Η ελληνική αστική τάξη είχε κατορθώσει να κυριαρχήσει στην Δημοκρατία της Μακεδονίας ήδη από την δεκαετία του 90 εξασφαλίζοντας για τον ελληνικό κεφάλαιο ένα προνομιακό πεδίο εκμετάλλευσης. Μία εξασφάλιση που βασίστηκε στην οικονομική δύναμη του ελληνικού καπιταλισμού και με τους ισχυρούς δεσμούς με Ε.Ε και ΝΑΤΟ διαχρονικά. Και 20 χρόνια οι Έλληνες καπιταλιστές εκμεταλλεύονται κατέχοντας μέσω των ελληνικών επενδύσεων το 10% του ΑΕΠ με 400 επιχειρήσεις και 20000 εργαζόμενους. Οι εκβιασμοί, οι απειλές, τα συλλαλητήρια και το εμπάργκο της δεκαετίας του 90 έχουν αποδώσει καρπούς.

Όμως 10 χρόνια οικονομικής κρίσης όπου κάθε λογής προσπάθειες εξόδου και ανάκαμψης μοιάζουν ολοένα και πιο ισχνά, οι περιφερειακές εκκρεμότητες του παρελθόντος πρέπει να κλείσουν αφενός και αφετέρου κάθε ευκαιρία για κάθε μικρή εξόρμηση σε μια ολοένα και μικρότερη πίτα μοιάζει δελεαστική.

Οι ανάγκες των ιμπεριαλιστών

Το πεδίο της Βαλκανικής είναι ένα από τα κέντρα του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή ειδικά από την στιγμή που η κρίση στην Μέση Ανατολή καίει ασταμάτητα και οι συμμαχίες αλλάζουν συνεχώς χωρίς καμία πρόταση είτε διαλόγου είτε πολεμική να δείχνει να σταθεροποιεί την περιοχή.

Η ανάγκη του ΝΑΤΟ να έχει μία περιοχή εξορμήσεων με εσωτερική σταθερότητα σε ολόκληρη την ΝΑ πτέρυγα και την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου είναι μεγάλη, ειδικά από την στιγμή που η Τουρκία εμφανίζεται να είναι ένας ασταθής σύμμαχος, είναι κρίσιμη.
Η Μακεδονία και η Σερβία είναι οι μόνες χώρες που έχουν μείνει μέχρι στιγμής έξω από την συμμαχία. Και αν η Σερβία μπορεί και αμφιταλαντεύεται ακόμα μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας, για την Μακεδονία τα περιθώρια ελιγμών είναι μικρότερα. Από την μία πλευρά η ισχυρή αλβανική μειονότητα – 25-30% του πληθυσμού – με ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση που δύσκολα μπορεί να αποδεχτεί έναν «μακεδονικό» προσδιορισμό και η αντιπολίτευση του VMRO και του Γκρούεφσκι που ενθαρρύνεται από την Ρωσία, δημιουργούν ασφυκτικές εσωτερικές πιέσεις στην κυβέρνηση Ζάεφ, την ίδια ώρα που οι πιέσεις εντείνονται από πλευράς ΝΑΤΟ και Ε.Ε που θέλουν και να εξασφαλίζουν μία ακόμα προωθημένη βάση στην περιοχή αλλά και να απομονώσουν ακόμα περισσότερο τις περιφερειακές συμμαχίες της Ρωσίας.

Οι ιμπεριαλιστικοί εκβιασμοί

Και στο πλαίσιο των Νατοϊκών πιέσεων τον κεντρικό – και μοναδικό – ρόλο τον έχει αναλάβει η Ελλάδα. Ο εκβιασμός του ονόματος δια στόματος του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ στις 18 Ιανουαρίου στα Σκόπια «Οι προσπάθειές σας θα γίνουν πιο δύσκολες και θα είναι λιγότερο πιθανό να ενταχθείτε αν βασίσετε τις προσπάθειές σας στην λάθος υπόθεση ότι είναι δυνατό να μπείτε στο ΝΑΤΟ χωρίς λύση στο θέμα της ονομασίας» είναι ο εκβιασμός της ελληνικής αστικής τάξης. Είναι η πολεμική της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην κυβέρνηση της Μακεδονίας. Η είσοδος της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. μπορεί να γίνει μόνον όταν η ελληνική πλευρά εξασφαλίσει ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο στα έργα υποδομής του ΝΑΤΟ στην περιοχή, στην διακίνηση κεφαλαίων της Ε.Ε. , και εξασφαλίσεις για την ΑΟΖ και τον αγωγό από το Ισραήλ μαζί με την πρωτοκαθεδρία του τοπικού άρχοντα στα Βαλκάνια.

