Την ώρα που γραφόταν αυτό το άρθρο βρισκόταν σε εξέλιξη το σχέδιο εισβολής στη Βενεζουέλα κάτω από το πρόσχημα της ανθρωπιστικής βοήθειας.
Οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί πάντοτε έστηναν και συνεχίζουν να στήνουν καραβάνια φιλανθρωπίας που ακολουθούν τους στρατούς κατοχής. Από τη χιτλερική Γερμανία και το Βιετνάμ ως τον πόλεμο στο Ιράκ, μαζί με τα τανκς και τα βομβαρδιστικά έστελναν διανομές τροφίμων και φαρμάκων. Ο λαός δεν αρκεί να ηττηθεί μόνο στο στρατιωτικό – πολιτικό επίπεδο. Πρέπει να συρθεί να εκλιπαρεί τους δυνάστες του για ένα πιάτο φαΐ. Πρέπει να διαλυθεί κάθε στοιχείο πολιτικής αυτονομίας και αξιοπρέπειας και σε δεύτερο στάδιο να αναγνωρίσει τις κατοχικές δυνάμεις ως «σωτήρες». Το «σχέδιο Μάρσαλ» ακολούθησε τον Εμφύλιο και εγκαθιδρύθηκε η πολιτική στρατηγική του «ανήκομεν εις τη δύσιν».
Υπάρχει οικονομικό πρόβλημα και ανέχεια στη Βενεζουέλα και το θέμα δεν είναι να το αμφισβητήσουμε. Για να δούμε, όμως, τα διλήμματα και τις πολιτικές προτάσεις θα πρέπει να αποφύγουμε, κατ` αρχήν, δύο απλουστεύσεις. Η πρώτη είναι η αντίληψη της μικροαστικής – περιθωριακής αντίδρασης. Απέναντι στην ανεργία ή τη φτώχεια, κρύβονται τα στρατηγικά συλλογικά πολιτικά σχέδια και αναδεικνύεται η ατομική στάση (δήθεν) αντίστασης. Ο εργαζόμενος και ο αγρότης μετατρέπεται σε κομμάτι όχλου. Μετατρέπεται από συλλογικό υποκείμενο σε ατομικότητα και εν τέλει πιόνι στην απορρύθμιση του κοινωνικού ιστού της Βενεζουέλας. Είναι ανίκανος να αντιμετωπίσει και να βρει διέξοδο στα πολιτικά – οικονομικά σχέδια των ΗΠΑ και της ντόπιας αστικής τάξης και αντικειμενικά σπεκουλάρει την προπαγάνδα των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Η δεύτερη συνδέεται με την πρώτη και προβάλλεται η ανέχεια των πληβείων τάξεων. Η εξαθλίωση μεταφέρεται από την οικονομία στην πολιτική και βρίσκεται στην (δήθεν) αντιμετώπιση της καθημερινότητας. Τα καμιόνια «ανθρωπιστικής βοήθειας» των ΗΠΑ αποχρωματίζονται και η «πείνα» γίνεται άλλοθι για την υπεράσπιση της στρατιωτικής εισβολής των παλιών αφεντικών.
Η ιστορία έχει στιγματίσει αμετάκλητα τους δηλωσίες και τους συνεργάτες των Ναζί το 41-44. Οι γειτονιές κούρευαν και διαπόμπευαν τις «πόρνες» που ανεχόντουσαν γερμανική συντροφιά. Ακόμα και η πιο ακραία πείνα δεν μπορεί να δικαιολογήσει πολιτικές υποταγές και ξεπουλήματα. Τα συσσίτια που έστηνε η Χρυσή Αυγή την περίοδο `10-`12 λοιδορήθηκαν, θεωρήθηκαν προσχηματικά και δούρειος ίππος της βαθειάς αντεργατικής πολιτικής της και έγιναν προσπάθειες έμπρακτης ακύρωσής τους.
