ΕΠΙΣΤΗΜΗ & ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
1. Οι επιστήμες δεν είναι «ουδέτερες» ταξικά. Η επιστημονική γνώση καθώς και οι επιστημονικές μέθοδοι και προσεγγίσεις δεν αποτελούν ίδιον της αστικής κοινωνίας. Χιλιάδες χρόνια υπάρχει Ιατρική, Αστρονομία, Αρχιτεκτονική κλπ. Η κάθε τεχνολογική εξέλιξη διευκολύνει και πολλαπλασιάζει διαλεκτικά τις δυνατότητες της επιστημονικής εμβάθυνσης. Όμως, το εκάστοτε καθεστώς εργαλειοποιεί και προσπαθεί να κατευθύνει την όποια επιστημονική επεξεργασία ανάλογα με τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
2. Στον καπιταλισμό η τεχνολογική εξέλιξη αντικατέστησε τον Ανορθολογισμό των Βασιλιάδων και των Παπάδων με τον Ανορθολογισμό του καπιταλιστικού κέρδους. Ειδικά στο χώρο της ιατρικής η άρχουσα τάξη συνεχίζει και χρησιμοποιεί τις πληβείες τάξεις ως πειραματόζωα. Μέχρι πρόσφατα εφάρμοζε τις λοβοτομές και τα ηλεκτροσόκ και ταξινομούσε την ομοφυλοφιλία ως «ασθένεια». Οι ακρωτηριασμοί αποτελούν λύση στις μολύνσεις, ενώ ο ναρκωκόσμος του κάθε XANAX ή των οπιούχων σκευασμάτων είναι η «πρόταση» των φαρμακοβιομηχανιών για τα προβλήματα του πολίτη.
3. Οι ειδικοί και οι επιστήμονες δεν κατέχουν μια αντικειμενική αλήθεια. Ειδικά μέσα στον καπιταλισμό αποτελούν τμήμα υπερεξειδίκευσης και ακραίου καταμερισμού εργασίας. Είναι δέσμιοι όχι μόνο των ατομικών, πολιτικών ή θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, όχι μόνο των προσωπικών φόβων – αδυναμιών και ιδεοληψιών τους αλλά και μιας γνωσιακής μονομέρειας που τους διαμορφώνει ένα επαγγελματικό «φίλτρο» για το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Έτσι υπάρχουν «θρησκευόμενοι ή άθεοι επιστήμονες», υπέρ ή κατά των αμβλώσεων αλλά και επιστήμονες που υπερτονίζουν τη σημασία της ειδίκευσής τους.
4. Η αναζήτηση «λύσεων από τους ειδικούς» μέσα στην Αριστερά (οι οικονομολόγοι για την οικονομία, οι γιατροί για την υγεία, οι δικηγόροι για τη δικαιοσύνη, οι στρατιωτικοί για την «άμυνα» κλπ) αποτελεί στρατηγική υποχώρηση και υποταγή στο ταξικό σύστημα αναπαραγωγής γνώσης και ιεραρχίας του καπιταλισμού. Παράλληλα, μετατοπίζεται και μεταφέρεται το βάρος της πολιτικής ευθύνης από τα πολιτικά επιτελεία στους «ειδικούς».
ΥΓΕΙΑ & ΠΑΝΔΗΜΙΕΣ
5. Οι αρρώστιες και οι ασθένειες σχετίζονται άρρηκτα με το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα. Η αστικοποίηση και οι μεγάλοι εργασιακοί χώροι δημιουργούν άλλου τύπου ασθένειες απ` ό,τι η απομονωμένη αγροτική ζωή της παλιάς υπαίθρου. Η φτώχεια, η εξαθλίωση και η ανέχεια δηλ. το οικονομικό & κοινωνικό περιβάλλον των πληβείων τάξεων αποτελούν βασικό αίτιο για τις ασθένειες που ευδοκιμούν σε αυτές. Από την άλλη, η ταξική διάρθρωση και η αστική ανισομερής και ανταγωνιστική ανάπτυξη προκαλούν θανατηφόρα υποβάθμιση της υγείας των πληβείων τάξεων, χωρίς το σύστημα να τις αναγνωρίζει ως «ασθένειες». Έτσι ο «λιμός» (δηλ η λιμοκτονία, η θανατηφόρα έλλειψη πρόσβασης σε τρόφιμα) και ο πόλεμος δημιουργούν εκατόμβες νεκρών χωρίς το καπιταλιστικό σύστημα να θεωρεί πως πρέπει να παρέμβει.
