- Editorial | Το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα της περασμένης τετραετίας να γίνουν οι οδηγοί για τη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και του εθνικισμού
- Η νέα κυβέρνηση της ΝΔ: η νέα φάση αστικής επίθεσης
- Δίκη Χρυσής Αυγής: απολογίες, αλληλοκαρφώματα και συνδιαλλαγή για “ξέπλυμα”
- Το τσάκισμα των περιφεριακών φασιστικών ομάδων
- Από τον τρόμο των Ταγμάτων Εφόδου στην συντριβή της Χρυσής Αυγής
- Ο μύθος “των ανίκητων ταγμάτων εφόδου” ως η εσωτερική καταστολή του κινήματος
- Η φασιστική απειλή υποχωρεί αλλά η ακροδεξιά επεκτείνεται
- Το Άσυλο των ιδεών, των αγωνιστών και της ελευθερίας. Πώς θα το υπερασπιστούμε μέχρι τέλους
- Αντιφασιστικός Σεπτέμβρης ’19: η ήττα της Χρυσής Αυγής και η μάχη ενάντια στην ακροδεξιά.
Editorial
Το αντιφασιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα της περασμένης τετραετίας να γίνουν οι οδηγοί για τη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση της ακροδεξιάς, του ρατσισμού και του εθνικισμού
Η άνοδος της ΝΔ στην κυβέρνηση σε συνδυασμό με την συντριπτική υπεροχή του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τους υπόλοιπους σχηματισμούς της αριστεράς, έχουν φέρει μια μεγάλη απογοήτευση και σύγχυση στον κόσμο του κινήματος. Με μια πρώτη ματιά και χωρίς να συμπεριλάβουμε στη συζήτηση κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ρεφορμιστικό ή αστικό κόμμα, από μόνη της αυτή η τάση δικαιολογεί ως ένα σημείο αυτή τη σύγχυση. Η αδυναμία της εκτός ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς να περιγράψει με κάποια στοιχειώδη δυναμική μια εναλλακτική στρατηγική έξω από την θεσμική υποταγή στους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και της αγοράς «πληρώθηκε» και θα συνεχίσει να «πληρώνεται» σε κάθε στροφή της πολιτικής κατάστασης. Παρ` όλες τις στρατηγικές αδυναμίες όμως των οργανώσεων του ταξικού κινήματος πρέπει να είμαστε ικανοί να περιγράψουμε με νηφαλιότητα την συγκεκριμένη κατάσταση για να βγουν τα συγκεκριμένα καθήκοντα.
Η αδυναμία της εκτός ΣΥΡΙΖΑ αριστεράς δεν εμφανίστηκε σήμερα. Η «μεγάλη», η στρατηγική, της ευκαιρία ήταν στη διετία της όξυνσης της οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Σε αυτή τη φάση η ανατροπή του πολιτικού συστήματος που ταλανιζόταν στην οικονομική κρίση και διέλυε παραδοσιακούς συστημικούς πυλώνες σαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ έπρεπε να απαντηθεί με στρατηγικό τρόπο. Την κάθε αστική εξουσία μπορείς να την ανατρέψεις με δύο τρόπους: ή μέσα από εκλογική διαδικασία ή μέσα από επαναστατική, εξεγερσιακή κατάσταση. Την δεύτερη επιλογή δυστυχώς δεν βρέθηκε καμία πολιτική δύναμη να τη διεκδικήσει ως ρεαλιστική, εφαρμόσιμη πολιτική.
Αλλά ακόμα και μετά την «ευκαιρία» διεκδίκησης επαναστατικής στρατηγικής, ακόμα και την περίοδο μετά το 2012 που είχε κερδηθεί στο κίνημα η στρατηγική «να βγάλουμε το ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση», πάλι δεν βγήκαν τα ανάλογα συμπεράσματα χτισίματος αντικαπιταλιστικής «αντιπολίτευσης». Μέσα από μια στρατηγική «από τα κάτω υλοποίησης» θα μπορούσε να διεκδικηθεί μια άλλου τύπου πολιτική εκτός των δεσμεύσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και της αγοράς. Όπου έγινε (αντιφασιστικό – μεταναστευτικό) κερδήθηκαν σημαντικοί αγώνες, όπου δεν έγινε (μακεδονικό) παραχωρήθηκε η ατζέντα στην ακροδεξιά και εν τέλει χτίστηκε μια δεξιά «επίθεση».
