Μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε πως δεν τρέχει τίποτα… Μπορούμε να καμωνόμαστε πως οι πρόσφυγες είναι κάποιο είδος μετανάστευσης. Μπορούμε να λέμε πως οι βαρβαρότητες αφορούν άλλους λαούς… τριτοκοσμικούς. Ναι… οι ανοιχτές πολεμικές συρράξεις συμβαίνουν στην Αφρική, στην Ινδονησία, στη Μέση Ανατολή. Αλλά και ο εμφύλιος στην Ουκρανία, η βόμβα στο ρώσικο αεροπλάνο και η τρομοκρατική επίθεση σε διαδήλωση στην Άγκυρα δεν γίνονται μακριά από εμάς; Όταν όμως συμβαίνει μια «11η Σεπτέμβρη» ή ένα μαζικό χτύπημα σαν αυτό του Παρισιού τότε αρχίζουμε τις «εξαιρέσεις». Τότε εμφανίζεται ο ρεαλισμός αφού «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» και προσπαθούμε να περισώσουμε το δυτικό τρόπο ζωής μας. Η διαφορά «αριστεράς» από τη «δεξιά» στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή μετριέται από το «φιλανθρωπόμετρο». Από το πόσους «φουκαράδες πρόσφυγες αντέχει» η ΕΕ κι όχι από τη λύση του προβλήματος.
Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν είναι σαν τους προηγούμενους. Δεν είναι οι ανταγωνισμοί κυριαρχίας αντίπαλων στρατοπέδων… μόνο. Η κατάρρευση των παλιών καθεστώτων και η αδυναμία σταθεροποίησης ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ άλλου, οφείλεται στην παγκόσμια οικονομική κρίση που αναβαθμίζεται σε πολιτική. Καμία ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, ΕΕ.. κανένας Άσαντ, Ερντογάν ή ISIS δεν μπορούν να προσφέρουν τη στοιχειώδη αστική ευημερία στην περιοχή αν δεν υπάρξει μια νέα πλανητική σταθερότητα που να ξαναφέρει τις μηχανές της ανάπτυξης στις μητροπόλεις και στην περιφέρεια του καπιταλιστικού συστήματος. Οι περιφερειακοί αυτοί πόλεμοι είναι ένοπλη διαπραγμάτευση ανάμεσα τους και δεν έχουν να προσφέρουν κανένα πολιτικό όραμα στις λαϊκές τάξεις παρά μόνο την εμπορία του φόβου πως στο αντίπαλο στρατόπεδο θα έχουν χειρότερη μοίρα.
Το παγκόσμιο ταξικό κίνημα οφείλει να παρέμβει στις υπαρκτές ταξικές πολιτικές μάχες που δίνονται στην περιοχή. Δεν αρκούν γενικόλογες «ειρηνιστικές», «αντι-ιμπεριαλιστικές» ή «ταξικές» τοποθετήσεις που πετάνε την μπάλα στην εξέδρα και περιμένουν ευνοϊκότερες συνθήκες. Ο πόλεμος και η αποσταθεροποίηση των αστικών καθεστώτων έχουν τροφοδοτήσει σημαντικότατες πολιτικές και κινηματικές διεργασίες στη Ροζάβα αλλά και στην ίδια την Τουρκία. Τα πολιτικά υποκείμενα σε αυτές τις χώρες είναι από τα πιο προωθημένα στον παγκόσμιο χάρτη και μαζί με αυτό της Ελλάδας μπορούν να είναι το κέντρο μιας φλόγας που θα δώσει άλλη προοπτική, άλλο όραμα στην διεθνή εργατική τάξη.
Ο πόλεμος στη Συρία μπορεί να μετατραπεί σε ταξικό. Το δείχνουν οι αγωνιστές και αγωνίστριες μαχητές στο Κομπάνι. Το δείχνουν οι εξεγέρσεις στην Τουρκία και η προσέγγιση τούρκων –κούρδων εργατών. Η ισοπέδωση τους από τα ιμπεριαλιστικά αεροπλάνα ή το πεζικό του ISIS δε θα πισωγυρίσει το κίνημα δεκαετίες πίσω μόνο σε αυτές τις περιοχές. Το ευρωπαϊκό κίνημα δε θα φέρει μόνο ένα τεράστιο βάρος ανοχής σε μια σφαγή που θα μπορούσε να έχει άλλη διέξοδο. Θα έχει κόψει τους ιστορικούς δεσμούς του με την αντιπολεμική, διεθνιστική παράδοση δύο αιώνων.
Μπορούμε να ξαναπιάσουμε το νήμα του αντιπολεμικού αντικαπιταλισμού. Φτάνει να ξαναβρούμε τα όπλα της νίκης. Να ξαναφέρουμε την εξέγερση στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις. Αυτό είναι το σημερινό, υπαρκτό διεθνιστικό μας καθήκον.
Αθήνα, 1 Δεκεμβρίου 2015
