Για την ανασυγκρότηση του αντιφασιστικού κινήματος
Το αστικό στρατόπεδο
Η κατάρρευση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μπορεί να μην έχει τον καταιγιστικό ρυθμό της τετραετίας 08 – 12, αλλά αδυνατεί να περιγράψει, κιόλας, ένα επαρκές σχέδιο διεξόδου από την κρίση, ένα αναζωογονητικό όραμα που να καθορίζει ξανά τους άξονες ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου.
Η πενταετής, πλέον, ύφεση στην ΕΕ με τις μηδενικές αυξήσεις του ΑΕΠ έχει αναγκάσει τα διευθυντήρια στης ΕΕ σε τέτοιες αλχημείες που η «δημιουργική λογιστική» της κυβέρνησης Σημίτη φαντάζει χρηστή διαχείριση. Για να αποφύγουν να καταγράψουν τους καταιγιστικούς ρυθμούς ύφεσης, εντάσσουν (κατ` εκτίμηση, φυσικά) ακόμα και το λαθρεμπόριο ναρκωτικών και λευκής σάρκας στους οικονομικούς δείκτες! Πλέον η οικονομία τους αρχίζει και ξεφεύγει και απ` το πλαίσιο του «νεκροζώντανου». Η σαπίλα του ευρωπαϊκού οράματος τους έχει φτάσει και μέσα στα παλάτια τους.
Η αμφισβήτηση αυτού του υπερεθνικού πανευρωπαϊκού μοντέλου έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Δεν είναι μόνο κάποια αντιπολιτευτικά εθνικιστικά κινήματα και ο παραδοσιακός φιλο-αμερικάνικος ευρωσκεπτικισμός της Μ. Βρετανίας που λειτουργούσαν συνθετικά μέσα στο «Κοινό Ευρωπαϊκό Σπίτι». Πλέον φασιστικά κινήματα ξεσπούν σε όλα τα μήκη και πλάτη της ΕΕ βάζοντας σε δοκιμασία την παντοκρατορία της κοινοβουλευτικής κρατικής μηχανής… αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Ο ακροδεξιός λαϊκίστικος ευρωσκεπτικισμός χτυπάει και παραδοσιακές φιλοευρωπαϊκές χώρες, ενώ όλο και πιο ξεθαρρεμένα ξεπηδούν αντιδραστικά αυτονομιστικά – εθνικιστικά κινήματα. Το αστικό στρατόπεδο αναζητεί εναλλακτικά μοντέλα διαχείρισης μετά το καταρρέον ευρωπαϊκό.
Σε αυτή την περίοδο, που σωστά έχουμε ονομάσει σαν ΟΡ.Μ.Α., transit, το υπαρκτό αστικό μπλοκ εξουσίας δεν κάθεται μοιρολατρικά με δεμένα τα χέρια να περιμένει τη διαδοχή του. Ξέρει πως αυτές οι περίοδοι είναι επώδυνες και δε θα αφήσει το καθεστώς να πέσει στα χέρια ανέτοιμων τυχοδιωκτών. Θα δώσει σκληρή μάχη όχι μόνο με τους ταξικούς εχθρούς του, την εργατική τάξη, αλλά και με κάθε σφετεριστή που θα αμφισβητήσει την κυριαρχία του.
Στην περίοδο προετοιμασίας της επερχόμενης οικονομικής και καθεστωτικής πολιτικής κρίσης, τα εργαλεία κοινωνικής συνοχής δεν μπορούν να είναι τα οράματα για καλύτερο αύριο αλλά ο φόβος… Τα υπάρχοντα καθεστώτα θα χρησιμοποιήσουν το φόβο του αγνώστου για «τα δύο άκρα που θέλουν να σύρουν τη χώρα εκτός Ευρώπης σε ένα αβέβαιο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον.» Τα εργαλεία τους δεν έχουν «καρότα» παρά μόνο «μαστίγια». Θα σπέρνουν το φόβο με κάθε τρόπο. Είτε ιδεολογικό για να αποκλειστεί κάθε σκέψη αντιπολίτευσης, είτε «πρακτικό» με κλιμακούμενη κρατική βία κάθε αρνητή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Οι φασίστες
Οι φασίστες βρίσκονται σε τακτικό κι όχι στρατηγικό αδιέξοδο. Ενώ η «δημοκρατία» – πράγματι – δεν έχει μέλλον, αδυνατούν να αναλάβουν σήμερα τη διακυβέρνηση. Οι συνεχόμενες διώξεις και κυνηγητά που έχουν δεχθεί τον τελευταίο χρόνο, έχει οδηγήσει την «μαλακή» μάζα τους σε οργανωτική αποστράτευση.