Ιμπεριαλιστική αστάθεια και ο κίνδυνος του εθνικισμού

Ακόμα οι μεγάλοι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί μπορούν φαντάζουν ασφαλή καταφύγια τακτοποίησης και ελέγχου. Η οικονομική αβεβαιότητα πιέζει χώρες να ενταχθούν σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. ως καταφύγια από περιφερειακές περιπέτειες. Αλλά η επέκταση του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. δεν είναι επέκταση της σταθερότητας ή της ειρήνης. Οι σχεδιασμοί της Ε.Ε. δεν περιλαμβάνουν μια μεγάλη οικογένεια κοινών συμφερόντων όπως μπορεί να φάνταζε παλιότερα ή κοινής ασφάλειας όπως το ΝΑΤΟ, αλλά είναι σχεδιασμοί αστάθειας μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής ανισορροπίας και πολιτικής αβεβαιότητας.

Αν στην υπόλοιπη Ευρώπη εναλλακτικά σχέδια περιλαμβάνουν ακροδεξιές εθνικιστικές αντιπολιτεύσεις που ξεπηδάνε μέσα από την αδυναμία της πάλαι ποτέ ‘δημοκρατικής’ διαχείρισης να φέρει την ανάπτυξη, στα Βαλκάνια οι κίνδυνοι του εθνικισμού μοιάζουν πολύ πιο κοντινοί και πιο άμεσοι.

Μπορεί η κυβέρνηση Ζάεφ να πιστεύει ότι οι βάσεις του ΝΑΤΟ και τα μνημόνια της Ε.Ε. είναι εγγύηση προόδου και ασφάλειας από εθνικές περιπέτειες στην περιοχή, και από την άλλη μεριά η αντιπολίτευση να ισχυρίζεται το ίδιο για την ρωσική συμμαχία, αλλά κάθε τέτοια πρόταση είναι ένα ακόμα βήμα προς την αποσταθεροποίηση, καθώς η Μακεδονία γίνεται κέντρο περιφερειακών ανταγωνισμών. Και η εργατική τάξη της Μακεδονίας καλείται να επιλέξει ποιος ιμπεριαλισμός θα την προστατέψει περισσότερο είτε απέναντι σε αλβανικές εθνικές επιδιώξεις είτε περισσότερο και πιο έντονα απέναντι στις ελληνικές επιθετικές ορέξεις. Ο φαύλος κύκλος ιμπεριαλισμού και εθνικισμού απειλεί να πέσει πάνω στο κορμί της μακεδονικής εργατικής τάξης σέρνοντας τους σε ένα γαϊτανάκι εθνικιστικής αντιπαράθεσης. Η ελληνική αστική τάξη που καθοδηγεί τους εκβιασμούς, ορέγεται ακόμα μεγαλύτερα κομμάτια της πίτας στην περιοχή, διαθέτοντας και έναν από τους ισχυρότερους στρατούς της συμμαχίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ συμμετέχει στο παζάρι εκβιασμών εκμεταλλευόμενη τις ανάγκες του ΝΑΤΟ προσδοκώντας στα μέγιστα οφέλη για το ελληνικό κεφάλαιο.

Η μόνη διέξοδος διαφυγής και πραγματικής αποτροπής κάθε εθνικιστικού εφιάλτη είναι ο διεθνισμός από την μεριά του κινήματος και της εργατικής τάξης στην ελληνική πλευρά. Όχι απλά η άρνηση του εθνικισμού η ακόμα περισσότερο η αναζήτηση κάποιων ‘δημοκρατικών συμμαχιών’ αλλά η συνεχής και συγκεκριμένη διεθνιστική πάλη ενάντια στην δικής μας κυβέρνηση, ενάντια στην δική μας αστική τάξη, ενάντια σε κάθε εθνικιστική και ακροδεξιά φωνή, ενάντια σε κάθε πατριδολαγνεία από όπου και αν προέρχεται. Μόνον η αναγνώριση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού του λαού της Μακεδονίας, χωρίς προϋποθέσεις χωρίς ανταλλάγματα, είναι η εγγύηση για την ειρήνη και την συναδέλφωση των λαών των Βαλκανίων.