Για ακόμη μία χρονιά το ταξικό διεθνιστικό κίνημα συγκεντρώθηκε στην επέτειο της κρίσης των Ιμίων στην πλατεία Ρηγίλλης. Πλέον, η εκδίωξη των φασιστικών δυνάμεων (από τη σημαντικότερη τους επέτειο) είναι κατοχυρωμένη και χρόνο με το χρόνο κατοχυρώνεται ολοένα και περισσότερο η διεθνιστική συγκέντρωση, όχι ως αντιφασιστική αλλά, ως διαδήλωση θέσης. Έλληνες, Αλβανοί, Μακεδόνες, Τούρκοι, Κούρδοι εργάτες ενωμένοι. Στόχος είναι η πλήρης αλλαγή της νοηματοδότησης της επετείου στην κοινωνία και για να επιτευχθεί δεν αρκεί μια “απολιτική” συγκέντρωση εκδίωξης της χρυσής αυγής.
Η φετινή επέτειος των Ιμίων ήρθε μόλις λίγες μέρες μετά το εθνικιστικό συλλαλητήριο της 20/1 μέσα στην άτυπη προεκλογική περίοδο και στην εντεινόμενη προσπάθεια της ακροδεξιάς ανασυγκρότησης. Σύσσωμη η ακροδεξιά, από τη Νέα Δημοκρατία μέχρι τη χρυσή αυγή και λοιπές φασιστικές γκρούπες, επιδίωξαν να προβληθούν ως σανίδα σωτηρίας της χώρας από την εθνοπροδοτική κυβέρνηση των μπολσεβίκων. Η συγκέντρωση τους, όμως, ήταν κατώτερη των περιστάσεων. Η κυβέρνηση πέρασε από το κοινοβούλιο τη συμφωνία των Πρεσπών και οι προσπάθειες για συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας τις μέρες της ψηφοφορίας ήταν φανερά μειοψηφικές και μίζερες. Φυσική συνέχεια του κλίματος ήττας, ήταν η μικρότερη φασιστική συγκέντρωση Ιμίων της δεκαετίας και η πλήρης περιθωριοποίηση της στα κεντρικά γραφεία της Μεσογείων.
Σε αυτό το κλίμα αντιπαράθεσης κυβέρνησης – ακροδεξιάς το ταξικό κίνημα, δυστυχώς, δεν διαδραμάτισε το ρόλο που του αντιστοιχούσε. Δεν προσπάθησε να αντιπαρατεθεί άμεσα και απόλυτα με τις ακροδεξιές συγκεντρώσεις, να χαράξει ένα τρίτο δρόμο επίλυσης του Μακεδονικού (στα πλαίσια της συναδέλφωσης των λαών) και να αλλάξει την πολιτική ατζέντα της χώρας. Η κριτική στη συμφωνία των Πρεσπών να μη γινόταν με όρους «εθνικής προδοσίας» αλλά ιμπεριαλιστικής υποταγής και εθνικιστικής υποχώρησης απέναντι στο λαό της Μακεδονίας. Αυτή ήταν και η μεγάλη σημασία της φετινής συγκέντρωσης στη Ρηγίλλης, δηλαδή αποτέλεσε τη μοναδική ταξική διεθνιστική συγκέντρωση η οποία προέταξε ένα διαφορετικό αφήγημα για τις πολιτικές εξελίξεις.
Οι αντεθνικιστικές συγκεντρώσεις για το Μακεδονικό και οι διεθνιστικές συγκεντρώσεις των Ιμίων μπορεί να μοιάζουν μειοψηφικές, όμως είναι απαραίτητο βήμα για τη είσοδο των διεθνιστικών δυνάμεων στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, της μακεδονικής γλώσσας και μειονότητας και η απεμπλοκή του ελληνικού κεφαλαίου από τις πολιτικές επιλογές της Μακεδονίας δεν αποτελούν πλέον θεματολογία αποκλειστικά για αμφιθέατρα του Γκίνη ή “ακραίες” ανακοινώσεις μικρών και “γραφικών” αριστερών οργανώσεων.
Η παραπάνω διεθνιστική αντίληψη γίνεται ακόμα πιο επιτακτική στο σήμερα που μεγάλο τμήμα της αριστεράς και της αναρχίας ολισθαίνει σε δήθεν αντιιμπεριαλιστικές ή και εθνικιστικές τοποθετήσεις αρνούμενο τον επιθετικό χαρακτήρα του ελληνικού κράτους.