Τα σχέδια, λοιπόν, των ΗΠΑ είναι κρυστάλλινα και τα επιχειρήματα «για την υπεράσπιση της δημοκρατίας» είναι ξεφτισμένα. Το πολιτικό δυναμικό της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, όπως θα δούμε παρακάτω, έχει βαθειά λερωμένα τα χέρια του από αιματηρές, αντιλαϊκές πρακτικές. Αυτά τα δεδομένα αρκούν από μόνα τους για να καταδικάσουμε απόλυτα και ολοκληρωτικά την ιμπεριαλιστική επέμβαση. Όμως η Βενεζουέλα δεν είναι άλλη μια «τυπική» λατινοαμερικάνικη κυβέρνηση, ένας μικρό καπιταλιστικό κέντρο που τσακίζεται από τον μεγαλύτερο ανταγωνιστή του. Ο Μαδούρο (και παλιότερα ο Τσάβεζ) δεν είναι νέος Νοριέγκα του Παναμά της δεκαετίας του `80, δηλαδή ένας προβληματικός σύμμαχος των ΗΠΑ.
Ο Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα
Το 1998 ο Τσάβεζ κερδίζει τις εκλογές στη χώρα του και ανακηρύσσει την Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας προς τιμή του Σιμόν Μπολιβάρ1 του 19ου αιώνα. Έξι χρόνια πριν είχε φυλακιστεί για αποτυχημένο πραξικόπημα ενάντια στη διεφθαρμένη κυβέρνηση που παρέπαιε. Η άνοδος στην εξουσία ενός κόμματος που υποστήριζε το σοσιαλισμό έπεσε σαν κεραυνός στην πολιτική σκηνή. Για πρώτη φορά μετά την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού έχουμε μια κυβέρνηση που σηκώνει το γάντι της στρατηγικής αντιπαράθεσης με την νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα. Στην ουσία είχαμε την εξάπλωση του κινήματος αντίστασης των Ζαπατίστας και την εισαγωγή ενός νέου παράγοντα: του διεθνούς αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος.
Στη Λατινική Αμερική χτίζεται μια επικαιροποιημένη αντίληψη του Σοσιαλισμού. Η αυτοδιαχείριση, οι τοπικές κοινότητες η αποκεντρωμένη οικονομία είναι η ελπιδοφόρα υπέρβαση ενός αρτιοσκληρωτικού σοσιαλιστικού μοντέλου που μπορεί να αντιπαρατεθεί στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Τα φόρουμ, οι ομάδες εργασίας και η οριζόντια δικτύωση είναι η απάντηση στο συγκεντρωτικό κόμμα και κράτος. Οργανώσεις και κόμματα σε όλο τον πλανήτη εμπνέονται από αυτές τις κινήσεις. Το 1999 διαδηλωτές ακυρώνουν στην πράξη τη σύνοδο του ΠΟΕ. Το κίνημα αναζητεί μια συνολική απάντηση στις επιταγές του διεθνούς κεφαλαίου. Πρέπει από τη μία να σταματήσουν οι νεοφιλελεύθεροι σχεδιασμοί του ΔΝΤ και των «ισχυρών» χωρών αλλά από την άλλη πρέπει να περιγραφεί ένας τρόπος οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης που να αντιμετωπίζει την άνιση κατανομή εισοδήματος όχι μόνο μέσα σε κάθε χώρα αλλά σεβόμενοι τους παραγωγούς σε όλο τον πλανήτη.
