Αντιφασιστική Φρουρά | Τεύχος 66 | ΜΑΪ 2025
Μετά το έγκλημα των Τεμπών, δυνάμεις που αναφέρονται στην αντικαπιταλιστική αριστερά προβάλλουν το αίτημα «κρατικοποίησης των σιδηρόδρομων αλλά με εργατικό έλεγχο». Υποτίθεται ο «εργατικός έλεγχος» απαντά στις ενστάσεις που προκύπτουν από πολλές μεριές πως η κρατικοποίηση ενός οργανισμού (του σιδηρόδρομου στην προκειμένη περίπτωση) από μόνη της δεν εξασφαλίζει την ασφάλεια μιας και οι κρατικοί φορείς (Υπουργός, Νομάρχης, Αστυνομία, Άρειος Πάγος κλπ) είναι συνυπεύθυνοι για τη δολοφονία δεκάδων συμπολιτών μας.
Το ΚΚΕ ισχυρίζεται πως το αίτημα «εργατικού ελέγχου» σημαίνει να ζητάμε από την φιλο-κυβερνητική και συστημική ΓΣΕΕ αλλά και από κάθε συνδικάτο – σωματείο με πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ να ασκήσουν «εργατικό έλεγχο» στην κυβέρνηση. Πράγματι, η πιο πρόσφατη εμπειρία υποτιθέμενου «εργατικού ελέγχου» αποτελούσε η πολιτική συνδιοίκησης που είχαν εφαρμόσει οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ στη δεκαετία του ΄80. Τότε η είχαν φτιαχτεί όργανα σε δημόσιες υπηρεσίες και Πανεπιστήμια όπου η συνδικαλιστική γραφειοκρατία μαζί με τις Διοικήσεις συν-αποφασίζανε οργανογράμμα και προγράμματα σπουδών. Μια τέτοια πρόταση σήμερα θα ήταν απλά μια αδιέξοδη νοσταλγία της Δημοκρατίας και θα τροφοδοτούσε «ρεαλιστικούς – σύγχρονους» πολιτικούς συμβιβασμούς με την ακροδεξιά.
Ο «εργατικός έλεγχος», όμως, δεν είναι «αίτημα» όπως ψευδεπίγραφα αναμασά η μεταπολεμική αριστερά. Ο «εργατικός έλεγχος» είναι η πολιτική πρόταση των κομμουνιστών σε προεπαναστατικές περιόδους ή ακόμα και σε αυτές της επαναστατικής κατάστασης όπου δεν υπάρχουν όργανα πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης. Σε αυτή την περίοδο οι κομμουνιστές ηγούνται κινήματα που προχωράνε σε άμεσο έλεγχο της παραγωγικής διαδικασίας. Ο «εργατικός έλεγχος» εξαναγκάζει καπιταλιστές και κράτος να αποδεχτούν αναδιαμορφώσεις με σκοπό να αντιμετωπιστεί πχ η ακρίβεια των προϊόντων, η εξουθενωτική και ανασφαλή εργασία κλπ και γι΄αυτό δεν μπορούν να είναι θεσμικές παρεμβάσεις σε οργανογράμματα: ή το κράτος θα συντρίψει το εργατικό κίνημα ή αυτό θα προχωρήσει.
Όμως οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αντιμετωπίζουν τον «εργατικό έλεγχο» όχι σαν όπλο του σημερινού αγώνα της τάξης αλλά ως «αίτημα» και μάλιστα αφηρημένης προπαγάνδας χωρίς συγκεκριμένη βάση υλοποίησης. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε από δύο σημεία:
1) Οι δυνάμεις που σηκώνουν το αίτημα «εργατικού ελέγχου» απλά το αναμάσανε σε κάθε εργατική κινητοποίηση αλλά εκτιμούν πως ζούμε είτε τώρα είτε πχ την περίοδο 2010 – 2012 σε «επαναστατική κατάσταση».
2) Η αριστερά έχει πλειοψηφία στα συνδικαλιστικά όργανα σε νοσοκομεία και φοιτητικό κίνημα. Ιδιαίτερα οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς πανηγυρίζουν για την άνοδο των δυνάμεών της και της επιρροής της. Γιατί, όμως, ζητάνε «εργατικό έλεγχο» στους σιδηρόδρομους (που έχουν ελάχιστη επιρροή) αλλά όχι στα νοσοκομεία; Γιατί δεν προωθούν έλεγχο των χειρουργείων και της νοσηλείας πχ σε Άγιο Σάββα, Ασκληπιείο ή Αττικό που έχουν και τις περισσότερες δυνάμεις;
Η διστακτικότητα αυτών των δυνάμεων φαίνεται να χαρίζει την αριστερή αντιπολίτευση σε ΚΚΕ και τον υπό αναδιαμόρφωση σοσιαλδημοκρατικό χώρο. Η συνομολόγηση αυτών των δυνάμεων πως «δεν υπάρχει δυνατότητα να σηκωθεί αντικαπιταλιστικό κίνημα» σπρώχνει τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες είτε στην ηττοπαθή αντιπολιτευτική τακτική του ΚΚΕ είτε στην αναζήτηση μιας νέας κυβερνώσας αριστεράς.
Όμως το εργατικό κίνημα μας έδειξε πως μπορεί να προχωρήσει με πιο αποφασιστικά βήματα. Κομμάτια της τάξης ξέφυγαν από τις συμβολικές απεργίες και τα αφηρημένα ψηφίσματα πάλης.
Στα πανεπιστήμια στον αγώνα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις οι Διοικητικοί Υπάλληλοι προχώρησαν όχι μόνο σε απεργίες αλλά σε μπλοκάρισμα των εξετάσεων και το διαδυκτιακού σέρβερ της Διοίκησης. Η επίθεση που δέχτηκαν από την κυβέρνηση με την απόλυση εργαζόμενου οδήγησε την αριστερά σε ένα πρωτοφανές ξεμπρόστιασμα: για πρώτη φορά στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ ζήτησαν νέες εκλογές στο σωματείο γιατί ο απολυμένος δεν έχει εργασιακή σχέση και, άρα, δεν δικαιούται θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο των Εργαζομένων! Αλλά και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, όχι μόνο έχει υποβαθμίσει το θέμα αλλά προπαγανδίζει ανερυθρίαστα πως το κατέβασμα του σέρβερ δεν το έκανε το εργατικό κίνημα αλλά ο αντι-Πρύτανης.
Τον περασμένο Οκτώβριο οι Πυροσβέστες κατέλαβαν το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας καλώντας τον Υπουργό σε διαπραγματεύσεις στο κατειλημμένο Υπουργείο! Την ώρα που έχουμε την πιο κοντινή σε «εργατικό έλεγχο» κίνηση αγώνα ακόμα και οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς απουσίασαν. Τι θα σήμαινε αν το κατειλημμένο Υπουργείο από 2 χιλιάδες πυροσβέστες περικυκλωνόταν και προστατεύονταν από δεκάδες πανό σωματείων, φοιτητικών συλλόγων και οργανώσεων της αριστεράς;
Το κίνημα θα δώσει ξανά ευκαιρίες! Η κρίση θα μεγαλώσει την απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και του καπιταλισμού. Θέλουμε την επόμενη φορά να υπάρχει ένα μεγάλο και συνειδητό δίκτυο που να κατεβάζει διαδυκτιακούς σέρβερ και να καταλαμβάνει επιχειρήσεις και κέντρα πολιτικού ελέγχου.
Να εμπνευστούμε από τους σύγχρονους αγώνες της τάξης και όχι από κούφια συνθήματα που δεν βάζουν συγκεκριμένα καθήκοντα αγώνα.
