Οι αγώνες δεκαετιών της εργατικής τάξης έχουν διαμορφώσει μια δυναμική τοποθέτηση στον κόσμο του αγώνα για τη διαφθορά της εξουσίας. Οι εξαιρέσεις μεμονωμένων συνδικαλιστών – πολιτικών που εκμεταλλευόντουσαν σχέσεις διαμεσολάβησης για προσωπικό πλουτισμό, δεν μπορούσε να αλλάξει την κοινή πεποίθηση για ποιοτική διαφορά των στελεχών του κινήματος σε σχέση με αυτούς της δεξιάς και των αυλοκολάκων των αφεντικών. Η διαφορά δεν βρισκόταν μόνο στην πολιτική υποδομή αλλά και σε ζητήματα ήθους και καθημερινότητας και αφορούσε όλο τον «αστερισμό» των συλλογικοτήτων του χώρου της εργασίας ακόμα αυτού της ρεφορμιστικής αριστεράς.
Φυσικά, αυτή την ποιοτική διαφορά δεν αναγνώρισαν ποτέ οι ταξικοί αντίπαλοι. Πάντοτε για τη δεξιά οι αναρχικοί, οι κομμουνιστές, οι συνδικαλιστές ήταν κάτι μεταξύ απολίτιστων αγροίκων και πληρωμένων δολοφόνων. Το τελευταίο διάστημα μέσα από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκεται μια νέα, επικαιροποιημένη εκδοχή της δεξιάς προπαγάνδας. Αναδεικνύοντας τις σχέσεις της κυβέρνησης με επιχειρηματικά κέντρα, με τους Διεθνείς Οργανισμούς αλλά και μικροσκάναδαλα τύπου Πολάκη και Πετσίτη προσπαθεί να διαμορφώσει μια αντίληψη του «όλοι οι πολιτικοί, όλων των αποχρώσεων είναι τα ίδια πράγματα». Σύμφωνα με την αστική προπαγάνδα υπάρχουν «καλοί και κακοί σε κάθε πολιτικό χώρο» και η δικαιοσύνη έρχεται να βάλει τάξη σε αυτούς που «ξεφεύγουν». Αυτή η επίθεση έρχεται σαν συνέχεια του γνωστού «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Η αστική τάξη θέλει να καταστήσει απονευρωμένο το εργατικό κίνημα και ένας τρόπος είναι να ταυτίσει στα μάτια των εργαζομένων και της νεολαίας τις οργανώσεις της τάξης του με αυτές των αφεντικών.
Στην πραγματικότητα η σύγκριση είναι εντυπωσιακά άνιση και δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση. Η διαπλοκή των δεξιών στελεχών με κυκλώματα επιχειρηματικά χρησιμοποιώντας «νόμιμες» και «έκνομες» τακτικές είναι σαρωτική. Θα χρειαζόμασταν χιλιάδες σελίδες του περιοδικού μας μόνο και μόνο για να τις καταγράψουμε. Το επιχείρημα του Γ. Βουλγαράκη το 2008 (τότε βουλευτή της ΝΔ και σήμερα υποψήφιου δήμαρχου της Αθήνας) όταν είχε πιαστεί για «κρύψιμο» εισοδημάτων σε offshore επιχειρήσεις πως «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» αποτελεί το κριτήριο πολιτικής και επιβίωσης της δεξιάς και συνδυάζεται με αυτό «κλέφτης είναι μόνο αυτός που πιάνεται».
Στελέχη της ΝΔ έχουν βρεθεί στο επίκεντρο τρομαχτικών οικονομικών σκανδάλων με τους περισσότερους να πετυχαίνουν το «θάψιμο» της υπόθεσης μέσα από συνδιαλλαγή. Τι να πρωτοθυμηθούμε! Θα αφήσουμε στην άκρη το τελευταίο της NOVARTIS που θεωρείται «ΣΥΡΙΖΑΪΚΗ» προπαγάνδα και αφορά την χρηματοδότηση όλων των πρώτων 2 μνημονιακών κυβερνήσεων για προνομιακή υποστήριξη της φαρμακοβιομηχανίας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου με τη σκανδαλώδη εκχώρηση γης στη Μονή και τις αγοραπωλησίες μέσα από offshore; Μήπως παλαιότερα τις δωροδοκίες της Siemens σε κυβερνητικά στελέχη καθώς και τη «δωρεάν» εκχώρηση του τηλεπικοινωνιακού κέντρου της ΝΔ; Δεκάδες μικρότερες ή μεγαλύτερες υποθέσεις που περιλαμβάνουν, εμπρησμούς, χαριστικές συμβάσεις και δωροδοκίες έχουν αποκαλυφθεί και είμαστε σίγουροι πως πολλαπλάσιες από αυτές δεν έχουν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας.
