9η Οργανωτική Ολομέλεια: Ο Σοσιαλισμός μόνη απάντηση στην εφιαλτική σήψη του καπιταλισμού
Φέτος η ΟΡ.Μ.Α. κλείνει 10 χρόνια ενεργής και συνεπούς παρουσίας στο ταξικό κίνημα. Στις αρχές Μαρτίου θα πραγματοποιηθεί η 9η Οργανωτική Ολομέλεια προχωρώντας τις διαδικασίες και τις θέσεις για την συγκρότηση μιας νέας Πολιτικής Οργάνωσης που υπερασπίζεται την σοσιαλιστική επαναστατική και την κομμουνιστική στρατηγική.
Ο καπιταλισμός βρίσκεται σε περίοδο στασιμότητας της παγκόσμιας οικονομίας. Βγαίνοντας από την τεχνητή ύφεση του 2020-2021, το άνοιγμα των αγορών δεν έφεραν έναν αναπτυξιακό κύκλο, αλλά στασιμοπληθωρισμό και «άπληστο πληθωρισμό» σε διεθνές επίπεδο. Έχει δημιουργηθεί ένα κρισιακό περιβάλλον, όπου οι καπιταλιστές βλέπουν τις πολιτικές οικονομικού προστατευτισμού να μην αρκούν και να φτάνουν στα όρια τους. Οι κρατικοί προϋπολογισμοί περικόπτουν το κοινωνικό κράτος και τροφοδοτούν το μεγάλο κεφάλαιο, ενώ ο κίνδυνος διόγκωσης του δημόσιου χρέους σπρώχνει τις μεγάλες οικονομίες σε κλιμάκωση των εμπορικών και όχι μόνο διεθνών ανταγωνισμών.
Μια σειρά από κράτη αμφισβητούν την αμερικανική κυριαρχία. Στην Λατινική Αμερική επιστρέφει μια δεύτερη «ροζ παλίρροια» κεντροαριστερών κυβερνήσεων. Οι BRICS με το νέο έτος αυξήθηκαν σε 10 και άλλες 12 βρίσκονται σε αναμονή. Η Κίνα επεκτείνει την οικονομική της δραστηριότητα στην Αφρική και σε Αραβικές χώρες. Η Ρωσία συνεχίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία την ίδια στιγμή που παρά το εμπάργκο διακινεί φυσικό αέριο σε σειρά κρατών και εντός της ΕΕ.
Παράλληλα, οι ΗΠΑ επεκτείνουν την πολεμική συμμαχία του ΝΑΤΟ και επανέρχονται με πρωταγωνιστικό ρόλο σε τοπικές πολεμικές συγκρούσεις. Από την Ουκρανία μέχρι το Ισραήλ και την Υεμένη οι ΗΠΑ θέλουν να εξασφαλίσουν την στρατηγική τους επικράτηση. Επίσης, η στρατιωτική συμφωνία Αυστραλίας – Βρετανίας – ΗΠΑ ανεβάζει την ένταση σε Ινδικό και Ειρηνικό.
Στην Ελλάδα, η οικονομία ακολουθεί τους διεθνείς ρυθμούς του στασιμοπληθωρισμού. Μόνο η εκλογική συνέχιση της ΝΔ, ως έμπιστης κυβέρνησης για τα σχέδια της αστικής τάξης, αποτελεί αιτία για την πιστοληπτική αναβάθμιση της ελληνικής οικονομίας. Η ελληνική οικονομία παραμένει μη ανταγωνιστική και μη αναπτυξιακή μεγαλώνοντας τα αδιέξοδα του αστισμού. Ο προϋπολογισμός διοχετεύεται στο μεγάλο κεφάλαιο σε μια απέλπιδα προσπάθεια συντήρησης των δεικτών κερδοφορίας. Η ΝΔ, μέσα από την αντι-μεταρρύθμιση της, συνεχίζει το σχέδιο για εξαθλίωση των πληβείων τάξεων τροφοδοτώντας τον «πληθωρισμό της απληστίας». Η ακρίβεια σε τρόφιμα και ενέργεια είναι στα ύψη, καθώς αποτελεί μέρος της αντιλαϊκής επίθεσης. Οι λαϊκές αποταμιεύσεις διατηρούν αρνητικό πρόσημο χρόνο με το χρόνο. Οι ιδιωτικοποιήσεις σε Υγεία και Παιδεία προχωρούν με στόχο την κατάργηση των δημόσιων και δωρεάν κοινωνικών δομών.
