Στις 21 Αυγούστου η κυβέρνηση και το διεθνές κεφάλαιο πανηγύρισε το τέλος των μνημονίων για την ελληνική οικονομία. Δεκάδες υποστηρικτικά κείμενα γράφτηκαν στον εγχώριο και διεθνή τύπο για τις κυβερνήσεις που από το 2010 (με εξαίρεση το πρώτο εξάμηνο του 2015) στήριξαν τις πολιτικές λιτότητας και τρομακτικής επίθεσης του κεφαλαίου στα λαϊκά στρώματα που στοίχησαν σημαντικές κατακτήσεις του ταξικού κινήματος.
Όμως, όσο και να θέλουν, δεν μπορούν να αποκρύψουν τη βαθύτατη οικονομική και πολιτική κρίση που μαστίζει την παγκόσμια οικονομία. Ο ανοικτός οικονομικός πόλεμος μέσα από προστατευτικά μέτρα που κλιμακώνει η αμερικάνικη κυβέρνηση είναι μόνο το πρελούδιο για την κλιμάκωση των παγκόσμιων εχθροπραξιών που έρχονται στο μέλλον. Η λογιστική μετάθεση της εξόφλησης του βαρύτατου ελληνικού δημόσιου χρέους για μετά το 2060, είναι μια πολιτική κίνηση στήριξης και μόνο.
Η ανοικτή κρίση στη γειτονική Τουρκία δίνει ισχυρά μηνύματα προς τις αστικές τάξεις, αλλά πρέπει να αποτελέσει και «μάθημα» προς τις ταξικές δυνάμεις. Η τουρκική οικονομία, προφανώς, δεν βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από την ελληνική. Σύμφωνα με τους οικονομολόγους όλων των αποχρώσεων, η Τουρκία έχει καλύτερη οικονομική βάση και μεγαλύτερη «επιφάνεια». Όμως, η τουρκική αστική τάξη επέλεξε το δρόμο της «συγκρουσιακής διαπραγμάτευσης» με το διεθνές κεφάλαιο ακολουθώντας μια γραμμή που η ελληνική αστική τάξη απέρριψε οριστικά το 2015.
Το πρώτο σημαντικό μάθημα για το ταξικό κίνημα είναι πως το ξέσπασμα της κρίσης (και όχι η αιτία της) αποτελεί κομμάτι ενός πολιτικού και οικονομικού ανταγωνισμού που τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα την «μεταφέρουν» με στοχευμένες πολιτικές κινήσεις του μηχανισμού τους στους στρατηγικούς ή τακτικούς ανταγωνιστές τους. Το δεύτερο, όμως, μάθημα (και δεν είναι ήσσονος σημασίας) είναι πως δεν υπάρχει «εθνική» στρατηγική απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Είτε με «αριστερή» κυβέρνηση (όπως στην Ελλάδα του 2015), είτε με δεξιά (όπως του Ερντογάν), δεν υπάρχει οικονομική στρατηγική «λίρας ή δραχμής» που να αντιμετωπίζει το διεθνές οικονομικό πόλεμο.
Με την κατάργηση της διεθνούς επιτήρησης λόγω του τέλους των μνημονίων, θα χρειαστεί μια ελληνική κυβέρνηση απόλυτα πειθαρχημένη που να μπορεί να αντισταθεί σε πολιτικές «κοινωνικού κράτους», να ετοιμάσει νέα δέσμη οικονομικής επίθεσης στα λαϊκά στρώματα, και να είναι έτοιμη να ξαναφέρει το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης σε περίπτωση επανεμφάνισης μαχητικού κινήματος στον νέο γύρο συντηρητικής επίθεσης.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε σε επιτυχία το μνημονιακό πρόγραμμα, δεν σημαίνει πως είναι έτοιμος να συγκροτήσει νέο κύμα οικονομικής και κοινωνικής επίθεσης στην εργατική τάξη και στη νεολαία. Για το διεθνές κεφάλαιο είναι απόλυτα απαραίτητο να δημιουργηθεί μια νέα πολιτική σκηνή, ικανή να φέρει σε πέρας τη νέα φάση. Η ύπαρξη ενός (ή πολλών μικρών αλλά υπαρκτών κοινοβουλευτικά) μαζικού ακροδεξιού σχήματος είναι κρίσιμος όρος, είτε για μια αυριανή συντηρητική κυβέρνηση, είτε για τη δημιουργία ενός ισχυρού ακροδεξιού πόλου που να κατοχυρώνει τη ρατσιστική και ακροδεξιά ατζέντα στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Η προσπάθεια συγκρότησης εθνικιστικής συγκέντρωσης ως κομμάτι της ενιαίας αντικυβερνητικής διαδήλωσης στην φετινή ΔΕΘ έρχεται ως συνέχεια στο παζλ της φετινής χρονιάς. Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία που άνοιξε και σιγοντάρει η ΝΔ, η «δεξιά» απεργία της «Κοινωνικής Συμμαχίας» την περασμένη άνοιξη, η πρόβα τζενεράλε της Μυτιλήνης όπου ταξικές και ακροδεξιές οργανώσεις συγκρότησαν ενιαία αντικυβερνητική συγκέντρωση αλλά και η ακροδεξιά λαϊκίστικη προπαγάνδα πότε για την καταστροφή στο Μάτι και πότε για τις άδειες στον Κουφοντίνα έρχονται να προσπαθήσουν να συγκροτήσουν αργά αλλά σταθερά μια πολιτική ηγεμονία της ακροδεξιάς ατζέντας στον «αντικυβερνητικό αγώνα».
Οι δυνάμεις που αναφέρονται στο ταξικό εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα πρέπει να αναγνωρίσουν και να αποφύγουν την παγίδα που στρώνεται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Δεν μπορεί να δοθεί κανένα συγχωροχάρτι, καμία ανοχή στους Μαρινάκηδες και Σαββίδηδες, στους μπάτσους και τους δικαστές, στους καναλάρχες και τους φασίστες, σε όλο δηλαδή το κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό της ελληνικής αστικής τάξης που αποτελούν το βασικό πυρήνα που γύρω τους συγκροτείται το κράτος της ελληνικής αστικής τάξης. Η αποτυχία και η συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με αυτό το μπλοκ πρέπει να είναι οδηγός για τη συγκρότηση ενός διαφορετικού πόλου του εργατικού κινήματος.
Ο Τρίτος Πόλος του εργατικού κινήματος για να μπορεί να υλοποιηθεί χρειάζεται τη συγκρότησης ενός ταξικού προγράμματος ενάντια στις εθνολαϊκές υποχωρήσεις στην ακροδεξιά ατζέντα αλλά και ενάντια στον οικονομίστικο κινηματισμό. Για να μπορεί να υπάρξει χρειάζεται η αντιμετώπιση του βασικού ακροδεξιού αστικού μπλοκ από ένα διεθνιστικό, κομμουνιστικό πρόγραμμα που θα μπορέσει να συγκροτηθεί η εξεγερσιακή στρατηγική της εργατικής τάξης.
Η Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού θα συμμετέχει για πρώτη φορά στη διαδήλωση στη φετινή ΔΕΘ με συγκέντρωση το Σάββατο 8/9 στην Καμάρα στις 6μμ. Επίσης, καλεί σε σύσκεψη την Τρίτη 4/9 στις 7μμ στο κτίριο Γκίνη στο Πολυτεχνείο, ώστε να οργανωθεί μια πολιτική απάντηση στην προσπάθεια διείσδυσης της ακροδεξιάς στην ταξική αντικυβερνητική διαδήλωση της ΔΕΘ.
