Μερικά μεθοδολογικά στοιχεία
Συζήτηση Οργανωτικού, όχι Καταστατικού
Υπάρχει η σύγχυση πως η «οργανωτική» συζήτηση για μια οργάνωση είναι μια «τεχνική» κουβέντα που αφορά θέσεις, όργανα και διαδικασίες. Για μας, όμως, μια αντιφασιστική οργάνωση που θέλει να συμβάλλει στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, δεν μπορεί να είναι τέτοιου τύπου, μόνο. Πράγματι θα καταλήξουμε σε κάποια σχήματα (ή όχι). Πράγματι θα χρειαστεί σε κάποια φάση μια «καταστατική» κωδικοποίηση των μηχανισμών μας. Όμως όλα αυτά γίνονται πάντα σε ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο.
Στην αστική δημοκρατία η διαδικασία εκλογής θεσμών αφορούν για το ποιος δήμιος θα εκτελέσει την εργατική τάξη, ποιος θα είναι ο φορέας που θα υλοποιήσει την πολιτική κυριαρχίας του κεφάλου στην εργασία. Οι πολιτικοί και οικονομικοί στόχοι του καπιταλισμού δεν αφορούν, ούτε κλονίζονται από τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ο πολιτικός στόχος, δηλαδή, των κρατικών μηχανισμών είναι αδιαπραγμάτευτος. Απλά οι μηχανισμοί αφορούν το σύστημα νομιμοποίησης και διαμεσολάβησης των κοινωνικών τάξεων. Σε άλλες περίοδοι είναι αναγκαία η συναίνεση σε άλλες όχι. Ακόμα και οι κοινωνικοί σχηματισμοί (συνδικάτα, τέχνη, αθλητισμός, κοινωνική αλληλεγγύη κλπ) που δεν αμφισβητούν την καπιταλιστική οργάνωση της πολιτικής και της οικονομίας, η όποια οργανωτική συζήτηση αφορά την εύρυθμη λειτουργία – ισορροπία των μελών της και μόνο.
Σε μια αντιφασιστική οργάνωση ταγμένη στη στρατηγική της ανατροπής του καπιταλισμού, τα οργανωτικά σχήματα οφείλουν να ανταποκριθούν στην ταξική μάχη που δίνει η οργάνωση. Ο τρόπος που εμπλεκόμαστε στην ταξική πάλη, οι συμμαχίες μας, ο βαθμός της ταξικής πόλωσης και ο συγκεκριμένος συσχετισμός δυνάμεων είναι βασικοί παράγοντες για τη μορφοποίηση των μηχανισμών μας. Η Πολιτική Συζήτηση της Οργανωτικής Ολομέλειας δίνει αυτές τις κατευθύνσεις. Πρέπει, λοιπόν, να κατανοήσουμε πως δεν αναζητούμε ένα διαχρονικό μοντέλο, αλλά μια μεθοδολογική προσέγγιση που να προσαρμόζεται στις ανάγκες της περιόδου. Ο τρόπος που πρέπει να λειτουργήσει η ΟΡ.Μ.Α. το επόμενο διάστημα οφείλει να λάβει υπ` όψη της α) την κατάσταση των φασιστών και του αστικού μπλοκ, β) τη στρατηγική της Εξέγερσης και την ταχτική προσαρμογή της στο υπάρχον κίνημα και στις οργανώσεις του, γ) στη συγκεκριμένη πολιτική δέσμευση των μελών της.
Οργάνωση δράσης
Μια συνέλευση που βασίζεται στην ομοφωνία και στην ταυτόχρονη πνευματική ομογενοποίηση των μελών δεν μπορεί να είναι δράσης και δεν μπορεί να είναι μαζική. Ο όποιος αντικαπιταλισμός της θα είναι διδασκαλικός και δεν μπορεί να ανταποκρίνεται στην πυκνότητα της ταξική πάλης. Για μας η εξωστρεφή δράση έχει διπλή κατεύθυνση. Δεν είναι μόνο η υλοποίηση ενός σχεδίου, αλλά και η συγκεκριμένη κατανόηση του συσχετισμού δύναμης. Τα αποτελέσματα αυτής της διαλεκτικής σχέσης, δημιουργούν νέα δεδομένα. Δεν πείθουμε (μόνο) για το Πολιτικό Σχέδιο αλλά και το σχέδιο γίνεται σιγά – σιγά κατανοητό μέσα από την αποτελεσματικότητα της υλοποίησης των δράσεων.
Διαφορετικά επίπεδα ομογενοποίησης
Από την ίδρυση μας έχουμε αποδεχθεί πως δεν υπάρχουν ενιαία επίπεδα ταξικής συνείδησης στο κίνημα. Δεν υπάρχουν μόνο οι «νενέκοι» και φασίστες εργάτες. Υπάρχει ο διάχυτος μεταρρυθμισμός που αναπαράγεται και επιδρά ακόμα και στις οργανώσεις με επαναστατική αναφορά. Φυσικά και υπάρχει, πάντα, η αμείλικτη σύνθλιψη του ανοργάνωτου ατόμου που εξατομικευμένο υποχωρεί, συνθηκολογεί αφού είναι «αντικείμενο» της πολιτικής, έτσι εναποθέτει αλλού τις πολιτικές λύσεις. Όλα αυτά μεταφέρονται ΚΑΙ στο εσωτερικό της Οργάνωσης. Ο βαθμός ενσωμάτωσης του κάθε σ. & σ/σσας στην Οργάνωση δεν εξαρτάται μόνο από την εμπειρία και την παλαιότητα του κάθε μέλους. Είναι μια συνεχή πολιτική μάχη. Η Οργάνωση, λοιπόν, χτίζεται ΚΟΝΤΡΑ και στο ιδεολόγημα του μεμονωμένου «αδιαμεσολάβητου» αγωνιστή, και στις υπόλοιπες οργανώσεις αλλά και στις επιρροές που «πιέζουν» το εσωτερικό της.
Συγκεντρωτισμός
Η συγκεντρωτική διαδικασία λήψης απόφασης επιτρέπει τη διαμόρφωση, εκτέλεση και εν τέλει την κριτική προσέγγιση του Πολιτικού Σχεδίου. Συνδυασμένος με τα τρία παραπάνω χαρακτηριστικά, επιτρέπει τη ΣΟ (και κάθε μελλοντικό σχήμα) να κρίνει και να κρίνεται με βάση την υπαρκτή λειτουργικότητα. Δεν είναι ούτε η αστικοδημοκρατική υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. Ούτε ένα αφηρημένο σχήμα πυραμίδας. Η πολιτική συζήτηση και εν τέλει κατάληξη για οποιοδήποτε σχέδιο, οφείλει να υπακούει στις γενικές αλλά και συγκεκριμένες κατευθύνσεις που έχει χαράξει η Οργάνωση. Μοναδικός δρόμος για την κατοχύρωση αυτής της κατεύθυνσης πρέπει να είναι η αναβαθμισμένη πολιτική συμμετοχή των μελών. Η απόρριψη της λογικής κάθε «φυσικής ηγεσίας», κάθε επετηρίδας πρέπει να είναι απόλυτος. Αυταρχικές συμπεριφορές επίδειξης αρχηγισμού, διογκώνουν το όποιο πολιτικό πρόβλημα. Bulling, απολίτικη καθηκοντολογία και ανάθεση «λάτζας» πρέπει να τεθούν εκτός οποιαδήποτε ανοχής. Η επιμονή στη πολιτικά κριτήρια που έχει καταχτήσει η Οργάνωση είναι ο μοναδικός όρος πολιτικής συζήτησης.