Τον Ιανουάριο του 2001 συγκροτείται το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας όπου συρρέουν συλλογικότητες από κάθε μεριά του πλανήτη. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς έχουμε τη δολοφονία Τζουλιάνι στις αντίστοιχες διαδηλώσεις της Γένοβα στην Ιταλία. Η σκλήρυνση της επίθεσης του κεφαλαίου προκαλεί τη γρήγορη ανασυγκρότηση και στο δικό μας στρατόπεδο. Στην Ευρώπη διαμορφώνονται τρία διακριτά μπλοκ: το «μαύρο» (black block) των αναρχικών συλλογικοτήτων που αρνείται να μπει σε λογικές «προτάσεων» αλλά συγκροτεί δράσεις παράλυσης της κανονικότητας της πόλης με σκοπό την εξάπλωση της απορρύθμισης, το «ροζ» με τις εθελοντικές οργανώσεις όπου αυτοπεριορίζονται ως παράλληλες διαδικασίες με το κράτος και το «κόκκινο» γύρω από την Ιταλική Κομμουνιστική Επανίδρυση, την Γαλλική Κομμουνιστική Λίγκα, το Βρετανικό SWP και το Ελληνικό ΣΕΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και ομάδες από Πορτογαλία, Γερμανία κλπ. Στη Λατινική Αμερική, όμως, είχαμε πιο σημαντικές εξελίξεις.
Το 2002 το Κόμμα των Εργατών που οργάνωσε το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του Πόρτο Αλέγκρε εκλέγει τον Λούλα σε Πρόεδρο της Βραζιλίας. Το 2006 στη Βολιβία εκλέγεται ο Μοράλες και το 2007 στον Ισημερινό ο Κορρέα. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια έχουμε τρεις προέδρους να μιλάνε στο όνομα του Λένιν και του Τρότσκι και να διακηρύσσουν τον «Σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» ενώ πιο «μετριοπαθής» στη Βραζιλία από τους παραπάνω είναι ηγέτης του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ που διατρανώνει πως «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Παράλληλα, βέβαια, υπάρχει το καθεστώς της Κούβας ενώ το 2006 επιστρέφει στην εξουσία της Νικαράγουα ο Ντανιέλ Ορτέγκα2. Η αυλή της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας μπορεί να άντεξε τον Ψυχρό Πόλεμο αλλά δέχεται σημαντικά πλήγματα στο κατώφλι της στον 21ο αιώνα.
Η Βενεζουέλα του Τσάβες
Το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα όταν ενσωματώνει περιφερειακές χώρες στην παγκόσμια οικονομία το κάνει με ένα εντελώς αποσπασματικό τρόπο. Οι κάθε λογιών εταιρείες πραγματοποιούν επενδύσεις για την εξαγωγή υπεραξίας και το ενδιαφέρον τους για το λειτουργικό κοινωνικό ιστό αφορά μόνο το σημείο που δεν προκαλεί πρόβλημα στην κερδοφορία τους. Αν το τοπικό «σύστημα» καταστρέφει το περιβάλλον, βασίζεται σε εμπόρους ναρκωτικών ή λευκής σάρκας, αν απαγορεύονται τα κομμουνιστικά σύμβολα ή αν η «δημοκρατία» είναι ένα πρόσχημα εμίρηδων ή κατσαπλιάδων οπλαρχηγών ποσώς ενδιαφέρει την παγκόσμια «Δημοκρατία» της ΕΕ ή των ΗΠΑ.
Η Βενεζουέλα, λοιπόν, μέχρι την άνοδο του Τσάβες ήταν ένα σύστημα οικονομικής «μονοκαλλιέργειας». Η αποτελεσματική παραγωγή πετρελαίου βασιζόταν στην ομαλή ένταξη της χώρας στο διεθνές σύστημα εμπορίου. Ένα παροδικό πρόβλημα στην παραγωγή ή στις τιμές αντιμετωπιζόταν με μια νέα δανειοδότηση. Η τοπική αστική τάξη είχε «εξασφαλισμένη» την κερδοφορία της και το πολιτικό προσωπικό της κάθε χώρας αμειβόταν αδρά για να διατηρεί την εσωτερική τάξη. Η πείνα, η διαφθορά η ανυπαρξία κάθε στοιχειώδους μέτρου κοινωνικής προστασίας είναι κανόνας για τα πιστά στις πολυεθνικές καθεστώτα της Νότιας Αμερικής. Μαφίες και μπράβοι λυμαίνονται τις εργατογειτονιές και η καθημερινή επιβίωση είναι ένας μαραθώνιος επιβίωσης απέναντι στις διαθέσεις των τοπικών οπλαρχηγών και δουλεμπόρων.
