Η προσπάθεια του παραδοσιακού δεξιού μπλοκ να παρουσιάσει την ακροδεξιά, εθνικιστική ρητορεία ως «παλλαϊκό» αίτημα με καθολική υπεροχή απέτυχε παταγωδώς.
Τα 40 χιλιάρικα της Θεσσαλονίκης και τα 100 της Αθήνας ανήκουν στην προπαγανδιστική δυνατότητα που έχει το 42% του ελληνικού κοινοβουλίου σε συνδυασμό με την εκκλησία και τα πανελλαδικά ΜΜΕ. Η αποτυχία αυτή δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα των ενδοαστικών αντιθέσεων που από τη μία αναζητούν τη ΝΑΤΟική κει ΕΕ υποστήριξη αλλά από την άλλη διερευνούν νέα ακροδεξιά και εθνικιστικά πολιτικά οχήματα.
Καταλυτικό ρόλο στην απονεύρωση της εθνικιστικής προπαγάνδας έπαιξαν οι τρεις διεθνιστικές συγκεντρώσεις στις 27/1, 3 και 4/2, γεγονός πρωτοφανές στη σύγχρονη ιστορία του ταξικού κινήματος στην Ελλάδα. Χιλιάδες διαδηλωτές έσπασαν στην πράξη τον ακροδεξιό μονόλογο και διέλυσαν κάθε ελπίδα των ναζιστικών συμμοριών να παρελάσουν ξανά στο κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας.
Την Κυριακή 4 του Φλεβάρη 5000 αγωνιστές και αγωνίστριες δημιούργησαν ένα σημαντικό αντίπαλο δέος στην εθνικιστική προπαγάνδα διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες για μια περιθωριακή συγκέντρωση που θα αιμοτοκύλιζε την Αθήνα. Η κοινή παρουσία του ΕΕΚ, της ΟΚΔΕ (Σπάρτακος) και της ΟΡΜΑ, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη των πολιτικών χαρακτηριστικών της συγκέντρωσης.
Η μάχη με το σκληρό πυρήνα της αστικής τάξης δεν «τελείωσε» με την διεθνιστική συγκέντρωση της 4ης Φεβρουαρίου.
Τα σχέδια των αστικών τάξεων των Βαλκανίων περιέχουν όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που θα οξύνουν ακόμα περισσότερο τις εθνικές αντιθέσεις. Η συμβιβαστική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα στον κίνδυνο της εμφάνισης μιας μαζικής ακροδεξιάς, όπως συμβαίνει σε στις ΗΠΑ, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στη Γερμανία και σε τόσες άλλες χώρες της Ευρώπης και του πλανήτη.
Η διεθνιστική απάντηση είναι ο μοναδικό πολιτικός φραγμός που μπορεί να υψωθεί σε αυτό το ενδεχόμενο. Μια πολιτική που πρέπει να αναγνωρίζει το δικαίωμα των Μακεδόνων σε αυτοπροσδιορισμό καθώς και πλήρη αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Σε αυτή τη βάση και μόνο μπορεί να οικοδομηθεί ένα ταξικό κίνημα που θα παλέψει για μια ειρηνική συμβίωση των λαών στα Βαλκάνια και την πλήρη αποχώρηση από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμού του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Αυτή η πολιτική μάχη πρέπει να δοθεί με μαζικούς, κοινωνικούς όρους με συμμετοχή των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Και σε αυτή την κατεύθυνση δεσμευόμαστε να παλέψουμε.
