«Δουλεία χωρίς υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας , Μεροκάματα 38-42 ευρώ για δουλεία 10-12 ωρών, ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας, πόστα που αντί για 6μελή πληρώματα δουλεύονται από 2 άτομα, ανύπαρκτη πρόληψη εργατικών ατυχημάτων, ανύπαρκτο πρόγραμμα εργασίας.»

Η βιομηχανία των παράνομων απεργιών

Δεν πρόκειται για κάποιο ανθρακωρυχείο της νοτίου Αφρικής ούτε για εργοστάσιο χώρας του πρώην ανατολικού μπλοκ ιδιοκτησίας κάποιου ολιγάρχη πρώην μέλους του Κόμματος. Αυτές είναι οι συνθήκες εργασίας στις προβλήτες 2 και 3 της Cosco. Σε αυτές τις συνθήκες που αποδεικνύουν πως ουδέποτε ανήκαμε στη δύση, έρχεται να προστεθεί η καταστολή του δικαιώματος στην απεργία με τελείως δυτικά μέσα. Τα αστικά δικαστήρια δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να επιτρέψουν στο σωματείο εργαζομένων της ΕΝΕΔΕΠ (το ταξικό σωματείο στο λιμάνι), να προχωρήσει σε απεργία χωρίς να την κρίνουν παράνομη.

Μετά από 8 χρόνια δουλείας σε αυτές τις συνθήκες η Ένωση Εργαζομένων στη Διακίνηση Εμπορευματοκιβωτίων στο λιμάνι του Πειραιά επιχείρησε τους τελευταίους 6 μήνες να απεργήσει 4 φορές. Η 1η και 2η απεργία τον Μάιο και τον Ιούνιο κρίθηκαν παράνομες από το δικαστήριο επειδή η εργοδοσία δεν είχε ενημερωθεί ένα 24ωρο πριν από την κήρυξή τους. Η 3η απεργία κρίθηκε επίσης παράνομη γιατί η ΣΕΜΠΟ ΑΕ (θυγατρική της Cosco που δραστηριοποιείται στο λιμάνι), είναι εταιρία “κοινής ωφέλειας” και άρα έπρεπε να ενημερωθεί 4 ήμερες πριν από την απεργία. Τέλος η απεργία της 7ης του Σεπτέμβρη, κρίθηκε και αυτή παράνομη, μια και ενώ οι ΣΕΜΠΟ ΑΕ και D-port ενημερώθηκαν 4 ήμερες νωρίτερα, είναι εταιρίες “κοινής ωφέλειας” και θα έπρεπε να προηγηθεί διάλογος 48 ωρών με τη διαμεσολάβηση του ΟΜΕΔ (Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας)! Όπως λοιπόν γίνεται κατανοητό στο νέο “επενδυτικό περιβάλλον ανάπτυξης και ευμάρειας” που εισέρχεται η χώρα, πρακτικά δεν θα υπάρχει τρόπος να γίνονται απεργίες, ενώ οι συνθήκες δουλειάς παντού θα προσομοιάζουν όλο και περισσότερο στο κινέζικο τσιφλίκι της Cosco.

Οι πρακτικές της διοίκησης και η δράση των φασιστών

Βέβαια τα δικαστήρια δεν είναι το μόνο εργαλείο τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων εργατών (δεν θα μπορούσαν άλλωστε). Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα οι φασίστες της Χρυσής Αυγής θεωρούνται καθιερωμένο όργανο καταστολής των εργατικών κινητοποιήσεων όχι μόνο από την ελίτ του κεφαλαίου και των αφεντικών, αλλά και από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό. Έτσι λοιπόν είδαμε να στήνεται το εργοδοτικό “Συνδικάτο Εργαζομένων” ενώ όπως μάθαμε από τα μέλη της ΕΝΕΔΕΠ, οι διαδικασίες σύστασης του, έγιναν μέσα στο δεκαπενταύγουστο. Αρχικός σκοπός των λακέδων της εργοδοσίας είναι να αποσπάσουν μέλη από το ταξικό σωματείο είτε τάζοντας περισσότερα μεροκάματα είτε απειλώντας τους εργαζομένους πως δεν θα ξαναδουλέψουν. Η δράση των φασιστών πήρε και διαφορετική διάσταση όταν στην απεργία της 7ης Σεπτεμβρίου το στέλεχος της Χρυσής Αυγής και μέλος του άλλου λακέδικου σωματείου “Αγ. Νικόλαος” στο Πέραμα Νίκος Μεγαλοοικονόμου, χτύπησε δημοσιογράφο του epsilon που είχε βρεθεί στο λιμάνι για να καλύψει την απεργία. Μερικές μέρες πριν ο πρόεδρος της ΕΝΕΔΕΠ δέχτηκε πισώπλατη επίθεση από το Βασίλη Παπαδόγγονα μπράβο της νύχτας που προσλήφθηκε από την εργολαβική D-port ως επόπτης. Στις πρακτικές αυτές της διοίκησης, προστίθεται και το συνεχές φακέλωμα όσων συμμετέχουν στις απεργίες της ΕΝΕΔΕΠ, ενώ η στιγμή της επίθεσης στον πρόεδρό της που έλαβε χώρα μέσα στις εγκαταστάσεις του λιμανιού, όλως τυχαίως έγινε σε ώρα που οι κάμερες δεν λειτουργούσαν. Οι εργαζόμενοι βέβαια γνωρίζουν πως οι κάμερες λειτουργούν όλο το 24ωρο “αλλά μόνο για να φακελώνουν εμάς” όπως μας είπαν. Μέσα σε όλα αυτά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις προσπάθειες απεργοσπασίας που έγιναν στην απεργία του Ιουνίου με χρυσαυγίτες να φορτώνονται σε βάρκες από το Φάληρο για να μπουν στις προβλήτες να δουλέψουν και το λιμενικό να παρατάσσει μπροστά στην περιφρούρηση των απεργών τις ειδικές δυνάμεις του.