Ο Τσάβες δεν προχώρησε σε μαζικές εθνικοποιήσεις και κρατικοποιήσεις. Ακόμα και σήμερα τα ΜΜΕ παραμένουν στο ιδιωτικό κεφάλαιο όπως και οι περισσότεροι τομείς της οικονομίας. Η εκδίωξη των πολυεθνικών έγινε αργότερα όταν άρχισαν να στήνονται τα πραξικοπήματα το 2002 και το 2003. Μια χώρα που κατέχει το 40% των αποθεμάτων του παγκόσμιου πετρελαίου είχε τρομαχτική φτώχεια και οι διοικήσεις των εταιρειών πετρελαίου αρνιόντουσαν την διαφορετική διανομή των τεράστιων κερδών τους.
Ο Σοσιαλισμός, λοιπόν, είχε βασιστεί σε μια «ορθολογική» διανομή των εσόδων καθώς και στην εξάπλωση της Συμμετοχικής Δημοκρατίας. Η χρησιμοποίηση των τεράστιων κερδών από το εμπόριο πετρελαίου, τροφοδότησε την ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους. Μέσα σε 12-13 χρόνια η Βενεζουέλα αυξάνει κατά 60% τις κοινωνικές δαπάνες και τα νούμερα είναι συντριπτικά: Ο δείκτης φτώχειας μειώθηκε από 70% (1996) στο 21% (2010) και η «ακραία φτώχεια» από το 40% στο 7% μέσα από τα προγράμματα “Misiones”. Συντάξεις γήρατος έχουν πλέον 2.100.000 πολίτες σε σχέση με τους 387.000 που ήταν στα 1996. Καθιερώνεται η δημόσια παιδεία, ιδρύονται 10 νέα πανεπιστήμια και το 2013 στη Βενεζουέλα 1 στους 3 ήταν σε κάποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ενώ το ποσοστό φοιτητών ήταν το 2ο υψηλότερο στη Λατινική Αμερική και το 5ο στον κόσμο. Ο υποσιτισμός έπεσε από το 8% στο 2%, η παιδική θνησιμότητα από 25/1000 έπεσε στα 13/1000 και αυτό έγινε μέσα από την ίδρυση 14.000 κλινικών που προστέθηκαν στις 5000 του παλιού καθεστώτος, ενώ το ποσοστό γιατρών ανά 10.000 ανέβηκε στους 58 από 13 που ήταν το 1998.
Παράλληλα ιδρύθηκαν πάνω από 30.000 κοινοτικά συμβούλια για την ενθάρρυνση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά. Το μοντέλο «αυτοδιαχείριση» εθνικού πλούτου και δημοκρατικής συμμετοχής, φαινόταν ότι λειτουργούσε. Το δημόσιο χρέος μειωνόταν από 20% σε 14%, ο ρυθμός ανάπτυξης έφτανε τα 4,5% και πληθωρισμός έπεφτε στο ιστορικά (για τη χώρα) χαμηλό 13%. Η στρατηγική του «ειρηνικού δρόμου» για το Σοσιαλισμό φαινόταν πως μπορούσε να είναι εφικτή. Όμως για άλλη μια φορά τα όρια των μεταρρυθμίσεων φτάνουν μέχρι τις αντοχές της αστικής τάξης. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις και δυσκόλεψε κάθε περιθώριο παράλληλης πορείας με τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό.
