Η οικονομική και πολιτική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος βαθαίνει όλο και περισσότερο. Παρ` όλα τα ευχολόγια η πραγματικότητα έρχεται να καταρρίψει όλες τις ελπίδες των αστών για νέο κύκλων ανάκαμψης. Οι αγορές προετοιμάζονται για νέο κύκλο ύφεσης και πλέον οι αστικές τάξεις ακονίζουν τα μαχαίρια τους.
Οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο συνεχίζουν την πολιτική «φτηνού χρήματος» με χαμηλά επιτόκια δανεισμού αναγνωρίζοντας στην πράξη πως η «ελεύθερη αγορά» δεν μπορεί να τροφοδοτήσει τις επενδύσεις. Η κρατική μηχανή έρχεται να παίξει το ρόλο του παγοθραυστικού. Από τη μία χρηματοδοτεί τις επιχειρήσεις, αλλά πλέον μπαίνει σε πολιτικές προστατευτισμού. Η πολιτική των ΗΠΑ έχει απασφαλίσει στις παγκόσμιες αγορές και μετά τα μέτρα ενάντια σε Ρωσία – Κίνα και «άξονα του κακού» έρχονται αυτά ενάντια σε Καναδά και ΕΕ. Η κλιμάκωση των καπιταλιστικών ανταγωνισμών έρχεται ως αποτέλεσμα κρίσης στρατηγικής και ανασφάλειας και όχι μέσα από τη σιγουριά νικηφόρων προοπτικών. Η αδυναμία απάντησης γύρω από το Brexit είναι ενδεικτική και δημιουργεί νέα πηγή αποσταθεροποίησης όχι μόνο στην Αγγλία αλλά σε όλο τον κόσμο.
Η αστική τάξη, πλέον, ενσωματώνει την ακροδεξιά και αντικομουνιστική στρατηγική όχι σαν «ομάδα πίεσης» αλλά ως πυλώνα διαχείρισης. Η κυβέρνηση Τραμπ και η παραμονή του Ορμπάν στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα της Ευρωβουλής έχουν θέσει επί τάπητος την ακροδεξιά ως σύγχρονο και ρεαλιστικό μοντέλο καπιταλιστικής διαχείρισης. Ο εθνικισμός μαζί με το ρατσισμό είναι τα κρίσιμα πολιτικά εργαλεία τους με σκοπό να υπονομεύσουν την ταξική αλληλεγγύη της εργατικής τάξης. Η ταξική μάχη ενάντια στην εθνική ενότητα θα είναι ο όρος επιβίωσης της ανεξάρτητης επαναστατικής στρατηγικής για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Τα αδιέξοδα της ρεαλιστικής, διαχειριστικής λογικής της κυβερνώσας αριστεράς είναι εκκωφαντικά. Μία – μία οι κυβερνήσεις συνθηκολογούν και καταρρέουν απέναντι στους εκβιασμούς του αστισμού. Για την αστική τάξη αυτό, όμως, δεν αρκεί. Ο Λούλα είναι στη φυλακή, ο Κορρέα εξόριστος στο Βέλγιο και στις υπόλοιπες χώρες ετοιμάζουν αντίστοιχη υποδοχή σε όσους δοκίμασαν να «διαπραγματευτούν» με το Διεθνές Κεφάλαιο. Ο συμβιβασμός δεν έσωσε ούτε καν τον εαυτό τους. Ο σκοπός της αστικής τάξης είναι να ξεριζώσει από τα μυαλά του εργατικού κινήματος την δυνατότητα να φανταστεί καν τη δυνατότητα αμφισβήτησης του καπιταλιστικού «μονόδρομου». Με όποιο τρόπο και να δοκιμάσει να αντισταθεί, είτε με «επαναστατικό» είτε με «ρεφορμιστικό» πρέπει να συντριφτεί ολοκληρωτικά και να ενσωματωθεί στο DNA γενεών πως η διαπραγμάτευση εναλλακτικών δρόμων έχει κόστος αίματος.
Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια στην Ελλάδα έρχονται να δέσουν μαζί με τα ιδεολογήματα της «ανομίας», της «ασφάλειας» και της «αριστείας». Το αστικό μπλοκ στην Ελλάδα προσπαθεί να διαμορφώσει μια ιδεολογική επίθεση στην εργατική τάξη με σκοπό να μετατοπιστεί ο άξονας της πολιτικής συζήτησης προς τα δεξιά. Ο αστισμός δεν μπορούσε να ανεχθεί να κυριαρχεί η κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά. Το «προσφυγικό» δεν έπρεπε να κουβεντιάζεται με όρους «ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης για τους μετανάστες και πρόσφυγες» αλλά με όρους «πόσους μετανάστες αντέχει η ελληνική κοινωνία». Για το Μακεδονικό και τα εθνικά δεν πρέπει να γίνεται η συζήτηση με όρους ειρηνικής και ισότιμης συμβίωσης των λαών αλλά με όρους «εθνικής αξιοπρέπειας» και «εθνικής κυριαρχίας». Η ΝΔ μαζί με την ευρωπαϊκή κεντροδεξιά αργά αλλά σταθερά αγκαλιάζει όλο και περισσότερο την ακροδεξιά ατζέντα.
Η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να βρει κοινωνικό και πολιτικό χώρο επιβίωσης. Παρακολουθεί τις εξελίξεις στην ακροδεξιά και αναπροσαρμόζει την τακτική της. Η προσπάθεια να χτίσει «αυτόνομη» παρουσία γύρω από τον εθνικισμό κατέληξε σε πανωλεθρία. Τα συλλαλητήρια και οι καταλήψεις δεν μπορούσαν να οικοδομηθούν χωρίς το μηχανισμό της ΝΔ. Πλέον αναζητεί «κοινωνικά» σχήματα και θα προσπαθήσει γύρω από τις δημοτικές εκλογές να χτίσει πολιτικό δυναμικό ώστε να συνδιαλλαγεί με το αστικό μπλοκ. Πρέπει να συντρίψουμε όχι μόνο τα υπολείμματα των ναζί αλλά και το δυναμικό των «πρόθυμων» πολιτικάντηδων που θα κρυφτούν πίσω από τα αυτοδιοικητικά επιχειρήματα και θα προσπαθήσουν να νομιμοποιήσουν τη ναζιστική συμμορία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αργά αλλά σταθερά έρχεται να αποδεχτεί τους νέους πολιτικούς όρους. Η επίσκεψη στη Μακεδονία με κουστωδία επιχειρηματιών και η ανάληψη από την ελληνική αεροπορία της προστασίας του FIR Μακεδονίας προσπαθεί να καθησυχάσει την ακροδεξιά πως όλα γίνονται με όρους εθνικής νίκης. Οι συνομιλίες Τσίπρα με τον Αλβανό πρωθυπουργό Ράμα περιλαμβάνουν την προστασία της ελληνικής μειονότητας χωρίς να υπάρχει λέξη καταδίκης του τρομοκράτη Κατσίφα. Οι επιχειρήσεις στα Εξάρχεια ανταποκρίνονται στις πιέσεις για το «άβατο». Αν το δημοψήφισμα του 2015 άνοιγε προοπτικές για τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής στρατηγικής, η διαρκής συνθηκολόγηση στα ζητήματα του εθνικισμού και της ασφάλειας ανοίγει κερκόπορτες στην ακροδεξιά.