Η ιεράρχηση της ένταξης της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ ως το μείζον πρόβλημα της συμφωνίας των Πρεσπών, χωρίς να καυτηριάζεται καθόλου η πλήρης οικονομική, πολιτική και πολιτιστική επιβολή της Ελλάδας απέναντι στη Μακεδονία δεν αποτελεί αντιιμπεριαλιστική θέση, άλλα επικίνδυνη ολίσθηση σε πατριωτική – εθνικιστική τοποθέτηση. Μια ρητορεία η οποία αφήνει ασχολίαστο τον ελληνικό επεκτατισμό και καταγγέλλει τη συμφωνία μόνο στο βαθμό άρνησης της εξωτερικής πολιτικής μιας άλλης χώρας ή ακόμη χειρότερα και στο βαθμό του “αλυτρωτισμού των Σκοπίων”, δεν μπορεί παρά να εντάσσεται στο εθνικιστικό στρατόπεδο, κι ας ντύνεται με ταξική προβιά. Φυσικά, η επέκταση του στρατιωτικού μηχανισμού του ΝΑΤΟ είναι μια αρνητική εξέλιξη και θα πρέπει να καταγγελθεί ως τέτοια, όμως σε καμία προηγούμενη επέκταση δεν υπήρξαν αντίστοιχες κινητοποιήσεις και, επιπλέον, η μέχρι πρότινος μη ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ ήταν αποτέλεσμα της ωμής παρέμβασης της Ελλάδας, μιας χώρας μέλος του ΝΑΤΟ, στην εξωτερική της πολιτική. Το μπλοκάρισμα της ΝΑΤΟικής επέκτασης δεν γίνεται μέσω της έμμεσης αποδοχής του ελληνικού επεκτατισμού αλλά με την ανεξάρτητη δράση του ταξικού κινήματος σε Ελλάδα και Μακεδονία. Συνεπώς, μπροστά στην πλήρη απραξία και στην πολιτική ηγεμονία της ακροδεξιάς στα μακεδονικά συλλαλητήρια προβάλλεται ένας δήθεν αντιιμπεριαλισμός. Σήμερα, το καθήκον του ταξικού κινήματος στην Ελλάδα είναι η επιβολή στο κράτος να ασκήσει εξωτερική πολιτική χωρίς παρεμβάσεις στα εσωτερικά άλλων κρατών.
Αντιθέτως, πλήθος οργανώσεων την ώρα που στις ανακοινώσεις του βρίθει φιλειρηνικών, “διεθνιστικών” τσιτάτων συναδέλφωσης των λαών αρνείται να αναγνωρίσει το Μακεδονικό λαό με το όνομα του επιστρατεύοντας περίτεχνα εκφράσεις όπως “ο γείτονας λαός” ή πολλές φορές εμμένοντας στον όρο ΠΓΔΜ. Πώς είναι δυνατόν να καλείς έναν λαό στον οποίο δεν αναγνωρίζεις το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό σε συνεργασία;
Χωρίς ξεκάθαρη ταξική – διεθνιστική πολιτική το ταξικό κίνημα σκάβει το λάκκο του. Η ρατσιστική απεργία της Σάμου ενάντια στο hotspot είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Απέναντι στις ρατσιστικές αντιπροσφυγικές υστερίες η απάντηση δεν μπορεί να περιλαμβάνει μισόλογα τύπου “να φύγουν οι πρόσφυγες από τη Σάμο, αφού το θέλουν και οι ίδιοι”. Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρη: ελεύθερη μετακίνηση των μεταναστών και αύξηση της κρατικής μέριμνας στο ύψος των αναγκών τους. Όσο και αν οι διοργανωτές (Εργατικό Κέντρο Σάμου – ΠΑΜΕ) προσπαθούν να πείσουν ότι το πλαίσιο είναι ξεκάθαρο και αντιρατσιστικό, η χαρακτηριστική ευκολία με την οποία ο ρατσιστικός εσμός του νησιού ενίσχυσε την κινητοποίηση αποδεικνύει το αντίθετο. Η επιλογή του παράλληλου χτισίματος με την ακροδεξιά (στο προσφυγικό, στο μακεδονικό, σε αντικυβερνητικές κινητοποιήσεις κτλ.), η αποδοχή στα πλαίσια του αντικυβερνητικού – αντιιμπεριαλιστικού αγώνα συνύπαρξης στο δρόμο είναι αποδεκτή συνειδητά από τους φασίστες γιατί δεν έχουν την δύναμη να ισοπεδώσουν, ακόμα, το ταξικό κίνημα. Αντίθετα, εμείς εθελοτυφλούμε μπροστά στον ορατό κίνδυνο της ακροδεξιάς.
Το τσάκισμα της ακροδεξιάς και η ενδυνάμωση του ταξικού κινήματος θα έρθει μέσα από την ενίσχυση των διεθνιστικών δυνάμεων και κινητοποιήσεων και οι καρποί αυτής της προσπάθειας μετά από ένα χρόνο είναι πλέον ορατοί. Η απαλλαγή από τους προστάτες ΗΠΑ και ΕΕ και η πραγματική συναδέλφωση και συνεργασία των λαών των Βαλκανίων θα έρθει από τις δυνάμεις οι οποίες θα κινηθούν κόντρα στο ρεύμα και θα προτάξουν τον πραγματικό προλεταριακό διεθνισμό.
