Η φετινή επέτειος των Ιμίων, 22 χρόνια μετά που βρέθηκαν οι δύο χώρες στα πρόθυρα πολέμου για μία ακόμα φορά, σηματοδοτείται από δύο σημαντικές εξελίξεις. Για δεύτερη συνεχιζόμενη χρονιά προγραμματίζεται μία μεγάλη διαδήλωση με την συμμετοχή μίας μεγάλης γκάμας οργανώσεων και συλλογικοτήτων της αριστεράς, προτάσσοντας όχι μόνον έναν δυνατό αντιφασιστικό χαρακτήρα απέναντι στην χρυσή αυγή και στην προσπάθεια της να στήνει εθνικιστικές φιέστες την ημέρα αυτή, αλλά δημιουργεί ένα δυνατό διεθνιστικό πρόσταγμα κόντρα στους ελληνοτουρκικούς ανταγωνισμούς και ένα βήμα κοινής πάλης και αλληλεγγύης ελλήνων τούρκων και κούρδων εργατών και αγωνιστών.
Η επέτειος των Ιμίων από ακροδεξιά γιορτή και φασιστική φιέστα έχει αλλάξει χαρακτήρα. Το αντιφασιστικό κίνημα με επιμονή κατόρθωσε να αφαιρέσει από τα χέρια των φασιστών και όλου του εθνικιστικού εσμού μία μέρα πολεμοκάπηλου εθνικισμού και να την μετατρέψει σε μία διεθνιστική γιορτή. Η συμμορία της χρυσής αυγής δεν έχει πια την δύναμη να συγκεντρώνεται και ακόμα περισσότερο να διαδηλώνει στο κέντρο της Αθήνας όπως στο παρελθόν. Το αντιφασιστικό κίνημα φρόντισε για αυτό τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Οι φασίστες πια μόνον να στριμώχνονται στα γραφεία τους μπορούν και πάντα φυσικά υποστηριζόμενοι από την αστυνομική προστασία. Αντιθέτως, εκεί που βρίσκεται το μνημείο μίας μέρας που παραλίγο οι δύο λαοί εκατέρωθεν του Αιγαίου να συρθούν στο σφαγείο ενός πολέμου, πραγματοποιείται μία μεγάλη διαδήλωση του ταξικού κινήματος. Οι φασίστες πια έχουν χάσει την πλέον σημαντική φιέστα τους.
Και την ίδια στιγμή έχει ανοίξει, στα πλαίσια πάντα των ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών, ένας «διάλογος συνεννόησης» μεταξύ των δύο χωρών μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης της αστάθειας και επιβεβαίωσης των προσανατολισμών και συμμαχιών κάθε χώρας. Η ελληνική πλευρά θέλει να κλείσει τα εξωτερικά μέτωπα της περιοχής, από Μακεδονικό έως την Κύπρο και την ΑΟΖ, να αναδειχθεί σε σημαίνοντα σύμμαχο του ιμπεριαλισμού στην περιοχή και να δώσει ένα ακόμα success story στην ελληνική αστική τάξη με νέα φιλέτα στο Αιγαίο, οικόπεδα στην ΑΟΖ στρατιωτικές συμμαχίες με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Η επίσκεψη Ερντογάν, η πρώτη μετά το 1952, η σύλληψη και η απειλή απέλασης των 9 Τούρκων πολιτικών προσφύγων είναι οι προσπάθειες των δύο αστικών τάξεων να οριοθετήσουν τις διαφορές τους και να ετοιμαστούν σε ένα ρευστό διεθνές σκηνικό οικονομικό και πολιτικό, αφού η ΕΕ δεν είναι πια η λύση που κάθε χώρα αναζητά με επιμονή όπως 20 χρόνια πριν. Η αβεβαιότητα της κρίσης μπορεί να μην έχει διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση άλλα σίγουρα οι πρώτες φυγόκεντρες δυνάμεις του εθνικισμού έχουν την έντονη παρουσία τους. Κάθε απόπειρα «συνεννόησης» μεταξύ των δύο αστικών τάξεων δεν θα φέρει καμία ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή, αντίθετα θα φορτωθούν νέα βάρη οι δύο λαοί. Ήδη οι διαφορές για το παζάρεμα μεταξύ των 8 Τούρκων πραξικοπηματιών με την προνομιακή υπερ-προβολή και η αντιμετώπιση των 9 Τούρκων πολιτικών προσφύγων ως «στυγνών τρομοκρατών» δείχνει τι μπορεί να σημαίνει συνεννόηση. Επιπρόσθετα η πρόθεση της ελληνικής πλευράς να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια είναι, νέες διεκδικήσεις στην ΑΟΖ είναι οι αρπακτικές φιλοδοξίες της ελληνικής αστικής τάξης που κανένα συμφέρον δεν έχουν για την ελληνική εργατική τάξη και αντιθέτως μπορούν φέρουν νέα “Ίμια” στο επόμενο βάθεμα της κρίσης, στο επόμενο ξεπέταγμα του εθνικισμού. Η διαδήλωση της επετείου των Ιμίων αποκτά πια όχι μια γενικόλογη διεθνιστική κατεύθυνση αλλά ο διεθνισμός πρέπει να αναδειχθεί ως κυρίαρχο – πέρα από τον αντιφασιστικό – χαρακτηριστικό.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μια μόνιμη κατάκτηση. Ο φασισμός και ο εθνικισμός καιροφυλακτούν και στην επόμενη κρίση μπορούν να ξεπεταχθούν και να διεκδικήσουν την ιδεολογική ηγεμονία αλλά και οργανωτική παρουσία. Η μάχη απέναντι στην χρυσή αυγή θα χρειαστεί να συνεχιστεί ασταμάτητα αποστερώντας από τους τραμπούκους κάθε ζωτικό χώρο ενώ την ίδια στιγμή θα κτίζεται ένα δυνατό διεθνιστικό εργατικό κίνημα.