Την ημέρα της ψήφισης της Συνθήκης των Πρεσπών, πέρα από μια χούφτα ακροδεξιών Μακεδονομάχων, κοντά στην Αμερικάνικη πρεσβεία πραγματοποιήθηκαν μια σειρά διαφορετικών συγκεντρώσεων αριστερών οργανώσεων. Με ξεχωριστά καλέσματα, χώρους διαμαρτυρίας και πλαίσια βρέθηκαν το ΚΚΕ, η ΛΑΕ, ο Μ-Λ χώρος με την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία και ο Πανελλαδικός Αντιπολεμικός Κινηματικός Συντονισμός. Η πλειοψηφία των συλλογικοτήτων προφανώς θεωρούν τον εαυτό τους ανταγωνιστικό με την ακροδεξιά και δεν επεχείρησε να συνευρεθεί με τον εσμό των Μακεδονομάχων στην πλατεία Συντάγματος. Μοναδική εξαίρεση η ΛΑΕ του Λαφαζάνη που «διαμαρτυρήθηκε» γιατί η αστυνομία εμπόδισε τις δυνάμεις της να βαδίσουν προς το Σύνταγμα. Η ΛΑΕ όχι μόνο δεν επιχείρησε αντισυγκέντρωση αλλά στελέχη της θεωρώντας «φιλικό χώρο» τους Μακεδονομάχους καλούσαν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια. Θα είχε ένα εργαστηριακό ενδιαφέρον η υποδοχή που θα επιφύλασσαν οι Μακεδονομάχοι στους συντρόφους της ΛΑΕ. Όμως τα «εθνικά ζητήματα» είναι απόλυτα κρίσιμα για τη στρατηγική του ταξικού κινήματος και δεν υπάρχουν περιθώρια μισόλογων και πλάγιου δρόμου.
Η στάση του ΚΚΕ για άρνηση Μακεδονικού έθνους προκάλεσε τριγμούς στο εσωτερικό του γιατί η θέση υπεράσπισης των Μακεδόνων ήταν από τις εμβληματικές στιγμές στην συγκρότηση και ιστορία του ΚΚΕ. Αν η θέση για το Μακεδονικό στη δεκαετία του `20 έχει καταχωρηθεί ως «παιδικό, αριστερίστικο λάθος», πότε δεν είχε τολμήσει να αρνηθεί τις συντροφικές σχέσεις μάχης με τους Μακεδόνες Κομμουνιστές και την Μακεδονική Ταξιαρχία SNOF του ΕΛΑΣ. Μετά τον Εμφύλιο εκατοντάδες Μακεδόνες κομμουνιστές είχαν εγκλωβιστεί στη Γιουγκοσλαβική Μακεδονία και ποτέ δεν τους επιτράπηκε να γυρίσουν στα χωριά τους στην Ελλάδα ακόμα και μετά την «Εθνική Συμφιλίωση» της δεκαετίας του `90. Το ΚΚΕ υπερασπιζόμενο την ιστορία του βρέθηκε ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια τη δεκαετία του `90 αρνούμενο να συνυπογράψει τα κοινά ανακοινωθέντα των ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝ στη Διάσκεψη των Κοινοβουλευτικών Κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η στάση του αυτή του είχε σαν αποτεέλεσμα την απόπειρα δολοφονίας του ευρωβουλευτή Ευφραιμίδη από ακροδεξιό παραστρατιωτικό κατά τη διάρκεια της κεντρικής προεκλογικής συγκέντρωση για τις Ευρωεκλογές στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη το 1994.
Θα συμφωνήσουμε με όλες τις συλλογικότητες πως «η μεγάλη εικόνα» της περιόδου είναι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που τροφοδοτούν μια αποσταθεροποίηση του παγκόσμιου κοινωνικού συμβολαίου. Σε αυτές τις περιπτώσεις η εργαλειακή χρήση εθνοτικών συγκρούσεων, η κατασκευή μειονοτικών εντάσεων μπορεί πράγματι να είναι υποχείρια ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού. Όμως οι εθνικισμοί στα βαλκάνια έχουν έναν αδιαφιλονίκητο δυνάστη: τον ελληνικό καπιταλισμό. Χωρίς την αναγνώριση της συντριπτικής υπεροπλίας των ελλήνων καπιταλιστών σε διπλωματικό – οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο απέναντι στους ανταγωνιστές της, καθιστά την κριτική των Βαλκάνιων εθνικισμών ως άλλοθι προσχώρησης στην εθνική ενότητα.