Παγκόσμια οικονομική κρίση και θάνατος Τσάβες: Η διαχείριση Μαδούρο
Το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης το 2008 έφερε τρομαχτικούς κλυδωνισμούς στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Εδώ και δέκα χρόνια η παγκόσμια οικονομία σέρνεται σε στασιμότητα με το κίνδυνο νέο κύκλου οικονομικής ύφεσης. Τα προγράμματα σταθεροποίησης δεν προσφέρουν στρατηγική διέξοδο αλλά απλά οργανώνουν την ακόμα πιο βάρβαρη επίθεση στον κόσμο της εργασίας.
Η στρατηγική επιλογή των ΗΠΑ – ΕΕ για αναδιάταξη και κυριαρχία στη Μέση Ανατολή και σταθεροποίηση των γεωπολιτικών κερδών στη μετα- Σοβιετική περίοδο δημιούργησε το πολιτικό κενό της Νότιας Αμερικής. Πλέον, όμως, υπάρχουν δυο επιπλέον σημαντικά όπλα στη φαρέτρα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Ο ρόλος της Σαουδικής Αραβίας ως στενός σύμμαχος των ΗΠΑ όπου αποτρέπει ένα διεθνές τραστ των πετρελαιοπαραγωγών χωρών του ΟΠΕΚ και οι «Διεθνείς Οίκοι» αξιολόγησης όπου, δήθεν, προσφέρουν μια «αντικειμενική» και τεχνοκρατική οπτική αντικαθιστώντας το ρόλο που έπαιζε το ΔΝΤ.
Η Βενεζουέλα μπλέχτηκε σε ένα φαύλο κύκλο δυσμενών «προβλέψεων» και χαμηλής τιμής πετρελαίου. Οι ΗΠΑ «πριμοδοτούν» τη Σαουδική Αραβία για να ρίχνει την τιμή του πετρελαίου ώστε να προκαλέσει τριγμούς σε Ρωσία, Ιράν & Βενεζουέλα. Η κρίση δεν επιτρέπει μακροπρόθεσμα σχέδια αλλά βραχυπρόθεσμους χειρισμούς – εκβιασμούς και στραγγαλισμούς. Οι οικονομικές κυρώσεις που επέβαλαν οι ΗΠΑ στη Βενεζουέλα σε συνδυασμό με τη μείωση των εσόδων από το πετρέλαιο, διαλύουν το εποικοδόμημα κοινωνικής προστασίας. Η απώλεια εσόδων ανά κάτοικο μέσα σε 5 χρόνια έχει ξεπεράσει τα 13.000 δολάρια.
Αλλά η φτώχεια δεν μετριέται μόνο από εξωτερικούς εχθρούς. Τα σουπερμάρκετ παραμένουν σε χέρια ιδιωτών που μεγεθύνουν τις ελλείψεις προϊόντων. Παραμονές εκλογών του 2015 (που κέρδισε η δεξιά αντιπολίτευση) ξαφνικά τα ράφια γέμισαν και μάλιστα με προϊόντα με παλιά ημερομηνία παραγωγής, δηλαδή είχαν παραχθεί προγενέστερα και κρατιόντουσαν εκτός κυκλοφορίας.
Ο θάνατος του Τσάβες από τη μία αφαίρεσε έναν εμβληματικό ηγέτη που θα μπορούσε να συσπειρώσει με καλύτερο τρόπο τις κοινωνικές τάξεις και από την άλλη αποθράσυνε τα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Προφανώς ένα άτομο δεν μπορεί να αλλάξει τα ιστορικά και οικονομικά δεδομένα. Η άνοδος του Μαδούρο στη θέση του εκλιπόντος ηγέτη όμως απονεύρωσε το οραματικό στοιχείο του «Σοσιαλισμού». Ο ίδιος συνδικαλιστής και προερχόμενος από αριστερή οικογένεια, προσπαθεί να συνεχίσει την πολιτική κληρονομία του Τσάβες αλλά οι νέες δύσκολές συνθήκες τον οδηγούν σε μια συνετή, «ρεαλιστική» διαχείριση του καθεστώτος.