Το κίνημα συμπαράστασης στους μετανάστες ήταν από τα λίγα κινήματα στην Ελλάδα που δεν έμεινε στην αντικυβερνητική γκρίνια αλλά μέσα από καταλήψεις, συσσίτια, εθελοντικές δομές δασκάλων και γιατρών δημιούργησαν ένα σημαντικό πολιτικό ρεύμα που δεν άφησε την πολιτική ατζέντα να κινηθεί στους διαδρόμους της ΕΕ και των ΜΚΟ. Σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν σημαντικά κινήματα υποστήριξης μεταναστών. Η διαφορά της ελληνικής πολιτικής σκηνής όμως, ήταν πως το ταξικό κίνημα δεν άφησε να χτιστεί «παράλληλα» ρατσιστικό κίνημα.
Η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα της ΕΕ που δεν είχε ούτε μία ρατσιστική διαδήλωση! Την ώρα που στην Ευρώπη ανεβαίνουν τα ισπανικά VOX, τα γερμανικά AfD, την ώρα που στην Ιταλία, την Ουγγαρία και στην Πολωνία κυβερνούν ανοιχτά ρατσιστικές κυβερνήσεις, η συνεπής αντιφασιστική μάχη μέσα από τις δυνάμεις του Μαχητικού Αντιφασισμού δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο στους ναζί να ανασυγκροτηθούν. Η συντριβή λοιπόν, της Χρυσής Αυγής δεν προήλθε από μια ανακατανομή στο δεξιό στρατόπεδο. Ήταν αποτέλεσμα μιας στρατηγικής ήττας των ναζί που δεν μπόρεσαν να χτίσουν την παραμικρή αντιπολίτευση στην «αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο αστισμός προχώρησε σε μια δυναμική ακροδεξιά επίθεση με κέντρο τη ΝΔ ώστε να μεταφέρει την ατζέντα στο πολιτικό κέντρο βάρους που επικρατεί σε όλη την Ευρώπη. Μέσα από εθνικιστικές καμπάνιες, μέσα από λαϊκισμούς για το Μάτι και στοχοποιώντας το κάθε τσιγάρο του Πολάκη, μέσα από καταιγισμό fake news κατάφερε να κερδίσει την κυβερνητική πλειοψηφία. Προσοχή, όμως! Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε σαν επιστέγασμα, σαν ολοκλήρωση ενός πενταετούς αντιμνημονιακού κινήματος, η άνοδος της ΝΔ δεν έρχεται σαν ολοκλήρωση μιας συντριπτικής νίκης αλλά ως αφετηρία επίθεσης! Η ΝΔ δεν έρχεται με αέρα στα πανιά της, μέσα από συνεχόμενες ιδεολογικές και πολιτικές νίκες αλλά ως αδυναμία της αριστεράς να περιγράψει μια συνέχεια στην Ευρώπη της κρίσης.
Η ΝΔ οφείλει να περιγράψει μια κυβερνητική πολιτική που να διατηρεί μια εύθραυστη ισορροπία. Από τη μία να προσπαθήσει να διατηρήσει το ψευδές, «ευνοϊκό» επενδυτικό κλίμα αλλά από την άλλη να «επιτεθεί» στις κοινωνικές κατακτήσεις και οργανώσεις του ταξικού κινήματος προσπαθώντας να χτίσει ένα καλύτερο συσχετισμό δυνάμεων μπροστά στο ξέσπασμα του νέου κύκλου ύφεσης που όλα τα αστικά επιτελεία προβλέπουν.
Οι δυνάμεις του ταξικού κινήματος δεν πρέπει να αναλωθούν στη μάχη «ενάντια στον οπορτουνισμό» μέσα στο κίνημα αλλά να πατήσουν στις καταχτήσεις του προηγούμενου διαστήματος και να προετοιμαστούμε για το αύριο. Μαζί με τις κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στα σχέδια της ΝΔ θα πρέπει να κάνουμε μια θετική υπέρβαση των αδυναμιών του στρατοπέδου μας ώστε στον επόμενο γύρο να μην πάμε με τα όπλα με τα οποία χάσαμε αλλά να δοκιμάσουμε τα όπλα με τα οποία μπορούμε να βάλουμε τέλος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.