Έχουν περάσει 4 χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα και 7 χρόνια από την έναρξη της χειρότερης νεοφιλελεύθερης επίθεσης που έχει γνωρίσει η εργατική τάξη μεταπολιτευτικά. Επίθεση που δεν θα μπορούσε να μην συνοδεύεται από την άνοδο και την προώθηση του νεοναζισμού, ως το μεγαλύτερο φόβητρο για τον αντιστεκόμενο εργαζόμενο κόσμο της χώρας μας. Μέσα σ’ αυτήν την περίοδο με τα αμέτρητα σκαμπανεβάσματα, τις νίκες και τις ήττες του εργατικού κινήματος, ο Μαχητικός Αντιφασισμός έχει επίσης περάσει από πολλά στάδια.
Είναι απόλυτα σαφές πλέον, ότι το ταξικό στρατόπεδο στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο ήταν τελείως ανέτοιμο να αντιμετωπίσει την επέλαση της οικονομικής κρίσης και την οργανωμένη επίθεση από μεριάς του αστικού μπλοκ, αλλά και των μεθόδων που χρησιμοποίησε με τρόπο πολύ πιο οργανωμένο απ’ ότι οι εργάτες. Η ελληνική κοινωνία με τις πολιτικές διαμεσολαβήσεις της, συνηθισμένη και επαναπαυόμενη σε μια αστική κοινοβουλευτική μαλθακότητα όπου τα όρια της διεκδίκησης της εξουσίας, της άσκησης της πολιτικής και της προπαγάνδας, και της παράθεσης απόψεων και διαφωνιών, ήταν για πάνω από 40 χρόνια καλά οριοθετημένα και ελεγχόμενα, έδειξε να πέφτει από τα σύννεφα όταν οι όροι του παιχνιδιού άλλαξαν. Όταν οι κυβερνητικές πολιτικές ξαφνικά έγιναν ανάλγητες σε πρωτόγνωρο επίπεδο, όταν η ίδια η εκλογική διαδικασία παραμερίζονταν, όταν η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία έγινε ξεκάθαρο ότι απλώς υπηρετούν τα συμφέροντα μιας άρχουσας τάξης, όταν ο φασισμός άρχισε να μετατρέπεται σε κίνημα εξουσίας, τότε ήταν που το ταξικό μας στρατόπεδο πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο. Βολεμένοι στη σταθερότητα μιας προηγούμενης περιόδου και με πολιτικά εργαλεία που ανήκαν στο χθες, τα κόμματα και οι οργανώσεις από την αναρχία έως την αριστερά δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν τους νέους όρους του παιχνιδιού. Χρειάζονταν πλέον νέα, διαφορετική και κυρίως μαχητική αντίληψη επί της άσκησης πολιτικής. Πλέον αυτό το ρόλο θα έπαιζε ο Μαχητικός Αντιφασισμός. Το ρόλο της ανασυγκρότησης του ταξικού στρατοπέδου και του μπολιάσματός του με μάχιμα πολιτικά και επιχειρησιακά εργαλεία.
Όταν στις αρχές της δεκαετίας οι στρατευμένοι στον αγώνα εργάτες και νεολαίοι άκουγαν για μαχητικό αντιφασισμό, στην καλύτερη περίπτωση αυτό που φαντάζονταν ήταν κάτι τολμηροί τύποι που ξυλοφορτώνουν φασίστες σε κάποια σκοτεινή ενέδρα. Από την άλλη μεριά ο υπόλοιπος κόσμος φαντάζονταν κουκουλοφόρους με έφεση στη βία, να κυνηγάνε φασίστες που οι ίδιοι δεν είχαν δει ποτέ. Από τότε μέχρι σήμερα οι συνθήκες είναι ριζικά διαφορετικές. Οι αντιφασίστες έχουν ξυλοφορτώσει αμέτρητες φορές τα ναζιστικά αποβράσματα αλλά παρ’ όλα αυτά δεν τους έχουν εξαφανίσει από το χάρτη. Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας ένιωσε την απειλή του φασισμού και είδε το πολιτικό σύστημα να του φέρεται με το γάντι, ενώ ένα μικρό κομμάτι της ασπάστηκε τις ιδέες και τις τακτικές του και τον επικρότησε βάζοντας τον στη βουλή.