Δεν σήκωσε την κομμουνιστική – αντιαμερικάνικη σημαία αλλά προσπάθησε να επαναδιαπραγματευθεί και εν τέλει να εξυπηρετήσει το εξωτερικό χρέος με τους πιστωτές. Όμως οι ΗΠΑ υπενθύμισαν στις Τράπεζες το διεθνές εμπάργκο που υπάρχει στη Βενεζουέλα. Η Αμερική προτιμά να μετατρέψει σε «σκουπίδια» τα χρεόγραφα της Βενεζουέλας μεταφέροντας στην ουσία το χρέος στις δυτικές Τράπεζες, προτιμά να χρηματοδοτήσει τις Τράπεζες μιας και θα φορτωθούν τα άχρηστα χρεόγραφα ελπίζοντας σε μια γρήγορη κατάρρευση της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας.
Κομμάτι των τελευταίων εξελίξεων ήταν η σύναψη δανείου στα τέλη του 2017 με τη Ρωσία ύψους 3,15 δις δολαρίων. Ένα σφικτό δέσιμο των κρατικών εταιρειών πετρελαίου με τη Ρωσία και η εξάπλωση διπλωματικών και πολιτικών συνεργασιών χτύπησε κόκκινο συναγερμό στις ΗΠΑ. Η Ρωσία, όχι μόνο δεν εκδιώκεται από τη Συρία αλλά πάει να πατήσει πόδι στη Νότια Αμερική. Η στάση, βέβαια, της Ρωσίας δεν βασιζόταν σε κάποια «αντιιμπεριαλιστική» στρατηγική όσο στη δημιουργία δεδομένων διαπραγμάτευσης για το «μοίρασμα» της Συρίας. Με την ίδια λογική προσπαθούν να εμπλακούν και τα κινέζικα κεφάλαια. Πρέπει να δούμε αν θα κλιμακωθεί ο ανταγωνισμός στην περιοχή ή θα αποχωρήσουν με ανταλλάγματα σε άλλες περιοχές του πλανήτη.
Είναι ολοφάνερο, πλέον, πως για τον Ιμπεριαλισμό δεν αρκεί μόνο η ανατροπή της κυβέρνησης αλλά και η ακύρωση κάθε «συμβολαίου» που έχει υπογράψει. Δεν αρκεί μια συνθηκολόγηση, ένα λατινοαμερικάνικο ΤΙΝΑ, αλλά η συθέμελη συντριβή του «Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα».
Το ακροδεξιό πραξικόπημα του Γκουαϊδό και η ανατροπή των αριστερών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική
Το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο στη Βενεζουέλα όχι μόνο, λοιπόν, δεν είχε ποτέ εκδιωχθεί αλλά εδώ και είκοσι χρόνια οργανώνει τη συστηματική ανατροπή της κυβέρνησης. Ο Τσάβες στα τελευταία του γραπτά έλεγε πως πρέπει να διευρυνθεί η σοσιαλιστική παραγωγή και να προχωρήσει η απονέκρωση του κράτους μέσα από τη συμμετοχική δημοκρατία. Αυτό που συνέβαινε ήταν η υπερβολική ανοχή του καθεστώτος στο αστικό μπλοκ. Κόντρα στα παπαγαλάκια και fake news που κυκλοφορούν στα δυτικά μίντια η Βενεζουέλα δεν είχε ποτέ πρόβλημα δυτικής δημοκρατίας. Ο τύπος, τα κανάλια, οι καπιταλιστές, όλο το παλιό πολιτικό προσωπικό ήταν ελεύθερο να οργανώνει σαμποτάζ και άθλια προπαγάνδα μέσα και έξω από τη χώρα. Η αντίδραση όμως του δεξιού αστικού μπλκ δεν περιορίζεται μόνο σε οικονομικό επίπεδο.