Αν νικήσουν οι λιμενεργάτες, θα νικήσει όλο το ταξικό κίνημα

Αυτή είναι η Ελλάδα που μας κληροδότησαν τα μνημόνια. Αυτές οι συνθήκες δουλειάς δεν υπάρχουν μόνο στο λιμάνι του Πειραιά. Κατ’ αυτό το τρόπο δουλεύει το μεγαλύτερο μέρος του εργατικού δυναμικού της χώρας. Οι εργάτες όμως της Cosco τολμούν και οργανώνονται. Οργανώνονται με πείσμα, και σε πείσμα των φασιστικών πρακτικών, μιας εταιρίας που έχει επιβάλει αποικιοκρατικές συνθήκες. Συνθήκες που υπέγραψαν να επιβληθούν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ενώ η σημερινή φροντίζει να εξασφαλιστεί η συνέχειά τους. Παρά το γεγονός πως στελέχη της σημερινής κυβέρνησης έχτισαν καριέρες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού σήμερα δεν διστάζουν να καλύψουν μέχρι και τη δραστηριότητα των φασιστών μέσα σ’ αυτό το έκτρωμα που ονομάζουν “επένδυση στο λιμάνι”.

Η νίκη των εργατών στις προβλήτες 2 και 3 είναι καθοριστική όχι μόνο για τους ίδιους και για τους Πειραιώτες, η νίκη τους θα δώσει ένα σημαντικό τόνο ανάτασης σε όλους τους εργαζόμενους της χώρας. Οι συνθήκες και τα μέσα της ταξικής πάλης στην Ελλάδα αλλάζουν. Έχουν ήδη αλλάξει. Φέρνουν περισσότερο στις εποχές του μεσοπολέμου παρά σε ένα κράτος του δυτικού κόσμου προηγούμενων δεκαετιών. Η δράση των λακέδων της εργοδοσίας θα γίνεται όλο και περισσότερο ο κανόνας στις ταξικές μάχες που θ’ ακολουθήσουν. Η καταστολή δεν θα περιορίζεται μόνο στις δυνάμεις της αστυνομίας αλλά θα χρησιμοποιεί φασίστες, τραμπούκους και μπράβους κατά το δοκούν. Τα δείγματα φιλικών διαθέσεων κυβερνήσεων όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ προς τον κόσμο της εργασίας θα εξανεμίζονται στο πρώτο παράγγελμα κάποιου αφεντικού.

Σε αυτή την κατάσταση ο Μαχητικός Αντιφασισμός καλείται να λάβει δράση. Τα μαθήματα που πήραμε από τις εκκαθαρίσεις και την ανατροπή του κλίματος σε πολλές γειτονιές θα μας δείξουν το δρόμο για το πώς πρέπει να αποκρούσουμε την αντιδραστική και συντονισμένη επίθεση των φασιστών και των αφεντικών στους χώρους εργασίας. Δεν μας επιτρέπεται να μείνουμε στη γενικόλογη αντιφασιστική προπαγάνδα πειθούς, επιβάλλεται να εμπλακούμε στους αγώνες των οργανωμένων και μη εργατών. Να τους βοηθήσουμε ή και να τους μάθουμε να τσακίζουν τους ναζί όπου δουλεύουν και μαζί τους να μάθουμε να κερδίζουμε καλύτερες συνθήκες δουλειάς, καλύτερα μεροκάματα, καλύτερο ψωμί.