Την Κυριακή 8 Ιανουαρίου το αντιφασιστικό κίνημα απέτρεψε για άλλη μια φορά να στηθούν τα θεμέλια ρατσιστικού κινήματος. Φασιστικές συγκεντρώσεις που είχαν καλεστεί σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Χανιά δεν έγιναν ποτέ και περιορίστηκαν σε θλιβερές λιτανείες μεταξύ θλιβερών ομαδοποιήσεων. Για άλλη μια φορά η προσπάθεια ανασύνταξης του φασιστικού χώρου ηττήθηκε συντριπτικά.
Μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015 και την κυριαρχία της συνθηκολογημένης κεντροαριστεράς, οι φασίστες έχουν αντιμετωπιστεί σε κάθε προσπάθεια αναδιοργάνωσης τους.
Οι «επιτροπές κατοίκων» σε Σχιστό, Σεπόλια, Βοτανικό δεν μπορούν να μαζέψουν άνθρωπο εκτός της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χρυσής Αυγής και των τραμπούκων που την περιστοιχίζουν. Καμία δημόσια συγκέντρωση των ναζί, κάτω από οποιοδήποτε προσωπείο δε μένει αναπάντητη. Οι ξενοφοβικές συγκεντρώσεις τους διαλύονται, απομαζικοποιούνται και απονομιμοποιούνται διαρκώς. Πλέον μόνο στα γραφεία τους και στις εκκλησίες έχουν πρόσβαση και δυνατότητα μαζέματος και πάντα με την προστασία της αστυνομίας. Οι δράσεις του αντιφασιστικού κινήματος σε ξενοδοχεία και δημοτικά συμβούλια έχουν αποτρέψει να χρησιμοποιείται δημόσιος χώρος για ναζιστικές μαζώξεις.
Στη δίκη της Χρυσής Αυγής αντιμετωπίστηκε στη γέννηση του ένα συνδυασμένο σχέδιο δικαστικής έδρας και Χρυσής Αυγής αυτό της «ενιαίας εισόδου» φασιστών – αντιφασιστών που από τη μία έχτιζε το αποπολιτικοποιημένο προφίλ της δίκης και από την άλλη ανέθετε στους φασίστες το face control τραμπουκίζοντας όποιον δεν ήταν δικός τους.
Εκδιώχθηκαν από τις αγροτικές κινητοποιήσεις του Συντάγματος και αποτράπηκε η «νομιμοποίηση» λαϊκού και κινηματικού προφίλ τους. Προκλητικές και τυχοδιωκτικές κινήσεις τους όπως αυτή το άνοιγμα γραφείων στον Άγιο Παντελεήμονα στην επέτειο δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, αντιμετωπίστηκαν με σθεναρότητα και ανέδειξαν για άλλη μια φορά την αδυναμία τους.
Δυστυχώς, πολλές οργανώσεις του ταξικού κινήματος επιμένουν να εθελοτυφλούν και να υποβαθμίζουν την ανάγκη αντιφασιστικής δράσης και εγρήγορσης. Μένουν στη στατική εικόνα που είχαν οι ναζί το 2015 και δεν παρακολουθούν τις προσπάθειες επανεμφάνισης τους. Οι δυο εκλογικές αναμετρήσεις ήταν συμπύκνωση της μάχης που δόθηκε ΜΕΧΡΙ τότε, αν και η ήττα της δεν ήταν τόσο στον ποσοτικό αριθμό των ψήφων αλλά στις ποιοτικές μεταβολές αυτού. Όμως η συρρίκνωση του μαχητικού μηχανισμού του φασιστικού χώρου και ο περιορισμός της εκλογικής πελατείας του στο παραδοσιακό ακροδεξιό στρατόπεδο δεν είναι για εφησυχασμό.
Η ελληνική πολιτική πραγματικότητα φαίνεται να πηγαίνει κόντρα στο διεθνές ρεύμα. Η ηγεμονία της κεντροαριστεράς απέναντι στα παραδοσιακά αστικά κόμματα του μοιάζει με παγκόσμια πρωτοτυπία. Σε όλον τον πλανήτη τα δημοκρατικά πολιτικά σχέδια είτε του παραδοσιακού αστικού κύκλου (Μέρκελ, Τόρις κλπ) είτε του ευρύτερου κεντροαριστερού προφίλ (Ολάντ, Ποντέμος κλπ) υποχωρούν σε ένα μαζικό ακροδεξιό ρεύμα. Η εμφάνιση Τραμπ, Λεπέν, Φάρατζ δημιουργούν άλλους άξονες συζήτησης και κατεύθυνσης για το αστικό στρατόπεδο. Η εμφάνιση τους και στην Ελλάδα δεν είναι νομοτελειακή αλλά χρειάζεται συγκεκριμένη πολιτική αντιμετώπιση που δεν μπορεί να είναι αυτή της ανάθεσης στο ΣΥΡΙΖΑ και στους «δημοκρατικούς» μηχανισμούς του κράτους.
