7 χρόνια μαχών – 5 χρόνια ξεπλύματος ΔΕΝ ξεχάσαμε – ΔΕΝ συγχωρέσαμε
Εφτά χρόνια έχουν περάσει κιόλας από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα. Χρόνια που στο μυαλό των σημερινών εφήβων όπως και των εικοσάρηδων φαντάζουν πολλά. Για το αντιφασιστικό κίνημα όμως η 18η Σεπτεμβρίου του 2013 είναι σαν χτες. Η αποφράδα αυτή μέρα αποτέλεσε σημείο καμπής για ένα μεγάλο κομμάτι του αντιφασιστικού κινήματος. Ύστερα από εκείνο το Σεπτέμβρη, πολλοί από εμάς καταλάβαμε ότι η αναμέτρηση με το φασισμό που πλέον αποκτούσε κυβερνητική δυναμική είχε φτάσει σε σημείο οριακό. Ή θα περνούσαμε εμείς από πάνω τους ή αυτοί. Κάπως αντίστοιχα κατανόησε μέχρι ενός σημείου την κατάσταση και η τότε κυβέρνηση της Ν.Δ. Οι τεράστιες διαδηλώσεις που όμοιές τους δεν είχαν ξαναοργανωθεί από αντιφασίστες στη χώρα και οι συγκρούσεις που ξέσπασαν έξω από τα ναζιστικά γραφεία ανά την επικράτεια ,την εβδομάδα μετά την δολοφονία, ήταν μόνο η μία πτυχή του προβλήματος που είχε σκάσει στα μούτρα αυτών που επί χρόνια εξέτρεφαν τον φασισμό. Η Χ.Α. είχε φτιάξει ένα τεράστιο δίκτυο σταθερών οικονομικών απολαβών με τελικές απολήξεις στην αστυνομία, τα δικαστήρια και σχεδόν όλους τους κρατικούς θεσμούς. Η πορεία της ή θα ανακόπτονταν από το αστικό κράτος, ή οι φασίστες κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν σε μια από τις επόμενες κυβερνήσεις.
Οι σημερινοί κηφήνες της εξουσίας, βρέθηκαν ανάμεσα σε κρίσιμες συμπληγάδες: από τη μία η ναζιστική Χρυσή Αυγή διεκδικούσε την ηγεμονία της «δεξιάς πολυκατοικίας» και εν τέλει του κρατικού μηχανισμού και από την άλλη υπήρχε η πιθανότητα μετατροπής του μαζικού αντιμνημονιακού κινήματος 10-12 σε αντιφασιστικό. Κάπως έτσι ξεκίνησε η πολιτική δίωξη του κεντρικού φορέα του φασισμού στην Ελλάδα.
Αν όμως τα μοσχαναθρεμμένα φίδια των πολιτικών και οικονομικών ελίτ του τόπου, έχρηζαν απλώς συμμόρφωσης και καλουπώματος για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε επόμενη φάση, για την νεολαία που ήταν και η μόνη που φάνταζε ικανή εκείνη τη στιγμή να αντιμετωπίσει την άνοδο του φασισμού, είχε κιόλας σημάνει μια ευκαιρία που ίσως δεν θα της ξαναδίνονταν. Η δίκη της Χ.Α. από την πρώτη στιγμή της έναρξης ήταν εξόφθαλμα όσο και εξοργιστικά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της. Από την αρχή μπήκαν οι βάσεις για να πάρει απλώς χαρακτήρα ποινικό και καθόλου πολιτικό. Το ίδιο το κατηγορητήριο, προσεκτικά κατακερματισμένο όσον αφορά τις υποθέσεις, όπως και ο αρχικός τόπος διεκπεραίωσης της ακροαματικής διαδικασίας (φυλακές Κορυδαλλού) επιλεγμένος για να αποτρέψει οπωσδήποτε την παρακολούθηση από το ευρύ κοινό, μαρτυρούν κατ’ αρχάς τις προθέσεις του δικαστικού συστήματος. Αλλά ακόμα και μετά την μεταφορά της διαδικασίας στον Άρειο πάγο, η συνεργασία των δικαστικών αρχών και της αστυνομίας κατέστησε επί έναν ολόκληρο χρόνο αδύνατη την πρόσβαση του κοινού στην αίθουσα, η φύλαξη της οποίας είχε πρακτικά παραχωρηθεί στα εναπομείναντα τάγματα εφόδου του Λαγού και του Κασιδιάρη. Χρειάστηκαν πυκνές πολιτικές μέχρι και φυσικές μάχες για να ανοίξει η δεύτερη είσοδος στο ευρύ κοινό καθώς και στα θύματα των ναζί, που όλοι τους μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν αναγκασμένοι να εισέρχονται εν μέσω προπηλακισμών και απειλών.
Τέλος ο χρόνος διεκπεραίωσης της διαδικασίας(είμαστε πλέον στον 5ο), δείχνει τη ζέση με την οποία αντιμετωπίζει το αστικό δικαστικό κατεστημένο την σημαντικότερη πολιτική δίκη στη χώρα μεταπολιτευτικά. Είναι πλέον φανερό πως η ανακοίνωση της απόφασης είναι βολικότερο να προκύψει σε μια «σωστή» πολιτική συγκυρία.
Πάντως, όπως προείπαμε, το ιδιαίτερα νεαρό αντιφασιστικό κίνημα είχε άλλα πλάνα. Στα χρόνια που ακολούθησαν τη δολοφονία του συντρόφου μας, οι αντιφασίστες κατάφεραν σημαντικά πολιτικά προχωρήματα. Ίσως το κρισιμότερο ήταν η οργάνωση ενός μαχητικού αντιφασιστικού κινήματος με μαζικά χαρακτηριστικά που κυριολεκτικά πλέον και όχι στα λόγια δεν άφησε ούτε σπιθαμή γης στους φασίστες, ούτε στην Αθήνα αλλά ούτε και στην επαρχία. Η διάλυση των εναπομεινάντων ταγμάτων εφόδου που λυμαίνονταν ακόμα τις γειτονιές του Πειραιά, του Περάματος και της Σαλαμίνας, ήταν το τελειωτικό χτύπημα και ολοκληρωτικό ξεδόντιασμα του φιδιού. Η Χ.Α. πια δεν έχει κανένα ζωτικό χώρο πολιτικής δράσης και επιρροής.
Η αθωωτική αγόρευση της εισαγγελέως της έδρας, σφραγίζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την αντίληψή μας. Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ.
Αν δεν έφτυνε αίμα και ιδρώτα ένα κρίσιμο κομμάτι του αντιφασιστικού κινήματος, καμία επίκληση στην αστική δικαιοσύνη και κανένας καλογραμμένος λεονταρισμός δεν θα εμπόδιζε την προσαρμογή και την ανασυγκρότηση των νεοναζί.
Επί του πιεστηρίου: η αποχώρηση του ευρωβουλευτή Κωνσταντίνου από τη ΧΑ, αποτελεί το κύκνειο άσμα της ναζιστικής γκρούπας. Η «οικογένεια» έχει απομείνει μόνη της να παζαρεύει μόνο την προσωπική διάσωση του φυρερίσκου.