6. Οι πανδημίες δεν είναι φυσικά φαινόμενα ή φυσικές καταστροφές. Οι ασθένειες είναι «φυσικά» φαινόμενα, όπως τέτοια είναι και οι σεισμοί, καταιγίδες, τσουνάμι, παγετοί και ηφαιστειακές εκρήξεις. Οι μαζικές καταστροφές και θάνατοι, όμως, δεν είναι «φυσικά» αποτελέσματα αυτών των φαινομένων αλλά συνδέονται με τις καταστροφικές και θανατηφόρες παρεμβάσεις του εκάστοτε ταξικού συστήματος.
7. Ο τομέας της υγείας στην καπιταλιστική κοινωνία διέπεται και αυτός από τις λογικές του ακραίου καταμερισμού εργασίας και γι` αυτό είναι κυρίως συμπτωματολογικός. Η γήρανση δεν αποτελεί ποτέ αίτιο θανάτου αλλά ένα μεμονωμένο σύμπτωμα. Ποτέ δεν θα δοθεί ως «συνταγή» ίασης (και άρα να καλύπτεται οικονομικά από την ασφάλιση) μια πολιτική απόφαση πχ διανομής καλύτερου σπιτιού ή συνθηκών εργασίας.
8. Οι πανδημίες είναι ασθένειες που χτυπούν θανατηφόρα τον πληθυσμό. Ο Covid-19 δεν αποτελεί πανδημία γιατί αποτελεί επιβαρυντικό, θανατηφόρο παράγοντα υπέργηρου πληθυσμού ή/και με βαριά υποκείμενα νοσήματα. Η πανούκλα, η χολέρα, η ελονοσία, το AIDS ή η Ισπανική Γρίπη θέριζαν (και θερίζουν ακόμα) αδιάκριτα ακόμα και υγιή, νεανικό πληθυσμό. Μέσα σε 6 μήνες το 1918 πέθανε το 2,5% (50εκατ. από 2 δις) του παγκόσμιου πληθυσμού από την Ισπανική Γρίπη και μέσα σε 18 μήνες υπολογίζονται 0,056% νεκροί (4,5 εκατ από 8 δις) από Covid-19 του παγκόσμιου πληθυσμού.
9. Ο Covid-19 ακόμα και αν ήταν θανατηφόρα πανδημία, έχει πάψει να είναι και θα έπρεπε να κηρυχτεί λήξη των έκτακτων μέτρων, από την ώρα που υπάρχει λειτουργικό (κατά την άποψη της κυρίαρχης προπαγάνδας) εμβόλιο που αποτρέπει τη βαριά και θανατηφόρα νόσηση. Η ατομική άρνηση ίασης/εμβολιασμού πρέπει να είναι αποδεκτή ακόμα και σε ακραίες ή «παράλογες» αιτιάσεις (όπως πχ η άρνηση μετάγγισης αίματος ή του εμβολιασμού για παιδικές ασθένειες). Το «αυξημένο ιικό φορτίο» αποτελεί οικονομικό πρόβλημα που «φορτώνει» τα νοσοκομεία (όπως η παχυσαρκία, το κάπνισμα κλπ) και δεν αποτελεί όρο θανατηφόρου κινδύνου των εμβολιασμένων.
ΔΟΓΜΑ ΣΟΚ & COVID-19: ΤΟ ΝΕΟ ΠΕΔΙΟ ΠΟΥ ΣΦΥΡΗΛΑΤΕΙΤΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
10. Η εργαλειοποίηση του Covid-19 γίνεται στα πλαίσια ένας παγκόσμιου «Δόγματος Σοκ». Όπως και με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, τον Τυφώνα Κατρίνα στη Νέα Ορλεάνη ή τους Κορμοράνους που πνίγονται στο μαζούτ από την εισβολή στο Κουβέιτ από το Ιράκ, έτσι και μια επιδημία χρησιμοποιείται για την ανατροπή του Κοινωνικού Συμβολαίου. Διογκώνεται ένα πραγματικό (ή κατασκευασμένο γεγονός) και αναζητείται η αναστολή της ταξικής πάλης και η συστράτευση διαταξικά του «πληθυσμού» πίσω από την κρατική, αστική πολιτική απέναντι στον «κοινό εχθρό».