Η αντιμετώπιση των ναζί δεν είναι ούτε τοπικό φαινόμενο γειτονιάς, ούτε, όμως, μπορεί να είναι σχέδιο μικροπολιτικής. Είναι ακατανόητο οργανώσεις που «χτίζουν» την αντιφασιστική συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη να αδιαφορούν για την Αθήνα. Άλλες που κάνουν σημαία τους τον αγώνα ενάντια στην ισλαμοφοβία είναι εξαφανισμένες στη μάχη ενάντια στην ξενοφοβική κατάληψη του Βοτανικού και στις ρατσιστικές συγκεντρώσεις της 8ης Ιανουαρίου. Ένα άλλο μεγάλο κομμάτι του κινήματος είναι έτοιμο να ξαναπέσει στο στρουθοκαμηλισμό όπου όταν οι φασίστες είναι λίγοι «δεν χρειάζεται να τους δώσουμε σημασία» αλλά όταν είναι αρκετοί «δεν φτάνει ο κόσμος μας (ή τα παλούκια) για να αντιμετωπιστούν».
Οι φασίστες είναι ,πράγματι, αρκετά λιγότεροι και ξεδοντιασμένοι σε σχέση με το 2013. Αλλά συνεχίζουν και παραμένουν περιορισμένοι γιατί έχει αντιμετωπιστεί πόντο – πόντο, σπιθαμή-προς-σπιθαμή κάθε προσπάθεια ανασύνταξης τους όπως περιγράψαμε παραπάνω. Υπάρχει ένας ολόκληρος ακροδεξιός χώρος που αναζητά διέξοδο. Είτε σε λαϊκιστικά σχήματα σαν του Σώρρα, είτε σε συμμορίτικες ολιγομελείς ομάδες. Η πολυδιάσπαση του χώρου τους δεν τους έχει αφήσει σε αδράνεια. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε στέκια και καταλήψεις, τα ρατσιστικά πογκρόμ όπως της Χίου και του Ωραιοκάστρου δεν καθορίζουν την κεντρική σκηνή αλλά δεν είναι περιθωριακές δράσεις. Στου συνδικαλιστικό κίνημα προετοιμάζονται για μια «από τα πάνω» εμφάνιση τους μέσα από δικαστικές αποφάσεις και νομιμοποίηση εργοδοτικών σωματείων. Το τέλος της δίκης τους δεν θα οδηγήσει τη Χρυσή Αυγή σε παρανομία αλλά σε έναν επανακαθορισμό των σχέσεων της με το αστικό σύστημα.
Η αυριανή αντιμετώπιση τους ξεκινάει σήμερα κιόλας. Δεν αρκούν οργανώσεις που θα ακυρώνουν μόνο τις συγκεντρώσεις τους αλλά θα χρειαστεί να προβληθεί ένα νέο, απελευθερωτικό όραμα. Να τελειώνουμε επιτέλους με κινήματα «πίεσης προς τους θεσμούς», ή με αυτά που δημιουργούν μικρές, «καθαρές», «δικές μας» δομές και αφήνουν το αστικό κράτος να είναι μοναδικός κεντρικός φορέας υλοποίησης πολιτικής.,
Φέτος η επέτειος των Ιμίων μετά από 21 χρόνια δεν αφήνεται στο σκυλολόι των εθνικιστών και πολεμοκάπηλων για να σπεκουλάρουν πάνω στο αίμα νεκρών. Στις 28 Γενάρη το ταξικό κίνημα σε Ελλάδα – Τουρκία και Κουρδιστάν θα υψώσει τον διεθνιστικό & αντιφασιστικό λόγο διασπώντας και θέτοντας στο περιθώριο τους ναζί. Φυσικά και δεν έχουμε «τελειώσει» μαζί τους.
Στις 28/1 στις 4μμ στην πλατεία Ρηγίλλης θα δοθεί άλλο ένα αποφασιστικό χτύπημα στο φασιστικό στρατόπεδο και θα είναι μια τεράστια ευκαιρία ανασύνταξης των δικών μας οργανώσεων.
Για το Μαχητικό Αντιφασισμό
Για την Κομμουνιστική Εξέγερση
Αθήνα, 16-1-2017
