Η παγκόσμια ακροδεξιά αντεπανάσταση δοκιμάζει να εξαπλωθεί με μεγαλύτερους ρυθμούς και αναπροσαρμόζει διαρκώς τα όπλα της.
Η πανδημία του κορονοϊού που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και αξιοποιείται εργαλειακά από την αστική τάξη ώστε να ανασκευάσει το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» σε ακόμα πιο αντιδραστικό σημείο ισορροπίας. Η διάλυση των κοινωνικών δομών, η απαξίωση της δημόσιας υγείας και η στρατευμένη μεταφορά των πόρων από την πρόνοια προς το τραπεζιτικό κεφάλαιο και τους εξοπλισμούς, αφόπλισαν την ανθρωπότητα στη μάχη της με την υγεία και τις αρρώστιες. Μέσα από την πολιτική της «καραντίνας» προσπαθούν να μετατρέψουν ένα πρόβλημα περίθαλψης σε πρόβλημα καταστολής. Αντί να πιεστούν φαρμακοβιομηχανίες, αντί να κατασκευαστούν νοσοκομεία και κλίνες ΜΕΘ, πριμοδοτούνται οι πολιτικές απαγόρευσης συναθροίσεων. Ο σκοπός είναι πιο βαθύς και στοχεύει στην πλήρη εξουδετέρωση του «εσωτερικού» εχθρού μπροστά στη νέα φάση οικονομικής ύφεσης.
Ήδη από τα τέλη του 2019 η παγκόσμια οικονομία προετοιμαζόταν για ένα νέο κύκλο ύφεσης. Παρ` όλα τα μέτρα και τις φανφάρες του αστισμού, η πραγματικότητα ήταν αμείλικτη. Βρετανία και ΗΠΑ, δύο βασικοί πυλώνες του παγκόσμιου καπιταλισμού, προχωρούσαν σε πολιτικές οικονομικού προστατευτισμού. Η «Κοινή Ευρωπαϊκή Πατρίδα» φαντάζει παλαιομοδίτικο παραμύθι. Παρ` όλο που η κίνηση προσφύγων ήταν συντριπτικά μικρότερη από το 2015, οι πολιτικές αποθάρρυνσης τύπου «Ορμπάν» είναι κοινός τόπος για την ΕΕ. Ήρθε και ο κορονοϊός και η Συνθήκη Σένγκεν μπήκε στο χρονοντούλαπο. Εθνικισμός – Ρατσισμός – Αντικομμουνισμός είναι το κυρίαρχο τρίπτυχο που χτίζεται η παγκόσμια πολιτική σκηνή. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μέρα με την ημέρα αναδεικνύεται όχι σαν βασικός παίχτης της «λύσης» της παγκόσμιας ύφεσης, αλλά σαν ο νέος «Μεγάλος Ασθενής» που πάνω της θα σχεδιαστεί η νέα μοιρασιά των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Η πανδημία θα δώσει μια μεγαλύτερη ορμή στην ύφεση. Οι οικονομίες είναι εξαντλημένες από την μάχη του 2008. Αν η ΕΕ κλυδωνιζόταν για την οικονομική υποστήριξη των PIGS, πόσο θα είναι ανεκτική σε ένα πανευρωπαϊκό σύστημα στήριξης ΟΛΩΝ των χωρών της ΕΕ; Ο αστισμός ανίκανος να αντιμετωπίσει με πρόνοια την πανδημία θα βρεθεί αντιμέτωπός με μια καμπύλη που κανείς δεν μιλάει γι` αυτή. Αυτή τη στιγμή δίνουν μερικά δις ευρώ ελπίζοντας πως το καλοκαίρι θα λειτουργήσει λυτρωτικά και θα μπορεί να ξαναμπεί η οικονομία σε λειτουργία. Αν όμως ο ιός είναι ανθεκτικός και χρειάζονται δεκαπλάσιοι πόροι (πχ κρατικοποιήσεις εταιρειών ενέργειας και υγείας, νέα κόκκινα δάνεια, απαγόρευση κατασχέσεων και πολλαπλασιασμός επιδομάτων κλπ) τότε η επιλογή θα είναι μεταφορά των κονδυλίων στην ασφάλεια και «καραντίνα» στρατιωτικών και μπάτσων απέναντι στις πληβείες τάξεις, ώστε να διατηρηθεί αμόλυντος ο πυρήνας του αστικού κράτους.