Η ΝΔ έχει κατορθώσει να χαλιναγωγήσει την πολιτική πολυδιάσπαση της δεξιάς και της ακροδεξιάς πτέρυγας. Η στρατηγική της αντικομμουνιστικής επίθεσης στην αριστερά παράλληλα με την εφαρμογή εθνικιστικής, ρατσιστικής, αντιλαϊκής πολιτικής και ενσωματώνοντας φασιστικές αντιμεταναστευτικές πρακτικές έχει καλύψει ολόκληρο το ιδεολογικό τόξο της δεξιάς – ακροδεξιάς. Με την τελευταία εκλογική της νίκη, απέδειξε ότι δεν έχει αντίπαλα κόμματα στην «πολυκατοικία» της, αλλά κυρίως «εξαγοράσιμους συνοδοιπόρους» και φυσικά έχει εκμεταλλευτεί τα στρατηγικά αδιέξοδα της αριστεράς (και) στον ελλαδικό χώρο.
Η αριστερά βρίσκεται σε στρατηγική κρίση διεθνώς. Η τελευταία προσέγγιση της επαναστατικής στρατηγικής, από τους Ζαπατίστας και το Κοινωνικό Φόρουμ, τα κινήματα της αντι-παγκοσμιοποίησης, του αντι-μνημονίου και των πλατειών, έχει περάσει στο παρελθόν. Τα νέα ρεφορμιστικά κόμματα, που σχηματίστηκαν, υποχώρησαν μπροστά στις διεθνείς πιέσεις και απέφυγαν τη ρήξη με στο διεθνές αστικό μπλοκ και οδηγήθηκαν αναπόφευκτα στην αστική ενσωμάτωση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει κρίση προς διάλυση ή μετεξέλιξη σε «δημοκρατικό κόμμα» και το ΚΚΕ έχει εγκαταλείψει την κυβερνητική πρόταση αλλά πειθαρχώντας στη μνημονιακή πραγματικότητα. Η αντικαπιταλιστική αριστερά αναλώνεται στα αποτυχημένα πειράματα του πρόσφατου παρελθόντος και σε αυτοαναφορικά σχέδια, αδυνατώντας αφενός να παράξει πρόταση εξουσίας, αφετέρου να ανασυγκροτήσει μια επιθετική μαζική συσπείρωση δυνάμεων.
Ο κίνδυνος εξαφάνισης της αριστεράς είναι υπαρκτός με πολλαπλούς τρόπους. Από την συρρίκνωση και την περιθωριοποίηση της ως μετάλλαξη κινηματικού δικαιωματισμού έξω από την οικοδόμηση δυνητικής δύναμης εξουσίας. Όμως, η λογική της συντήρησης δεν αρκεί, ούτε μια επαναστατική πτέρυγα θα προκύψει μέσα από ένα μαζικό ρεφορμιστικό φορέα. Δεν θέλουμε να «λογαριαστούμε», ούτε «αργότερα», ούτε «στο δρόμο». Θέλουμε να οργανώσουμε τη ζωή μας έξω και κόντρα στο καπιταλιστικό κέρδος και τους εθνικιστικούς πολέμους ξηλώνοντας το αστικό κράτος.
Επιδιώκουμε να αναβαπτίσουμε την έννοια του κομμουνιστικού πυρήνα, το δέσιμο με τους υπαρκτούς αγώνες των εργασιακών χώρων και της γειτονιάς, το χτίσιμο ενός δικτύου αγωνιστών που αντιλαμβάνονται την κίνηση της τάξης και των ευκαιριών αντεπίθεσης. Η μετεξέλιξη της εργατικής τάξης σε «επαναστατικό προλεταριάτο» δεν θα προκύψει αυθόρμητα, αλλά αποτελεί στόχο της κομμουνιστικής οργάνωσης. Να προετοιμάσουμε το πολιτικό δυναμικό της εξέγερσης και της ταξικής νίκης που θα φέρει ξανά στο προσκήνιο το όραμα του Κομμουνισμού.