Η διαφορά του τότε με το σήμερα πάντως, είναι πως ο Μαχητικός Αντιφασισμός πήρε σάρκα και οστά. Σήμερα έχει μια συγκροτημένη οργάνωση με σταθερή παρέμβαση σε όλη την Αθήνα, σε εργασιακούς χώρους, σε πλατείες, σε γειτονιές, σε σχολές. Έχει καταφέρει σημαντικές νίκες επί των φασιστών, διαλύοντας τον οργανωτικό μηχανισμό τους σε πολλές περιοχές ενώ σε άλλες τον έχει συρρικνώσει σε μεγάλο βαθμό. Έχει δώσει σκληρές και νικηφόρες μάχες με τα τάγματα εφόδου της Χ.Α., τα οποία σχεδόν πάντα συνοδεύονταν από τις δυνάμεις της αστυνομίας. Με άλλα λόγια ο Μαχητικός Αντιφασισμός επιδιώκει να γίνει η δύναμη ανασυγκρότησης του ευρύτερου ταξικού κινήματος. Δεν θέλουμε πια οργανώσεις και συλλογικότητες που χουχουλιάζουν στη βολικότητα του «δεν μπορώ» την ίδια στιγμή που οι αναλύσεις τους λένε ότι είναι ώρα αντεπίθεσης. Θέλουμε να οργανώσουμε την αντεπίθεση του στρατοπέδου μας γιατί είμαστε πεπεισμένοι όχι ότι απλώς είναι η ώρα, αλλά ότι μπορούμε να κερδίσουμε.
Για μας, η πολιτική εκδήλωση της 15ης Σεπτέμβρη στην πλατεία Κοραή του Πειραιά ήταν αποκαλυπτική. Για πρώτη φορά η Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού κάλεσε τον κόσμο σε μια αντιφασιστική εκδήλωση και συζήτηση με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου. Για εμάς, και μέχρι να διαλύσουμε το κόμμα των δολοφόνων του Φύσσα και του Λουκμάν, η ημερομηνία αυτή είναι ώρα μάχης και όχι σαββατιάτικη διαμαρτυρία, όχι περατζάδα με τα μουσικής στους δρόμους του Κερατσινίου και αυτό ακριβώς πραγματεύθηκε η εκδήλωση. Μας ευχαρίστησε ιδιαίτερα το γεγονός ότι είδαμε να προσέρχεται στην εκδήλωσή μας (που άγγιξε τα 100 άτομα), κόσμος από τις ευρύτερες γειτονιές του Πειραιά. Σε μία περιοχή όπου ο Μαχητικός Αντιφασισμός έχει δώσει και θα συνεχίσει να δίνει σκληρές μάχες, οι κόποι μας ανταμείβονται βλέποντας την κοινωνική μας διεισδυτικότητα να μεγαλώνει, παράλληλα με την απέχθεια του κόσμου για τους εχθρούς της ελευθερίας. Σε αυτό τον κόσμο δίνουμε την υπόσχεση πως η ΟΡ.Μ.Α. θα συνεχίσει τον αντιφασιστικό αγώνα όχι μόνο για να κλείσουν οι γιάφκες των ναζί, αλλά και για να πάρουν οι νεκροί του αντιφασιστικού κινήματος την θέση που τους ανήκει στην ιστορία. Τέλος, δεν θα παραλείψουμε να αναφέρουμε την ευχαρίστησή μας για τα νευρικά κουνήματα των κουρτινών της τρύπας των φασιστών στον 7ο όροφο, που για κάποιο περίεργο λόγο εκείνη την ημέρα έκλεισε βιαστικά.
Γνωρίζουμε πλέον, πως ο πόλεμος ενάντια στους φασίστες είναι μια διαδικασία με πολλές μάχες που θα έχει και πισωγυρίσματα. Γνωρίζουμε επίσης, πως η ισοπέδωση των νοσταλγών του Χίτλερ θα είναι μόνο η αρχή στον αγώνα μας για την τελική νίκη επί του καπιταλισμού και του αξιακού και οικονομικού συστήματος που επιβάλλει. Για να μπορέσουμε όμως να περάσουμε από τις αφηρημένες γενικεύσεις σε μια ριζοσπαστική, επιθετική πολιτική δράση χρειάζεται να ξεσκονίσουμε τα παλιά μάχιμα εργαλεία του ταξικού κινήματος. Και αυτό όμως από μόνο του δεν θα ναι αρκετό. Η συγκρότηση μιας μαχητικής κομμουνιστικής στρατηγικής πρέπει και μπορεί να γίνει το πεδίο συγκρότησης μιας κοινωνικής βάσης, που να μπορεί να δει και να δράσει πέρα από τις παραδοσιακές τακτικές και τρόπους οργάνωσης. Στις 15 Σεπτέμβρη είδαμε ότι μια τέτοια κοινωνική δυναμική υπάρχει αλλά και ότι μπορεί να μεγαλώσει. Ο κόσμος που επιλέγει να δράσει με την Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού, όλο και περισσότερο γνωρίζει ότι δεν θα βαδίσει στις ασφαλείς περπατημένες οδούς και αυτό γιατί σε αυτό τον αγώνα τέτοιες δεν υπάρχουν. Αυτοί που γνωρίζουν αυτή τη συνθήκη καλύτερα, είναι οι εχθροί μας. Πλέον όμως και το δικό μας στρατόπεδο έχει ένα όχημα που του εξασφαλίζει αντιφασιστικές νίκες, πάνω στις οποίες θα στηριχτούμε για την μαχητική ανασυγκρότηση της τάξης μας.