Θα πρέπει να αναγνώσουμε αυτή την περίοδο, ως περίοδο transit. Από το ξέσπασμα της κρίσης ως σήμερα δεν έχει «κλειδώσει» η πολιτική και οικονομική σκηνή. Η παγκόσμια οικονομία δεν έχει βγει από την κρίση, δεν μπορεί να προβάλλει ένα μοντέλο ανάπτυξης που να συμπαρασύρει, ψευδεπίγραφα, τις ελπίδες της κοινωνίας, αλλά ούτε είναι έτοιμη για μια εσωτερική εκκαθάριση. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί δεν έχουν διαμορφώσει στρατόπεδα. Οι στρατηγικές προστατευτισμού δημιουργούν πρόσκαιρες λυκοφιλίες. Το ποιες δυνάμεις θα συνταχθούν με τις ΗΠΑ και ποιες θα διαμορφώσουν ένα «αναθεωρητικό» στρατόπεδο είναι ακόμα ρευστό. Η μάχη προσαρμογής της ύφεσης θα αλλάζει συνεχώς και το πολιτικό τοπίο.
Στην Ελλάδα η ΝΔ είχε (και συνεχίζει να έχει) μια τρομαχτική καθυστέρηση εφαρμογής αυτής της πολιτικής σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια ως αντιπολίτευση ήταν ένα πρώτο σχέδιο ανασυγκρότησης του ακροδεξιού μπλοκ. Η άνοδος στην κυβέρνηση δεν ήταν η κατακλείδα μιας δεξιάς κυριαρχίας, αλλά το κέρδισμα μιας σημαντικής μάχης. Η κυβέρνηση της ΝΔ και οι δεξιοί περιφερειάρχες θα μπορούσαν, πλέον, να χρησιμοποιήσουν τον κρατικό μηχανισμό ώστε να αλλάξουν το κέντρο βάρους της πολιτικής ατζέντας. Η επίθεση στο φοιτητικό άσυλο, στα Εξάρχεια και στις καταλήψεις αλληλεγγύης, τα σχέδια απαγόρευσης απεργιών & πορειών, το άνοιγμα της ατζέντας για την απαγόρευση των εκτρώσεων και, φυσικά, η δημιουργία νέων κατασταλτικών μηχανισμών με την αποθράσυνση των μπάτσων, θέλουν να πριμοδοτήσουν τον ακροδεξιό εσμό που «πνιγόταν» το περασμένο διάστημα.
Η συντριβή της Χρυσής Αυγής που ολοκληρώθηκε με την εκπαραθύρωση της από το Κοινοβούλιο στις τελευταίες εκλογές, ήταν μια σημαντική νίκη για το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα. Το αντιφασιστικό κίνημα των τελευταίων πέντε χρόνων σε συνδυασμό με το μαζικό κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, διαμόρφωσε ένα σημαντικό πολιτικό κεκτημένο που στοιχίζει μέχρι και σήμερα στην αστική τάξη. Η νέα φάση με την προσφυγική πολιτική της κυβέρνησης επιχειρεί να αναιρέσει αυτές τις κατακτήσεις, δίνοντας ξανά χώρο σε φασιστικές συμμορίες και επαναφέροντας ως κυρίαρχη την αντίληψη του πρόσφυγα όχι ως κατατρεγμένους αλλά ως «λάθρο» και «ασύμμετρης απειλής».
Η πολιτική του ρεφορμισμού βρίσκεται σε υποχώρηση με γοργούς ρυθμούς. Υποτάσσεται στις πιέσεις της «εθνικής ενότητας» ψελλίζοντας διαφωνίες και βάζοντας αστερίσκους στη συνθηκολόγηση του. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεχάσει τις πρώτες μετεκλογικές κορώνες περί «ακροδεξιάς» και το τελευταίο διάστημα συμπράττει με την κυβερνητική πολιτική. Η κοινή υπερψήφιση της Προέδρου της Δημοκρατίας αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα πως δεν ήταν συμβολική. Στο Προσφυγικό, απαρνείται όχι τις «αριστερίστικες» κριτικές αλλά την ίδια την κυβερνητική πολιτική που ακολούθησε το 2015 δηλώνοντας σύμφωνος με το κλείσιμο των συνόρων. Πολύ περισσότερο συναγελάζεται με τις ακροδεξιές κινητοποιήσεις δημάρχων, περιφερειαρχών και επαγγελματικών συλλόγων των νησιών του ΒΑ Αιγαίου που αναζητούν «προστασία συνόρων» και κλείσιμό όλων των προσφυγικών δομών. Τον τελευταίο μήνα ακολουθεί την πολιτική καραντίνας και περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων μην μπορώντας να αρθρώσει αντιπολιτευτικό κιχ.