Πράγματι, η πολιτική του ελληνικού καπιταλισμού είναι να σπρώχνει τη ΝΑΤΟική διείσδυση στα Βαλκάνια. Η εξάπλωση των στρατιωτικών βάσεων και ο οικονομικός εναγκαλισμός με την ΕΕ δημιουργεί αρνητικά δεδομένα για την ταξική πάλη. Όμως η πραγματική παρεμπόδιση της διεύρυνσης ΝΑΤΟ και ΕΕ δεν θα έρθει μέσα από βέτο στους θεσμούς. Η Ελλάδα αποτελεί βασικό και στρατηγικό σύμμαχο του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Το ταξικό κίνημα οφείλει να υπονομεύει το «αξιόμαχο» του ελληνικού μιλιταρισμού και την ευρύτερη πολιτική οικονομική του επέκταση. Η Μακεδονία βρίσκεται περικυκλωμένη από Σερβία, Αλβανία, Ελλάδα και Βουλγαρία, βρίσκεται δηλαδή ανάμεσα σε ανταγωνιστές που θεωρούν τα εδάφη της «φυσικό ζωτικό χώρο». Ο τρόμος επιβίωσης και η ήττα του ταξικού διεθνιστικού κινήματος οδηγούν τους λαούς σε αναζήτηση «πατρώνων». Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ φαντάζουν «εγγυητές» συνόρων και ύπαρξης. Αντίστοιχο δεν είναι και το επιχείρημα του ελληνικού καπιταλισμού στους έλληνες εργαζόμενους για την αναγκαιότητα παραμονής στους Δυτικούς οργανισμούς στην κόντρα με την Τουρκία για το Αιγαίο;
Όμως υπάρχει και ένα δεύτερο πολιτικό πρόβλημα στην προσέγγιση των συντρόφων. Γι` αυτές τις συλλογικότητες υπάρχει ένας γνήσιος λαϊκός πατριωτισμός που είναι δίκαιος και καπηλεύεται από εθνικιστικές εξαγγελίες της ακροδεξιάς. Η ελληνική σημαία και η ελληνική εθνική ταυτότητα έχει προοδευτικά χαρακτηριστικά που μέσα από αυτά διαπερνιέται το ταξικό πρόσημο. Η συνομιλία με πατριωτικά και μικροαστικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας οδηγούν σε μια συνεχή υποχωρητικότητα στην εθνικιστική επίθεση. Οι κινητοποιήσεις σε Σάμο και Λέσβο των Εργατικών Κέντρων σε συνεργασία με τους εργοδοτικούς συλλόγους εμπόρων και ξενοδόχων δεν είναι πρωτοφανής.
Αυτή η στρατηγική επιλογή οδηγεί το ΚΚΕ (ως το μεγαλύτερο και ιστορικότερο κόμμα αυτής της αντίληψης) σε συνεχείς ταξικούς συμβιβασμούς που λίγο αργότερα τους καυτηριάζει ως «λάθη» που εξέθρεψαν τη «δεξιά πτέρυγα». Ο ΕΛΑΣ παρέδωσε τα όπλα το 1944 ως φυσική συνέχεια της πολιτικής του ΕΑΜ που υποδέχτηκαν τους συμμάχους υψώνοντας τις ελληνικές, αγγλικές και αμερικάνικες σημαίες. Δέκα χρόνια αργότερα συγκροτεί την ΕΔΑ την οποία αργότερα θεωρεί υπεύθυνη για την διαμόρφωση της Ευρωκομμουνιστικής πτέρυγας. Το 1987 συγκροτεί το Συνασπισμό και συγκυβερνά με τη ΝΔ αλλά κι αυτός είναι «λάθος» της δεξιάς πτέρυγας. Η επιλογή διαμόρφωσης του ΚΚΕ ως εθνικού πολιτικού «παίκτη» και όχι ως κομμουνιστικού θύλακα οδηγεί στην αναζήτηση εθνικών συμμαχιών.
Υπάρχει τρόπος και πολιτική στρατηγική που να μπορεί αντιπαρατεθεί στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς χωρίς να ψαρεύει στα πατριωτικά θολά νερά. Η υποστήριξη άμεσης και ολοκληρωτικής αναγνώρισης της εθνικής ταυτότητας των Μακεδόνων και της γλώσσας τους, θα στερούσε ένα βασικό όπλο των ΗΠΑ. Μια ελληνική κυβέρνηση με τη στρατηγική σημασία που έχει στα Βαλκάνια αν καλούσε τη Μακεδονική σε απευθείας συνεργασία με ισότιμους όρους, θα στερούσε τη δυνατότητα των ιμπεριαλιστών να προχωρούν στο «διαίρει και βασίλευε». Η υποχώρηση των δυνάμεων αυτών να μην καλέσουν στην πλατεία Συντάγματος την ημέρα της ψήφισης της Συνθήκης των Πρεσπών, έγινε από πολιτική αμηχανία ώστε να μην ταυτιστούν ούτε με τους ακροδεξιούς ούτε με την κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα υπήρχε πολιτική διέξοδος, αν φυσικά ακολουθούσαν μια ταξική διεθνιστική πολιτική. Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα θα καλούσε την απόρριψη της Συνθήκης και την πλήρη αναγνώριση της Μακεδονίας με το συνταγματικό όνομα. Θα είχε ομιλητές Μακεδόνες από το ΔΣΕ που θα έβγαζαν λόγο στη γλώσσα τους και, φυσικά, θα υπήρχε πρόβλεψη απώθησης εθνικιστών διαδηλωτών από την περιοχή.
Η Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού εμπνέεται από τη διεθνιστική, ταξική στρατηγική που ακολούθησαν οι επαναστάτες σε όλο τον πλανήτη και δη μετά τη Ρώσικη Επανάσταση. Μετά το Νοέμβρη του 1917 πέταξαν στα σκουπίδια τη Ρώσικη σημαία και τα σύμβολα του Ρωσικού κράτους και με το άρθρο 89 του Σοβιετικού Συντάγματος του 1918 καθιέρωσαν το νέο έμβλημα της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας των Σοβιέτ της Ρωσίας, την τιμημένη κόκκινη σημαία της εξέγερσης της Παρισινής Κομμούνας!
Πιστοί σε αυτή την παράδοση θα παλέψουμε την υπεράσπιση της ταξικής, κομμουνιστικής αντιιμπεριαλιστικής ταυτότητας ενάντια σε εθνική ενότητα με τους καπιταλιστές και τις στρατηγικές τους.
