Η προκήρυξη του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη, άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Η σαθρή ισορροπία τρόμου που κυριαρχούσε ιδεολογικά στην Ευρώπη κατέρρευσε. Η παρατεταμένη αφαίμαξη της εργατικής τάξης σε ολόκληρο τον πλανήτη από τότε που ξέσπασε η παγκόσμια κρίση, δεν είχε εφοδιάσει αρκετά οικονομικά «μαξιλαράκια» τους αστούς. Αρκούσε μια πολιτική απείθεια από μια ενοχλητική κυβέρνηση σε μια γωνιά των Βαλκανίων για να παρασύρει όλο το σύστημα. Τα νομίσματα, το πετρέλαιο πέφτουν και οι αγορές κλυδωνίζονται. Η οικονομική κρίση είχε μετεξελιχθεί σε πολιτική κρίση από το καλοκαίρι των «πλατειών». Το success story του Σαμαρά ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια να κρυφτεί κάτω από το χαλί το αδιέξοδο της αστικής τάξης. Όμως, η πολιτική κρίση –πλέον – μετεξελίσσεται σε συστημική.
Γίνεται ολοένα και πιο καθαρό πως το διακύβευμα δεν είναι το τάδε ή το δείνα μέτρο. Είναι η «τιμωρία» κάθε πολιτικής αναζήτησης εκτός των τελεσιγράφων που εκπορεύονται από τα αστικά κέντρα. Η κυβέρνηση ταξικής διαπραγμάτευσης του ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθειά ενοχλητική στα σχέδια τους. Εδώ και πέντε μήνες εκτυλίσσεται ένα υπόγειο σαμποτάζ των καπιταλιστών όχι μόνο στην διεθνή «σκακιέρα» αλλά και σε αστυνομία, δικαστήρια, κρατικό μηχανισμό, κανάλια, αγορά, επιχειρηματικό κόσμο. Πλέον αυτό αρχίζει και συμπυκνώνεται και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Αν απέτυχε (προς το παρόν) η ταχύρρυθμη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κόμμα τύπου ΠΑΣΟΚ ή Λούλα Βραζιλίας, τότε πρέπει να ανοίξει όλη η βεντάλια εναλλακτικών επιλογών. Η ομαλή κοινοβουλευτική διαδοχή από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι δεν είναι η μόνη. Η επανεμφάνιση των φασιστών χέρι-με-χέρι με την αστυνομία ή κοινοβουλευτικές λοβιτούρες αλά-Ιουλιανά 1965 που οδήγησαν στο πραξικόπημα μπορεί να μη φαντάζουν τόσο μακρινά στον πυκνό πολιτικό χρόνο που ζούμε. Η αστική τάξη αντιμετωπίζει ένα θανάσιμο πρόβλημα που ανοίγει μια σημαντική ευκαιρία στο ταξικό κίνημα: Δεν έχει ένα αδιαμφισβήτητο πολιτικό εργαλείο για να υλοποιήσει τη στρατηγική της.
Η συμμετοχή όλων μας στο κίνημα που συγκροτείται γύρω από το «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα πρέπει να γίνει με καθαρό, σαφή αλλά και ανεξάρτητο τρόπο. Θα ψηφίσουμε «ΟΧΙ», αλλά δε θα μείνουμε μόνο στην κάλπη. Δε θα συμμετέχουμε στο δημοψήφισμα σαν αναγκαίο κακό, με τη λογική του «μη χείρον, βέλτιστο» αλλά σα σκαλοπάτι συγκρότησης ανεξάρτητου πολιτικού υποκειμένου. Μόνο επιτυγχάνοντας νίκες απέναντι στον ακροδεξιό εσμό, μόνο αποδυναμώνοντας τη μαύρη αντίδραση του κεφαλαίου και παρατείνοντας την πολιτική του κρίση, έχουμε την υλική δυνατότητα να αναζητήσουμε υπερβάσεις της ταξικής συνθηκολόγησης.
Έφτασε η ώρα να υπερβούμε τον εαυτό μας. Έφτασε η ώρα για το κίνημα να πάψει να βλέπει τον εαυτό του σαν διεκδικητικό, με συμπληρωματικό ρόλο. Δεν αρκούν κάποια καλύτερα προγράμματα, κάποιες προτάσεις που θα κατακτηθούν. Πρέπει να περάσουμε από το «τι μέτρα», στο «ποιος» και «πως». Η πειθώ και ο δημοκρατικός έλεγχος του αστικού κράτους, δεν αρκεί για να υλοποιεί φιλολαϊκές πολιτικές. Δεν αρκεί για να εμποδίζει καν τα οικονομικά και πολιτικά σαμποτάζ. Μόνο συγκροτώντας ανεξάρτητους μηχανισμούς υλοποίησης πολιτικών αποφάσεων, μπορείς να ανταπεξέλθεις στις επερχόμενες μάχες.
Απέναντι στους μπάτσους, λοιπόν, υπάρχει ανάγκη ανεξάρτητων πολιτοφυλακών, απέναντι στα δικαστήρια τα Λαϊκά Δικαστήρια. Απέναντι στο στρατό χρειάζονται δικά μας σώματα. Τα νοσοκομεία, το ρεύμα, τις μεταφορές… για όλη την παραγωγική διαδικασία να μην αποφασίζουν οι manager, οι «ανεξάρτητες επιτροπές» αλλά η συλλογική εργασία. Το capital control ας το εφαρμόσουμε εμείς κι όχι η αγορά και οι τραπεζίτες. Ολόκληρη η κοινωνία να οργανώνεται από μια κυβέρνηση «βουνού» κι όχι από την κρατική γραφειοκρατία.
Οι εξελίξεις στην Ελλάδα βρίσκονται στο επίκεντρο του διεθνούς ταξικού κινήματος. Ας δοθεί ένα μήνυμα πως οι εκβιασμοί του αστικού μπλοκ, όχι μόνο δε μας νικάνε αλλά μας πεισμώνουν. Μας δίνουν αυτοπεποίθηση να συγκροτηθούμε πιο σθεναρά.
Μέχρι την τελική αντιφασιστική νίκη.
Αθήνα, 30 Ιουνίου 2015