Η στάση του Ρεφορμισμού επηρεάζει όλες τις δυνάμεις που αναφέρονται στο Σοσιαλισμό. Με προσπάθεια οργανωτικής περιχαράκωσης από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά με αδύναμα πολιτικά εργαλεία, υπάρχει τρομαχτική αδυναμία υποστήριξης εναλλακτικής στρατηγικής κόντρα στην κοινοβουλευτική στρατηγική ανάθεσης. Το είχαμε δει στο Μακεδονικό και στα εθνικιστικά συλλαλητήρια. Την ώρα που σηκωνόταν εθνικιστική αντιπολίτευση στην ιμπεριαλιστική Συμφωνία των Πρεσπών, οι οργανώσεις της αριστεράς και της αναρχίας αδυνατούσαν να περιγράψουν μια «τρίτη», ταξική διεθνιστική πρόταση ξεπέφτοντας είτε σε «υπό όρους» στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, είτε χαριεντιζόντουσαν με πατριωτικές προτάσεις. Στα νησιά του ΒΑ Αιγαίου ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αναγνωρίζουν την ακροδεξιά κινητοποίηση και προχωρούν (o tempora o mores!) χεράκι-χεράκι με το ΣΥΡΙΖΑ σε ACABίτικη, αντικυβερνητική, παράλληλη συνύπαρξη με την ακροδεξιά. Δυστυχώς το «πάθημα» των Πλατειών του `10 δεν έχει γίνει μάθημα. Η «ανοχή» της πατριωτικής «Πάνω Πλατείας» και η υποτίμηση των φασιστικών πογκρόμ σε Αγ. Παντελεήμονα και Αχαρνών, επιστρέφει όχι σαν «φάρσα» αλλά με τις ρατσιστικές εκδηλώσεις στα νησιά, ως «τραγωδία».
Το τελευταίο διάστημα με το ξέσπασμα της πανδημίας, έχουν εκχωρήσει, με πρόσχημα την υγεία, στο κράτος και τη ΝΔ να ορίσει πότε θα επανέλθουν τα δημοκρατικά δικαιώματα και υποστηρίζουν ένα μικροαστικό «μένουμε σπίτι», ξεχνώντας πως η εργατική τάξη δεν έχει την πολυτέλεια αυτή γιατί δουλεύει στα νοσοκομεία, στα φαρμακεία, στην καθαριότητα, στα ντελίβερι, στα call center, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα αλλά και στα ιδιωτικά γραφεία και εταιρείες, στα ΜΜΜ, στα ΜΜΕ, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες αλλά βρίσκεται και «κλειδωμένη» χωρίς καμιά περίθαλψη στα στρατόπεδα, στις φυλακές και στα hot-spot.
Η Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού εμπνέεται από τους αγώνες των Κομμουνιστών του 1917 – 1920 που δεν «έμειναν σπίτι» στην πανδημία της Ισπανικής Γρίπης, αλλά οργάνωσαν τους αγώνες της εργατικής τάξης και τις περίφημες εξεγέρσεις (νικηφόρες ή μη) στη Ρωσία, στην Ιταλία, στην Ουγγαρία, στη Γερμανία και έστηναν «Πόλεμο στον Πόλεμο» της ελληνικής αστικής τάξης στη Μικρά Ασία.
Σε μια μεταβαλλόμενη πολιτική περίοδο, θα πάρουμε πρωτοβουλίες κοινού βηματισμού με Οργανώσεις και αγωνιστές που αναζητούν έναν τέτοιο προσανατολισμό. Η μάχη ενάντια στην Ακροδεξιά και στην ατζέντα του Εθνικισμού και του Ρατσισμού προϋποθέτει να αμφισβητήσουμε έμπρακτα τη στρατηγική της Εθνικής Ενότητας και την υποταγή στα εθνικά σύμβολα και ιδέες. Η Κρίση γεννά ευκαιρίες για αποδόμηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας και η Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού θα είναι παρούσα σε αυτή τη διαδικασία.
Αθήνα, 22/03/2020