11. Μέσα από το «Δόγμα Σοκ» και την Κορονοϋστερία, επικαιροποιείται μια νέα εκδοχή της εθνικής ενότητας. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες η αστική τάξη επιτυγχάνει μια διαταξική συστράτευση γύρω από τις επιλογές της. Η αριστερά «διεμβολίζεται» από το δίλημμα «υπεύθυνων – ανεύθυνων» και αδυνατεί να διαμορφώσει μια κάθετη διαχωριστική γραμμή με το αστικό μπλοκ. Αντί στην κοινωνία να κυριαρχεί το δίλημμα «Αριστερά ή Δεξιά», «φτωχός ή πλούσιος», «εργάτης ή αστός», η Αριστερά ενσωματώνει ως κυρίαρχη διαφορά για την περίοδο «κοινωνικά ευαίσθητος ή αρνητής/ψεκασμένος».
12. Η ανάγκη να εφαρμοστεί μια παγκόσμια ανατροπή του Κοινωνικού Συμβολαίου προκύπτει από το βάθεμα της οικονομικής κρίσης που έχει ξεκινήσει το 2008. Η προηγούμενη φάση (2009 -2014) δεν είχε οδηγήσει σε μαζική οικονομική εκκαθάριση και καταστροφή κεφαλαίων και γι` αυτό περίμεναν νέο κύκλο ύφεσης πριν ξεσπάσει η «πανδημία». Μιας και δεν υπάρχει ένας παγκόσμιος πόλεμος να «εκκαθαρίσει» τον αστικό ανταγωνισμό, η «πανδημία» χρησιμοποιείται για αυτόν το σκοπό. Πλέον η «πανδημία» έχει «αυτονομηθεί» και έχει πάρει χαρακτηριστικά κατολίσθησης. Η οικονομική δραστηριότητα δεν μπορεί να ξεφύγει από το βάλτωμα και τα φαινόμενα προστατευτισμού και αποθησαύρισης του κεφαλαίου είναι στην ατζέντα.
13.Τα μέτρα που εφαρμόζει η κάθε χώρα για την πανδημία δεν υπακούουν σε κανένα απολύτως «υγειονομικό κανόνα» ή «επιστημονικό κριτήριο». Μόνο στόχο έχουν την οικονομική και πολιτική διαχείριση της Οικονομικής Κρίσης, στις πολιτικές του διεθνούς ανταγωνισμού και της ανατροπής του Κοινωνικού Συμβολαίου. Την ίδια ώρα, στην Αγγλία κατά τη διάρκεια του EURO τα γήπεδα ήταν ανοιχτά ενώ στην Ιαπωνία στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν επιτράπηκε ούτε ένας θεατής. Παρ` όλους τους υγειονομικούς (δήθεν) κινδύνους το «βαθύ κράτος» δεν μπορεί να μπει σε περιορισμό. Μπάτσοι – Στρατός – Δικαστικοί – Εκκλησία – ΜΜΕ εξαιρούνται μόνιμα από ακραίους περιορισμούς και lockdown (και φυσικά υποχρεωτικό εμβολιασμό) μιας που δεν μπορεί να διακινδυνευτεί η αποσταθεροποίηση των πυλώνων. Από την αντίθετη μεριά καμία αποσυμφόρηση και «κοινωνική αποστασιοποίηση» δεν δοκιμάστηκε στις φυλακές και στα προσφυγικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
14. Η Κορονοϋστερία και Κορονοφοβία αποτελεί κομβικό κομμάτι δόμησης και επίδειξης της ταξικής κυριαρχίας. Το αστικό μπλοκ και οι κομβικοί συνεργάτες του δεν μπορούν να «μένουν σπίτι» και να αναστέλλονται υπουργικά συμβούλια και επιχειρηματικές συσκέψεις, γιατί αυτές οι «δουλειές» δεν γίνονται μέσω ίντερνετ. Ένας εργαζόμενος αν χάσει 2-3 ή 10 μέρες από τη δουλειά, «κοστίζει», αλλά το σύστημα θα δουλέψει. Αν όμως πχ η ομάδα της Μπαρτσελόνα μπει καμιά εβδομάδα καραντίνα λόγω Κορονοϊού μέσα στο Champion League, καταστρέφεται μια επένδυση δισεκατομμυρίων Ευρώ. Για να μπορούν οι Άρχοντες και οι Μαρίες Αντουανέτες να παραμένουν «υγιείς και λειτουργικοί» εξαναγκάζουν τους «υπηρέτες» τους, δηλ. όλη την κοινωνική ζωή σε αυστηρούς υγειονομικούς κανόνες και «κυνήγι μαγισσών». Στα γραφεία Διευθυντών, στα Βόρεια Προάστια, στα κανάλια οι υπηρέτες, τα συνεργεία και οι εργαζόμενοι κάνουν σελφ τεστ και φορούν μάσκες για να μπορούν τα αφεντικά να ζουν «ελεύθεροι». Οι αστοί θα διπλοφορέσουν την «ασφάλεια» της μάσκας μόνο όταν είναι να βρεθούν κοντά στους «βρωμιάρηδες» της ταπεινής πλέμπας.