Για να είναι αποτελεσματικές αυτές οι δωροληψίες και συναλλαγές είτε είναι νόμιμες είτε παράνομες χρειάζονται και τον απαραίτητο υποστηρικτικό μηχανισμό. Κατ` αρχήν μια ισχυρή νομική υποστήριξη. Ο Α. Λυκουρέζος γνωστός δικηγόρος και στέλεχος της ΝΔ από τη δεκαετία του `70 εξασφάλιζε τη νόμιμη συγκάλυψη των εγκληματικών πράξεων. Αναλάμβανε κάθε ηγετικό στέλεχος κυβέρνησης και κρατικού μηχανισμού αλλά και του σκληρότερου κομματιού της «νύχτας». Υποστήριξε το δολοφόνο του Καλτεζά τον μπάτσο Μελίστα, ήταν κομμάτι της πολιτικής αγωγής στη δίκη της «17Ν», αλλά και υπερασπιστής του Κοσκωτά και της Siemens.
Όμως, υπάρχουν και περιπτώσεις που πρέπει να δεθεί» καλύτερα μια υπόθεση. Εκβιασμοί, απειλές και εξαγορές κρατικών στελεχών είναι απαραίτητο συμπληρωματικό κομμάτι ώστε να εξασφαλίζεται η ομαλή συνεργασία όλων των μερών στη διαπλοκή. Ο Π. Μαντούβαλος (στέλεχος και βουλευτής της ΝΔ) καταδικάστηκε μαζί με δεκάδες επιχειρηματίες και δικαστικούς υπαλλήλους για το «παραδικαστικό κύκλωμα» που αποκαλύφθηκε το 2010 και εξασφάλιζε «κατάλληλο προσωπικό» για στοχευμένες υποθέσεις. Φυσικά οι ποινές έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα και όλοι οι εμπλεκόμενοι συνεχίζουν και δουλεύουν στον ίδιο τομέα. Ο ιδρυτής του Πρώτου Θέματος, ο Θέμος Αναστασιάδης, έγινε γνωστός ως «εθνικός κομιστής» βιντεοκασέτας μέσα από το σκάνδαλο Ζαχόπουλου το 2007. Ο γραμματέας του Υπ. Πολιτισμού εκβιάστηκε από βιντεοσκοπημένη προσωπική σκηνή ώστε να είναι ευάλωτος σε διαγωνισμούς. Όλοι οι εμπλεκόμενοι αθωώθηκαν στη διαδικασία της Έφεσης το 2013.
Αυτή η σχέση με την Εξουσία διαμορφώνει και μια καθημερινή «ηθική». Τα κομμάτια του αστικού μπλοκ έχουν συνηθίσει να αγοράζουν τις επιθυμίες τους και να εξαγοράζουν τις αντιστάσεις. Ο σεξοτουρισμός του Ν. Γεωργιάδη στη Μολδαβία είναι ένα μικρό δείγμα αστικής υπεροψίας όπου «με τον παρά μου» αγοράζω ερωτικούς συντρόφους, αυλικούς και ψηφοφόρους. Σε περιπτώσεις, όμως, αμφισβήτησης ο αστισμός δεν καταφεύγει μόνο στην εξαγορά αλλά και στην τρομοκρατία. Η μαφιόζικη βία είναι άλλο ένα κομμάτι στο παζλ της αστικής ηγεμονίας.