Η εμφάνιση και τακτική των guarimbas3, των βίαιων διαδηλώσεων, έχει ως πολιτικό ενορχηστρωτή τον Λεοπόλντο Λόπες αρχηγό του ακροδεξιού “Popular Will” και δήμαρχο της συνοικίας Τσακάο του Καράκας το 2004. Ήταν στέλεχος των κυβερνήσεων προ Τσάβες και οικονομικός διευθυντής της πετρελαϊκής εταιρείας PDVSA που εθνικοποιήθηκε. Ήταν υπεύθυνος του πραξικοπήματος του 2002 και βρίσκεται σε κατ` οίκον περιορισμό ενώ θεωρείται σαν το νο2 πίσω από τον Γκουαϊδό, τον υποψήφιο δικτάτορα made in USA. Δεκάδες άλλα στελέχη υποψήφια για τη «νέα δημοκρατική κυβέρνηση» είναι υπεύθυνα για σφαγές όπως ο Λεντέσμα πρώην δήμαρχος Καράκας κατά τη εξέγερση του 1989 που έχασαν τη ζωή τους πάνω από 3000 πολίτες.
Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στελεχώνονται από έναν όχλο που έχει «κερδηθεί» πίσω από την ανάλυση «ο Κομμουνισμός και ο Τσάβες κατέστρεψαν τη χώρα». Υποστηρίζουν την επαναφορά των διεθνών πολυεθνικών και ελπίζουν μέσα από την εξομάλυνση των διεθνών σχέσεων να υπάρχει ανάπτυξη. Φυσικά, θεωρούν πως θα πάρουν κι ένα κομμάτι παραπάνω σαν καλά και υποταγμένα πιστά «σκυλιά» των αφεντικών. Η τακτική «καταστροφών» των διαδηλωτών μόνον σε κυβερνητικά κτίρια, αλλά κάθε είδους κοινωνική δομή: ηλεκτρικοί σταθμοί, ξενώνες εθελοντών γιατρών από την Κούβα ακόμα και μαιευτήριο περικυκλώθηκε γιατί έφερε το όνομα Τσάβες με αποτέλεσμα την εκκένωση του γιατί κινδύνευαν νεογνά.
Κάτω τα χέρια από τη Βενεζουέλα!
Η προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης Μαδούρο έρχεται σαν συνέχεια της φυλάκισης Λούλα και της κυβέρνησης Μπολσονάρο. Ο διεθνής ιμπεριαλισμός πρέπει να ισοπεδώσει τους πολιτικούς αντιπάλους για να μπορεί να προχωρήσει απερίσπαστος στη νέα αναδιανομή της παγκόσμιας οικονομικής πίτας. Η συντριβή της γενιάς του «Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ» πρέπει να είναι ολοκληρωτική και αδιαμφισβήτητη. Προφανώς και είναι εύκολη η απόδειξη για την μεροληπτική αντιμετώπιση της Βενεζουέλας σε σχέση με την ευγενική μεταχείριση «δημοκρατιών» σαν της Σαουδικής Αραβίας, της Ουκρανίας ή της Κολομβίας. Ο Ιμπεριαλισμός, όμως, δεν βασίζεται στην πειθώ των επιχειρημάτων αλλά στον τρόμο για όποια οικονομία ξεστρατίσει από τους διεθνείς κανόνες.
Το στήσιμο της «Ομάδας της Λίμας» των 12 αντιδραστικών κυβερνήσεων γύρω από Βραζιλία – Αργεντινή – Περού – Κολομβία είναι μια κλιμάκωση της αντεπαναστατικής διαδικασίας που μετατρέπει τους ακροδεξιούς ισχυρισμούς σε τετελεσμένα γεγονότα και δήθεν «αντικειμενική» πραγματικότητα. Το στήσιμο του «Μηχανισμού του Μοντεβιδέο» από Ουρουγουάη και Μεξικό και τη βοήθεια Βολιβίας – Ισημερινού και Κόστα Ρίκας δεν μπορεί να είναι απάντηση στους ιμπεριαλιστικούς εκβιασμούς. Δεν πρόκειται για μια διαδικασία αντιμετώπισης καπιταλιστικών ανταγωνισμών με κοινούς «κανόνες παιχνιδιού» ώστε να αρκεί μία διαμεσολαβητική παρέμβαση, αλλά για συμπύκνωση ταξικής πάλης.