Τον περασμένο χρόνο το ταξικό κίνημα ύψωσε το ανάστημά του στην επίθεση της ακροδεξιάς. Για πρώτη φορά στην πρόσφατη ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος υπήρξε η εμφάνιση ενός υπαρκτού, μαζικού διεθνιστικού – αντιεθνικιστικού πολιτικού μπλοκ. Τα εθνικιστικά συλλαλητήρια παρέμειναν μειοψηφικά αδυνατώντας να συγκροτήσουν «πανεθνικό ρεύμα» και μένοντας ως προεκλογικές συγκεντρώσεις της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής. Αυτό δεν έγινε μόνο μέσα από τις αδυναμίες του αστισμού. Από το Γενάρη του 2018 ως το Φεβρουάριο του 2019 πραγματοποιήθηκαν διεθνιστικές διαδηλώσεις χιλιάδων αγωνιστών. Αλλά και σε γειτονιές, σε σχολές και σε σχολεία στήθηκαν εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες που αμφισβήτησαν την εθνική ενότητα. Οι απόψεις για το Μακεδονικό έθνος, τη γλώσσα και τη μειονότητα δεν έμειναν σε κάποια γραπτά ή συζητήσεις εντός Εξαρχείων και κλειστών λεσχών αλλά δοκίμασαν ζωντανή, υπαρκτή πολιτική παρουσία στην κοινωνία. Η πολιτική υποταγή στην «πατριωτική» γραμμή της εθνικής ενότητας και η αποδοχή της εθνικής σημαίας ως ενοποιητικό στοιχείο των ταξικών αγώνων πρέπει να ηττηθεί στους κόλπους τους εργατικούς κινήματος.
Η Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού έπαιξε ένα κρίσιμο ρόλο στην εμφάνιση αυτού του δυναμικού. Παρ` όλες τις μικρές δυνάμεις μας σηκώσαμε το γάντι της Διεθνιστικής δράσης. Είτε στο Πέραμα και στον Πειραιά είτε στα Προπύλαια και στο Σύνταγμα, αντισταθήκαμε στην εθνική ενότητα, συγκρουστήκαμε με τις φασιστικές ενέδρες και μείναμε προσηλωμένοι στην μάχη ενάντια στον ταξικό εχθρό. Η Αντιφασιστική Φρουρά παραμένει ένα κρίσιμο «κλειδί» που δίνει πολιτικά εργαλεία είτε στους εργαζόμενους στην COSCO, είτε σε φοιτητές και μαθητές, είτε στον κάθε αγωνιστή που αναζητεί αντικαπιταλιστική στρατηγική.
Στις επερχόμενες εκλογές όλα τα πολιτικά σχήματα που αναφέρονται στις δυνάμεις της εργασίας θα προτείνουν τα δικά τους πολιτικά σχέδια. Δυστυχώς κανένα από αυτά δεν περιέχει σοβαρή αυτοκριτική και δημιουργική εμβάθυνση γύρω από το τι πήγε στραβά στις περιόδους `08-12 και `15-`18. Η εμμονή σε σχέδια που δεν μπόρεσαν να συγκροτήσουν αντικαπιταλιστική τακτική δεν μας σπρώχνει στην αποχή και στο σεχταρισμό. Η ανυποχώρητη μάχη με την ακροδεξιά ανασυγκρότηση του αστικού μπλοκ μπορεί να δοθεί μόνο διατηρώντας ανοικτό τον πολιτικό διάλογο με όλες τις δυνάμεις που αναζητούν την υπέρβαση του συμβιβασμού μέσα από τη συγκρότηση αυτόνομου Επαναστατικού Υποκειμένου.
Το ταξικό κίνημα σε ολόκληρο τον πλανήτη συντηρεί σημαντικές δυνάμεις. Δεν είναι μόνο τα αντιφασιστικά κινήματα σε Ελλάδα – ΗΠΑ και Ιταλία, δεν είναι μόνο οι εργατικοί αγώνες στη Γαλλία και την Ουγγαρία, δεν είναι μόνο τα κινήματα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και στους μετανάστες σε όλη την Ευρώπη. Το ταξικό κίνημα συνεχίζει και διατηρεί οργανώσεις, συλλογικότητες, κόμματα και συνδικάτα που οργανώνουν το πολιτικά διάλογο και αντιστάσεις. Μέσα από αυτές στις διαδικασίες θα μπορέσει να συνταχθεί ένα Πολιτικό Υποκείμενο που στην επόμενη στροφή όπου οι αστοί δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν και οι πληβείες τάξεις θα αναζητούν άλλο τρόπο διακυβέρνησης, να μπορέσει να οργανώσει την Κομμουνιστική Εξέγερση και θα ανοίξει τις διαδικασίες χειραφέτησης της εργατικής τάξης.
