Στις 17 Ιούνη, με τη διαδήλωση στο κέντρο του Ασπρόπυργου εκατοντάδων αντιφασιστών και Πακιστανών εργατών, ολοκληρώθηκε η πρώτη φάση αντιμετώπισης μια σειράς επαναλαμβανόμενων ρατσιστικών επιθέσεων. Μια ολιγομελής ομάδα τραμπούκων που συγκροτείται γύρω από την τοπική οργάνωση της Χρυσής Αυγής έστηνε ενέδρες εκφοβισμού σε στάσεις λεωφορείων με θύματα Πακιστανούς εργάτες.
Στον υποβαθμισμένο άξονα της Δυτικής Αττικής (Ασπρόπυργος, Φυλή, Καματερό, Μενίδι) η Χρυσή Αυγή επιχειρεί να ενδυναμώσει τις εθνικές αντιπαραθέσεις και να εκτρέψει τη λαϊκή αγανάκτηση σε μικροαστική και ρατσιστική κατεύθυνση. Το σιγοντάρισμα της χαμένης αξιοπρέπειας και της ελληνικής ταυτότητας στο μίξερ μαζί με διαλυμένες συγκοινωνίες, κοινωνική περίθαλψη και τη ραγδαία πτώση της αξίας των ακινήτων δημιουργούν ένα εύφλεκτο υλικό έτοιμο για πυροδότηση από φασιστικές οργανώσεις.
Η πρώτη διαδήλωση στη Γκορυτσά στις 13 Μάη, με την πειθαρχημένη και αποφασιστική περιφρούρηση, απέτρεψε μια παγίδα που είχε στήσει η αστυνομία με τους ναζί. Η εκδίωξη των Ταγμάτων Εφόδου όχι μόνο προστάτευσε την ομαλή ολοκλήρωση της διαδήλωσης, αλλά απέτρεψε ένα πογκρόμ απέναντι στο αντιφασιστικό κίνημα το οποίο θα έχτιζε ένα μύθο «ρατσιστικής πόλης». Η εκδικητική επίθεση των ΜΑΤ στο τέλος της διαδήλωσης δεν μας πτοεί! Αντίθετα, με μεγαλύτερη θέληση και συνοχή οργανώνουμε τη συνέχεια της μάχης.
Η πολιτική διαδήλωση ένα μήνα αργότερα που ανέδειξε το τρίγωνο Αστυνομίας – Δημοτικής Αρχής και Χρυσής Αυγής ως κέντρο ρατσιστικών σχεδιασμών ξέρουμε πως δεν «τελείωσε» τις επιθέσεις. Οι πακιστανοί εργάτες συνεχίζουν και δέχονται ατομικές επιθέσεις στα λεωφορεία, στους δρόμους, στα σπίτια τους. Αλλά ούτε αυτά μένουν αναπάντητα. Ενέδρες σε φασίστες σαν αυτή στα γραφεία τους ή στους μεταφερόμενους από το κέντρο της Αθήνας, γίνονται σε μια παράπλευρη μάχη του δρόμου.
Ο Ασπρόπυργος και τα χωριά του δεν είναι νέο φασιστικό «άβατο». Αυτά δημιουργούνται από ηττοπαθείς και φοβικές αντιλήψεις που κυκλοφορούν στο κίνημα και δεν είναι υπαρκτές στην τοπική κοινωνία. Προφανώς και υπάρχουν περιοχές στην Αττική και σε ολόκληρη την Ελλάδα με μειωμένη εμπλοκή της τοπικής κοινωνίας με το ταξικό κίνημα καθώς και μεγάλη πολιτική ανεπάρκεια των οργανωμένων δυνάμεων της αριστεράς και της αναρχίας σε κάποιες περιοχές.
Η απάντηση στα προβλήματα τοπικών κοινωνιών δεν βρίσκεται σε μια τοπική ανάπτυξη αλληλέγγυου δικτύου αλλά στην ανατροπή των ρατσιστικών πολιτικών στο κέντρο της πολιτικής. Η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής την περίοδο 2010 – 2013 είχε αποθρασύνει πολλούς τοπικούς τραμπούκους (όπως η περίπτωση Σγούρδα στη Σαλαμίνα που είχαν βασανίσει και αλυσσοδέσει τον Ουαλίντ Τάλεμπ) οι οποίοι ξαναλουφάξανε από το 2013 και μετά. Η διάλυση της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα, το τσάκισμα του κατασταλτικού μηχανισμού στις κεντρικές πολιτικές μάχες, είναι αυτά που θα ξεδοντιάσουν και θα τρομοκρατήσουν κάθε τοπικό φασιστάκο που ξεθαρρεύει προσωρινά.
Η οικοδόμηση ενός κεντρικού πολιτικού οργανισμού του Μαχητικού Αντιφασισμού είναι η απάντηση στην επερχόμενη κοινωνική πόλωση. Οργανωμένες δυνάμεις, δικτυωμένες στις γειτονιές και γειωμένες στα τμήματα της οργανωμένης εργατικής τάξης θα αποτελέσουν την κορμοστασιά και την έμπνευση της ταξικής αντεπίθεσης.