15. Η ακραία κατασταλτική πολιτική του ελληνικού κράτους με τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας τα βαριά πρόστιμα και την παγκόσμια πρωτοτυπία των «εξοδόχαρτων/sms» έγινε γιατί υπάρχει μια «καθυστέρηση» της ελληνικής κοινωνίας στην αποδοχή του αστυνομικού κράτους. Στον Δυτικό κόσμο είναι κανονικότητα οι κάμερες, ο ασφυκτικός έλεγχος κάθε κοινωνικής δραστηριότητας από τους μπάτσους και η διάλυση των ταξικών οργανώσεων. Στην Ελλάδα το ταξικό κίνημα μέσα από τις εξεγέρσεις του 1973 & 2008 είχε κατοχυρώσει κινηματικές διαδικασίες και οργανώσεις που βασίζονταν σε κινηματικά «άβατα» (όπως πχ τα Εξάρχεια και τα πανεπιστήμια) ενώ υπήρχε μια σχετική «ανεξαρτησία» σε κινηματικές συγκεντρώσεις. Πλέον είναι μια ευκαιρία για τον ελληνικό καπιταλισμό να καθιερωθεί ως «κανονικότητα» το δικαίωμα του μπάτσου να ελέγχει για το αν θα πιεις καφές, θα πας σε διαδήλωση ή θα κάνεις πολιτική εξόρμηση.
16. Το αστικό μπλοκ πολλές φορές χρησιμοποιεί κανονιστικά, καθημερινά μέτρα για να πετύχει πολιτικές αλλαγές. Πολεοδομικές παρεμβάσεις, αναδιαρθρώσεις στα ΜΜΜ, «ασφάλεια» ή «υγεία» των πολιτών αποτελούν προσχήματα για συντηρητικές πολιτικές. Η στάση Μετρό στα Εξάρχεια ή το διώξιμο των Κόκκινων Φαναριών από την Τρούμπα κατά τη διάρκεια της Χούντας αποτελούν κραυγαλέα παραδείγματα. Η Αριστερά της Κομμουνιστικής Εξέγερσης δεν κάνει «θετικές προτάσεις», δεν αντιπροτείνει εναλλακτική καπιταλιστική κανονικότητα, αλλά αντιτίθεται σε τέτοια μέτρα που ανατρέπουν τους ταξικούς συσχετισμούς με πρόσχημα την υγεία, την πολεοδομία ή την ασφάλεια.
ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑ
17. Η Αριστερά της Κομμουνιστικής Εξέγερσης δεν εναντιώνεται στα «ιατρικά» μέτρα για τον COVID-19 αλλά στα μέτρα που αφορούν ατομικά – κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Δεν υπάρχει ούτε ένα κείμενο σοσιαλιστικής ή κομμουνιστικής οργάνωσης το 1918 για την Ισπανική Γρίπη που να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις κρατικές πολιτικές για την πανδημία. Αλλά ούτε αποδέχτηκαν ποτέ την πιθανότητα αυτοπεριορισμού τους δήθεν «για το συνολικό καλό». Αυτό συνέβαινε σε κάθε πανδημία του 20ου αιώνα. Στην Ασιατική Γρίπη της δεκαετίας του 1960 οι οργανώσεις δεν «έμειναν σπίτι». Στην Αφρική που πεθαίνει κάθε χρόνο 1εκ από ελονοσία, οι αφρικάνικες οργανώσεις της Αριστεράς «δεν λογαριάζονται μετά». Όταν με την πανδημία του AIDS που έπρεπε να περάσουν δέκα χρόνια για να αποδεχτεί η «επιστημονική κοινότητα» πως δεν «κολλάς» από φιλί, ποτήρι ή τουαλέτα, το σύνθημα του αγώνα τότε ήταν «φάρμακο και όχι καραντίνα».