Σάββατο 2/3 πλατεία Ρηγίλλης
Η διεθνιστική συγκέντρωση είχε συμμετοχή 1000 ατόμων και κινήθηκε από την πλατεία Ρηγίλλης μέχρι το φραγμό της αστυνομίας στη Μεσογείων με παλμό. Συμμετείχαν: ΟΡΜΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ Σπάρτακος, Ξεκίνημα, ΑΠ Ροσινάντε, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση, νέων ΛΑΕ, Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας – Πειραιά, ΚΑΡ, Ανυπότακτος Μαθητής, Συνάντηση για μια Διεθνιστική Αντικαπιταλιστική Αριστερά, Ανασύνταξη και ΠΕΝΕΝ.
Για ακόμη μία χρονιά το μνημείο των Ιμίων κοσμούσαν αντιφασιστικές σημαίες. Η πλήρης εκδίωξη των συγκεντρώσεων της χρυσής αυγής από τον αστικό ιστό της Αθήνας, εδώ και πάνω από ένα χρόνο, είναι γεγονός. Ακόμα και στην απέλπιδα προσπάθεια του προηγούμενου μήνα για κλιμάκωση της φασιστικής δράσης και ανασυγκρότησης των δυνάμεων τους εν όψει εκλογών τα εργαλεία του μαχητικού αντιφασισμού οδηγούν σταθερά το ναζιστικό μόρφωμα στο περιθώριο των εξελίξεων.
Φέτος, η μίζερη συγκέντρωση της χρυσής αυγής είχε περίπου 200 άτομα και ακολούθησε το καθιερωμένο, πλέον, δρομολόγιο προς το ΥΠΕΘΑ λίγα μέτρα παρακάτω, στην ασφάλεια ενός χώρου με καλά φυλασσόμενα κρατικά, κυβερνητικά κτίρια και πρεσβείες, χωρίς καμία κοινωνική απεύθυνση σε χώρο δίχως διερχόμενο κόσμο. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της δυναμικής της χρυσής αυγής σήμερα. Οι επικοινωνιακού χαρακτήρα επιθέσεις στη βουλή έγιναν με τις πλάτες της Νέας Δημοκρατίας και την ανοχή της αστυνομίας. Η απόπειρα εμφάνισης των υποψηφίων τους στις γειτονιές της Αθήνας ως σωτήρες αποτελεί απλώς αστραπιαίες επισκέψεις συνοδεία μπράβων, μπάτσων και φωτογράφων.
Η ενδυνάμωση των αντιφασιστικών δυνάμεων και η διάδοση των διεθνιστικών αντιλήψεων στην κοινωνία το επόμενο διάστημα, μπορούν και πρέπει να οδηγήσουν την εγκληματική οργάνωση στην πολιτική ανυπαρξία. Σε κάθε γειτονιά, εργατικό χώρο, σχολείο, δημοτικό συμβούλιο και εν γένει σε κάθε κοινωνικό χώρο οι νοσταλγοί του Χίτλερ οι οποίοι τώρα ονειρεύονται μια μεγάλη Ελλάδα βαμμένοι στο αίμα Ελλήνων και Βαλκάνιων εργατών θα μας βρουν μπροστά τους.
Κυριακή 3/2 πλατεία Πετρούπολης
Μετά από κάλεσμα της χρυσής αυγής για μνημόσυνο του Έκτορα Γιαλοψού (ένας από τους νεκρούς των Ιμίων) με την πρωτοβουλία ΕΕΚ, ΟΕΝ, ΟΡΜΑ και την συμμετοχή των δημοτικών κινήσεων Αριστερή Κίνηση Περιστερίου και Ανυπότακτη Πετρούπολη πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στην πλατεία Πετρούπολης, ώστε να μην αφεθεί το παραμικρό περιθώριο στον περιφερόμενο θίασο βουλευτών για προεκλογική περατζάδα στις γειτονιές της πόλης. Η Πετρούπολη ως εργατική γειτονιά είναι παραδοσιακά αφιλόξενη σε φασιστικές ιδέες και δράσεις. Το αντιφασιστικό κίνημα επέδειξε ισχυρά τοπικά αντανακλαστικά και μόλις μία μέρα μετά την αποτυχία της φασιστοσύναξης τους οδήγησε σε ακόμα ένα φιάσκο. Λιγοστοί βουλευτές απομονωμένοι στο νεκροταφείο (τους οποίους εν τέλει φυγάδευσε η αστυνομία) ενώ στις γειτονιές της πόλης παρέλασαν 100 αντιφασίστες μέσα από τις επευφημίες και την υποστήριξη των κατοίκων. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: κάθε απόπειρα φασιστικής προπαγάνδας στις γειτονιές θα οδηγεί σε ενίσχυση του αντιφασιστικού κινήματος.