Σε πολλά εγκλήματα κατά της ζωής κρύβονται στελέχη της δεξιάς. Δεν μιλάμε για «πολιτικά» εγκλήματα, δηλαδή μέσα από αυτά που έχουν οργανωθεί μέσα από κομματικό σχεδιασμό (όπως του Τεμπονέρα ή του Φύσσα), ούτε για δολοφονίες από ένστολους «σε ώρα καθήκοντος» (Καλτεζάς – Γρηγορόπουλος). Μόλις το τελευταίο διάστημα έγινε γνωστό πως ο δολοφόνος του Πετρίτ Ζίφλε στην Κέρκυρα έγινε από στέλεχος της Χρυσής Αυγής. Αλλά και ένας από τους δολοφόνους του/της Ζακ άνηκε στο εθνικιστικό πατριωτικό μέτωπο. Πριν τρία χρόνια ο συνταξιούχος αστυνομικός που δολοφόνησε ιδιοκτήτη γυμναστηρίου στην Αθήνα ήταν υποψήφιος βουλευτής της χρυσής αυγής στην Μεσσηνία. Αλλά και το 2014 στη Μάνη έγινε ξεκαθάρισμα λογαριασμών ακροδεξιών με νεκρούς 2 bodybuilders γύρω από λαθρεμπόριο ουσιών. Σε κάθε περίπτωση αναμασιέται το ίδιο επιχείρημα: «τι σχέση η πολιτική ταυτότητα με τα προσωπικά εγκλήματα; Αν ήταν αριστεροί, τι θα λέγατε; Δολοφόνοι και εγκληματίες υπάρχουν σε κάθε κόμμα».
Ρητά και κατηγορηματικά: Όσο και να ψαχτούν αστυνομικά αρχεία δεν θα βρεθεί ούτε ένα στέλεχος της αριστεράς ή της αναρχίας εμπλεκόμενο σε εγκληματικές πράξεις παρά μόνο «πολιτικής φύσης» δηλαδή μέσα από την προσπάθεια αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Το αστικό σύστημα δημιουργεί νομικό πλαίσιο ενάντια στους ταξικούς αγώνες (πχ κουκούλα, κατάληψη, σήκωμα μπάρας διοδίων κλπ) και δημιουργεί «παράνομους». Κανένα στέλεχος μας δεν θα μπορούσε να είναι δολοφόνος του Πετρίτ ή του Ζακ. Κανένας από τον ταξικό χώρο της εργασίας δεν εμπλέκεται σε υποθέσεις trafficking, εμπορίου ναρκωτικών και λαθρεμπορίου ή να πουλάει «προστασία». Κανένας δημοτικός σύμβουλος της αριστεράς δεν θα σκοτώσει για κτηματικές διαφορές. Κανένας υποψήφιος βουλευτής της δε θα τραβήξει όπλο για «γκόμενες – παρκάρισμα – μπινελίκι στο δρόμο». Δεν θα περάσει καμία προσπάθεια συμβιβασμού και απόκρυψης της αθλιότητας του πολιτικού δυναμικού του αστικού μπλοκ.
Αν βρούμε το πιο θλιβερό, το πιο υποταγμένο, το πιο εξαγορασμένο στέλεχος που να αποτελεί κομμάτι του εργατικού κινήματος και να έχει χρηματιστεί και να προσπαθήσει να πλουτίσει, δεν θα είναι παρά ένας άθλιος μιμητής των προτύπων του αστισμού. Ακόμα κι αυτός, όμως, δεν μπορεί να μπει στην άνιση ζυγαριά της αθλιότητας που παράγει ο καπιταλισμός. Οι αιώνες της καπιταλιστικής κυριαρχίας είναι βαμμένοι με τόνους αίματος της τάξης μας και δεν θα ξεπλυθούν με αφορμή κάποιους συμβιβασμένους στην καπιταλιστική νομιμότητα.
Οι αγώνες μας, η ιστορία μας, τα ηρωικά μας ατομικά παραδείγματα θα αποτελούν για χρόνια φωτεινά παραδείγματα για τις επόμενες γενιές. Απέναντι στους Ρωμαίους Αυτοκράτορες και δυνάστες εμείς εμπνεόμαστε από το Σπάρτακο και τα εκατομμύρια ανώνυμους αγωνιστές που έπεσαν θύματα της αστυνομίας, των εθνικιστικών πολέμων που θα συντρίψουν μια και καλή τον οχετό των δοσίλογων, των χαφιέδων και των κατσαπλιάδων που αναπαράγει η καπιταλιστική βαρβαρότητα.