18. Εμφανίζονται ακροδεξιές ομάδες που προσπαθούν να οργανώσουν τη λαϊκή αγανάκτηση σε φασιστική βάση. Είναι χαρακτηριστικό των φασιστικών κινημάτων να εμπλέκονται με γνήσια λαϊκά αιτήματα, να πατάνε σε τακτική ή στρατηγική απουσία και δισταγμό της Αριστεράς και να δοκιμάζουν να στρέψουν τη λαϊκή αγανάκτηση από την ταξική προοπτική σε ανορθολογική και κανιβαλιστική κατεύθυνση. Η λύση δεν είναι η ταύτιση με την αστική νομιμότητα, αλλά η σύνταξη ενός κομμουνιστικού κινήματος ενάντια στην Κορονοϋστερία. Η πάλη ενάντια στα ακροδεξιά εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό δεν θα μπορούσε να γίνει με όρους υποστήριξης της Συνθήκης των Πρεσπών. Έτσι η διάλυση των ακροδεξιών συγκεντρώσεων για το «μπόλι» δεν μπορεί να γίνει με όρους «ξεπλένηδων» και σιωπηρής συστράτευσης πίσω από τους κυβερνητικούς λοιμοξιολόγους «ειδικούς».
19. Η Αριστερά της Κομμουνιστικής Εξέγερσης δεν αποτελεί οργανικό κομμάτι της καπιταλιστικής κανονικότητας, αλλά παράγοντας που θα την ξηλώσει. Είναι για το προλεταριάτο (σχηματικά) ότι «στρατός – αστυνομία – δικαστές – ΜΜΕ» για την αστική τάξη. «Εξαιρεί» τον εαυτό της από την καθημερινότητα γιατί αποτελεί το οργανωτικό – ιδεολογικό και πολιτικό στήριγμα του ταξικού κινήματος. Όπως οι μπάτσοι και ο στρατός δεν «μένουν σπίτι», γιατί διατηρούν τον ιστό της καπιταλιστικής κυριαρχίας, έτσι και η Επαναστατική Αριστερά δεν «ψηφιοποιείται», «δεν λογαριάζεται μετά», αλλά αναζητεί την Εξέγερση ακόμα και σε συνθήκες λιμών, σεισμών, πλημμυρών, πυρκαγιών και πολέμων.
20. Κατά τη διάρκεια της μάχης με τον καπιταλισμό, η ταξική πάλη μπορεί να δημιουργήσει επαναστατικά καθεστώτα ή ρεφορμιστικές κυβερνήσεις της Αριστεράς που να βρεθούν στο στόχαστρο του παγκόσμιου αστισμού. Και οι δύο θα αναγκαστούν σε συμβιβασμούς επιβίωσης. Η διαφορά υπάρχει στο ότι το Επαναστατικό Καθεστώς δεν θα θεωρήσει αυτή την «οικονομία της Φτώχειας» ως όραμα αλλά ως προσωρινή αναγκαιότητα. Ένα μεμονωμένο καθεστώς δεν έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει μια άλλη οικονομία, μια άλλη υγειονομική πολιτική, μιας και είναι δέσμια των οικονομικών και πολιτικών περιορισμών. Η απάντηση σε κάθε Pfizer και σε κάθε Τσιόδρα δεν είναι «εθνική φαρμακοβιομηχανία» στυλ Κούβας αλλά απαλλοτρίωση των πολυεθνικών.
21. Η αυριανή Κομμουνιστική Κοινωνία όχι μόνο δεν αποτελεί με οποιοδήποτε τρόπο συνέχεια του καπιταλιστικού κράτους και της οργάνωσης της καπιταλιστικής κοινωνίας αλλά θα χτιστεί κόντρα στον ανορθολογικό, κανιβαλιστικό ανταγωνισμό για τη διεθνή ευημερία όλων των πληβείων τάξεων. Η απαλλοτρίωση του ατομικού εισοδήματος των καπιταλιστών, η κατάργηση των πολεμικών – αστυνομικών δαπανών και η εξαφάνιση της καπιταλιστικής σπατάλης που δημιουργεί ο ανταγωνισμός του κεφαλαίου θα οδηγήσουν στην στροφή της εργασίας προς κοινωφελείς σκοπούς και θα ανυψωθεί το επίπεδο διαβίωσης για όλη την ανθρωπότητα σε όρους που δεν μπορούμε να περιγράψουμε και να φανταστούμε. Η διαδικασία προστασίας και ίασης στον Κομμουνισμό θα έχει τόση σχέση με την καπιταλιστική ιατρική όση σχέση έχουν τα σύγχρονα νοσοκομεία με τις λιτανείες της Ιεράς Εξέτασης και το κυνηγητό γατιών και «μαγισσών» για την καταπολέμηση της πανούκλας.
Αθήνα, Σεπτέμβριος 2021
