμενους είτε ότι η όποια απόφαση δεν μπορεί να παίξει ρόλο στον ταξικό συσχετισμό έχουν καταρρεύσει. Οι διώξεις και η τιμωρία των ναζί λειτουργούν συμπληρωματικά στον αντιφασιστικό αγώνα, αλλά επ’ουδενί δεν αποτελούν την λύση στην απειλή του φασισμού. Το παράδειγμα του Χίτλερ αποτελεί την καλύτερη απόδειξη. Ο ίδιος καταδικάστηκε σε φυλάκιση, το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα του διαλύθηκε και τέθηκε εκτός νόμου το 1924. Τον ίδιο χρόνο “ξεπλύθηκε” με αμνηστία και μετά από μόλις 9 χρόνια κατέλαβε την εξουσία φέρνοντας τον ναζισμό στην Γερμανία. Μία καταδίκη δεν τελειώνει την ακροδεξιά κι ούτε τιμωρεί απαραίτητα τους εγκληματίες της, αντίθετα το σύστημα ποτέ δεν ξέχασε τα “παιδιά” του, και ίσως τελικά τους αντάμειψε μελλοντικά. Στην εγχώρια ιστορία γνωρίζουμε παραδείγματα πρωταγωνιστών της Χούντας που έλαβαν ιδιαίτερης καλής μεταχείρισης ή ακόμα και τον ΟΝΝΕΔίτη δολοφόνο Καλαμπόκα του καθηγητή Τεμπονέρα που εξέτισε μειωμένη ποινή και κατέληξε προϊστάμενος καταστήματος στην Εθνική Τράπεζα. Σε κάθε περίπτωση, καθήκον του αντιφασιστικού κινήματος είναι να διασφαλίσει την διάλυση των ναζί και να δώσει σαφείς διαθέσεις μηδενικής ανοχής προς ΝΔ και δικαστικό σύστημα για μια τυχόν προσπάθεια ξεπλύματος της ΧΑ. Δεν ξεχνάμε ποιοι εξέθρεψαν το ναζιστικό μόρφωμα και τους ιστορικούς δεσμούς των ναζί με βουλευτές και συμβούλους της ΝΔ (Βορίδης, Γεωργιάδης, Μπαλτάκος).
Για την εργατική τάξη και το ταξικό κίνημα γίνεται σαφές ότι κάθε μάχη πρέπει να ολοκληρώνει τον κύκλο της και να εμπνέει την συνέχεια του αντικαπιταλιστικού αγώνα. Η Αντιφασιστική Νίκη για εμάς πρέπει να είναι οριστική.
