Οι πρόσφατες εξελίξεις στο Μακεδονικό, στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό και τις ΑΟΖ της ανατολικής Μεσογείου, οι αναβαθμισμένες σχέσεις του ελληνικού καπιταλισμού με τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι ολοένα πιο στενές σχέσεις με τον χωροφύλακα της Μέσης Ανατολής το Ισραήλ, ανοίγουν ακόμα πιο έντονα τα θέματα του εθνικισμού και ακόμα πιο επιτακτικά την διεθνιστική πάλη.
Ο διεθνισμός δεν μπορεί να είναι μία αφηρημένη έννοια, ένα σύνθημα στον δρόμο, μία ακόμα διακήρυξη, αλλά ένα ζωντανό σύνολο μάχης με συγκεκριμένα κάθε φορά μέτωπα και αιχμές, που καλείται να αντιπαλέψει τον εθνικισμό, τον πλέον θεμελιώδη λίθο του αστικού κράτους είτε σε καιρό ειρήνης είτε πολέμου. Χωρίς υποχωρήσεις απέναντι στις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης και την επιθετικότητα της, χωρίς κανένα προπέτασμα σωβινισμού και πατριδολαγνείας που το μόνο που κάνει είναι να σπέρνει την σύγχυση. Αλλά και χωρίς να εκχωρεί χώρο και περιθώριο εμφάνισης της ακροδεξιάς στο όνομα ενός στείρου αντικυβερνητισμού και ακόμα συνυπάρχουν ταξικές δυνάμεις και ακροδεξιές αγέλες. Ούτε όμως με μουδιασμένες διακηρύξεις που πέρα των πηχαίων τίτλων αδυνατούν να δώσουν συγκεκριμένες κατευθύνσεις ανατροπής μετατρέποντας με αυτό τον τρόπο τον διεθνισμό σε άτολμο βήμα μένοντας στα μισά του δρόμου.
Η πάλη για την αναγνώριση της δημοκρατίας της Μακεδονίας με το συνταγματικό όνομά τη και της μακεδονικής μειονότητας από αυτή την πλευρά των συνόρων, η υπονόμευση του ΄δικού’ μας στρατού, μαζί με το έμπρακτο τσάκισμα κάθε ακροδεξιάς πρακτικής που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το εθνικιστικό κλίμα είναι οι πυλώνες που μπορεί να σταθεί ένας διεθνισμός στην κατεύθυνση της αποτροπής του πολέμου και της διεθνιστικής ενότητας των εργατών από κάθε μεριά των συνόρων.
Κανένας όμως διεθνισμός δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να παίξει προωθητικό ρόλο στο κίνημα αν δεν τολμήσει να ανοίξει όλη την θεματολογία χωρίς να «στρογγυλεύει» τις θέσεις στην εργατική τάξη και νεολαία σε πλατιά ακροατήρια. Το άνοιγμα της συζήτησης και της επιχειρηματολογίας σε σχολές εργατικούς χώρους και γειτονιές, η ζύμωση με κάθε αγωνιστή για κάθε όψη του διεθνισμού είναι το απαραίτητο καύσιμο για την συνέχεια. Έτσι μπορεί να συγκροτηθεί μέσα στο ταξικό κίνημα και στην κοινωνία ένας ουσιαστικός διεθνιστικός πόλος που να αντιμετωπίζει τον πατριωτισμό κάθε είδους, που θα ξεπεράσει τον αφηρημένο αντιμπεριαλισμό βάζοντας συγκεκριμένα καθήκοντα πάλης συντρίβοντας τους φασίστες και την ακροδεξιά προσπάθεια ανασυγκρότησης προχωρώντας στο μπλοκάρισμα της αστικής τάξης. Οι εμπειρίες από το αντιπολεμικό κίνημα στην Ελλάδα της εποχή της Μικρασιατικής εκστρατείας και οι διεθνιστικές αντιπολεμικές προσπάθειες του Α Παγκόσμιου πολέμου που οδήγησε στην εξεγέρσεις του 1917 είναι οι οδηγοί.
Σε αυτή την κατεύθυνση μία σειρά οργανώσεων επέλεξε σε συνέχεια μίας πρώτης πρωτοβουλίας για το Μακεδονικό, που οργάνωσε τμήμα της αντισυγκέντρωσης στο μακεδονικό συλλαλητήριο της Αθήνας μαζί με άλλες ταξικές δυνάμεις στα Προπύλαια και αργότερα μία εκδήλωση και μία διαδήλωση, να ξεκινήσουν μία διεθνιστική πρωτοβουλία μέσα από μία σειρά τοπικών εκδηλώσεων συζητήσεων στην κατεύθυνση μίας κεντρικής διαδήλωσης το Σάββατο 2 Ιουνίου και μίας διεθνιστικής συνέλευσης την Κυριακή 3 Ιουνίου. Ήδη οι πρώτες τοπικές εκδηλώσεις έχουν προγραμματιστεί για την Πετρούπολη στις 12 Μαΐου και στον Πειραιά στις 18 Μαΐου, και προγραμματίζονται οι επόμενες μέσα στον μήνα.
Οι οργανώσεις της Διεθνιστικής Πρωτοβουλίας είναι οι: Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ, Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση (ΑΔΚ), Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ), Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας (ΟΕΝ), Οργάνωση Κομουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας – Σπάρτακος (ΟΚΔΕ – Σπάρτακος), ΟΡγάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού (ΟΡΜΑ) και το site elaliberta.