Η Βενεζουέλα, όπως και αυτές της Βολιβίας – Ισημερινού – Κούβας δεν είναι κάποιοι απείθαρχοι συνέταιροι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Δεν είναι μια Συρία ή Τουρκία που πρέπει να τιθασευτεί. Για μας το πείραμα της Βενεζουέλας προφανώς και δεν ανήκει στην επαναστατική παράδοση του Γιακωβινισμού του 1789, της Κομμούνας του 1871 ή της Ρώσικης Επανάστασης. Ανήκει όμως σε ένα θεμιτό διάλογο του ταξικού στρατοπέδου. Αποτελεί κομμάτι της επανεμφάνισης του σοσιαλιστικού οράματος. Οι κινήσεις αυτές των αρχών του 21ου αιώνα προφανώς και έφτασαν στα στρατηγικά τους όρια. Το ευρωπαϊκό κίνημα για άλλη μια φορά μετά το Βιετνάμ μένει στις εξαγγελίες και στη «συμπαράσταση» σε ένα μαχητικό καθεστώς αδυνατώντας να επικαιροποιήσει μια ταξική στρατηγική ανατροπής. Η εμμονή στην κινηματική ανάθεση και στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, η προσκόλληση στο εναλλακτικό σχέδιο αυτόνομης οικονομικής ανάπτυξης έχουν εγκλωβίσει το ευρωπαϊκό ταξικό κίνημα σε μοχλό «πίεσης» και όχι αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Μέσα από την υπεράσπιση όλων των πολιτικών κινημάτων της τάξης μας, όποιας πτέρυγας κι αν είναι, θα συνεχίσουμε και δουλεύουμε αταλάντευτα για την υλοποίηση του Κομμουνισμού με άμεσο καθήκον τη συντριβή της ακροδεξιάς επίθεσης… μέσα στον 21ο αιώνα!
Αλέξανδρος Γανδής
1. Ο Σιμόν Μπολιβάρ πέθανε το 1830 στο Καράκας σε ηλικία 47 χρονών προσπαθώντας να χτίσει κινήματα στην Κεντρική Αμερική ενάντια στην αποικιοκρατία της Ισπανίας. Εμπνεόμενος από Ναπολέοντα της Γαλλικής Επανάστασης οραματίζεται και συγκροτεί τη «Μεγάλη Κολομβία» (που αποτελείται από τις σημερινές Βενεζουέλα – Βολιβία – Ισημερινό) στο στυλ της Αμερικάνικης Ομοσπονδίας. Έγινε για λίγο πρόεδρος του Περού και βοήθησε στρατιωτικά την απελευθέρωση Βολιβίας.
2. Εμβληματική φυσιογνωμία και ηγέτης στην επανάσταση των Σαντινίστα το 1984 που ανέτρεψε τη δικτατορία Σομόζα. Οι ΗΠΑ χρηματοδότησαν για χρόνια την ακροδεξιά παραστρατιωτική οργάνωση των Κόντρας στην προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος. Στη δεκαετία του `90 οι Σαντινίστας οδηγήθηκαν σε μια μετριοπαθή διαχείριση και εν τέλει χάσανε την εξουσία μέσα από εκλογές.
3. «τεράστια φλεγόμενα οδοφράγματα». Έτσι αυτοαποκαλούνται οι «εξεγερμένοι» ενάντια σε Τσάβες και Μαδούρο.