Ο Μελιγαλάς είναι κλασσικό παράδειγμα μεταστροφής του ενδοαστικού συσχετισμού δύναμης. Τα χρυσαυγίτικα πογκρόμ του `13 μετατράπηκαν σε περιθωριακές συγκεντρώσεις λίγων δεκάδων, ευάλωτοι σε αθρόες προσαγωγές και εξευτελισμούς από την αστυνομία. Ενώ οι βαριές καμπάνες που έπεσαν στα στελέχη τους για την επίθεση στην «Αντίπνοια» έδειξαν με ξεκάθαρο τρόπο ποιος έχει τον έλεγχο της κρατικής μηχανής.
Τα αποτελέσματα των δικών θα δείξουν μόνο το πόσο «σκληρά» θα φερθεί η «Δημοκρατία» στους φασίστες. Δεν πρέπει να παρασυρθούμε στο άγονο δίπολο που θα κυριαρχήσει στο χώρο του κινήματος: «βαριές ποινές = κομπίνα, ελαφριές ποινές = τσιράκια». Το μήνυμα έχει δοθεί ήδη. Το πάνω χέρι ανήκει στο Κοινοβούλιο κι όχι στα μηχανοκίνητα τάγματα της Ουρανίας.
Οι φασίστες θα βρεθούν σε ένα υπαρκτό πρόβλημα που τους θέτει το κυρίαρχο αστικό μπλοκ προσπαθώντας να καθοδηγήσουν ένα αναδυόμενο και μεγάλο φασίζων κίνημα: από τη μια μεριά θα κινδυνεύουν να γίνουν ένα νέο πλαδαρό ΛΑΟΣ, ένας νέος θνησιγενής μαϊντανός της δεξιάς κι από την άλλη να εξωθηθούν μέσα από την ημιπαρανομία στο πολιτικό περιθώριο και στα μεγέθη της γκρούπας της δεκαετίας του `90.
Θα πρέπει να παρακολουθήσουμε στενά τις πολιτικές επιλογές που θα κάνουν το επόμενο διάστημα ώστε να απαντήσουμε με τα κατάλληλα μέσα και επιχειρήματα. Γενικόλογοι αφορισμοί γρήγορα θα αποδειχθούν κενοί και άχρηστοι για την πολιτική αντιμετώπιση του φασισμού.
Το ταξικό κίνημα
Η επίδειξη δύναμης του κράτους γίνεται και απέναντι στο εργατικό κίνημα, στην αριστερά, στα οριζόντια σχήματα.
Οι δεκάδες συλλήψεις στην πορεία του Φύσσα σε ελάσσονος έντασης και σημασίας επεισόδια, οι μπατσάδικες εισβολές και πιέσεις σε τοπικά στέκια, η συνεχόμενες, πλέον, δικαστικές αποφάσεις που βγάζουν παράνομες τις απεργίες πετυχαίνουν το στόχο τους.
Η αριστερά δίνει όλο και περισσότερες δηλώσεις νομιμοφροσύνης στο καθεστώς, οι διαδηλώσεις γίνονται μεταξύ των οργανωμένων αλλά ακόμα και αυτοί όλο και αποστρατεύονται. Μόνη λύση φαντάζει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιποι απλά περιμένουν να αποτύχει για να καρπωθούν την υπεραξία του «εμείς τα λέγαμε».
Από την άλλη ο κίνδυνος μιας ηρωικής εξόδου σαν το «Πολυτεχνείο `95» παραμονεύει για να χαθεί στις φυλακές – ανώφελα – άλλη μια γενιά αγωνιστών. Η ανυπομονησία σε μια άκαιρη, ανοργάνωτη και χωρίς στρατηγική «αντίσταση – αντεπίθεση» στην διογκούμενη κρατική καταστολή είναι η πιο μεγάλη μπανανόφλουδα που κυκλοφορεί στο κίνημα.
Δυστυχώς δεν έχει γίνει ακόμα η διάγνωση από το κίνημα πως χάσαμε την κρίσιμη 3ετια 08-11. Δεν έχει χωνευτεί πως τα εργαλεία μας ήταν για προηγούμενη περίοδο. Γι` αυτό και οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις επαναλαμβάνουν με στερεοτυπικό τρόπο τις ίδιες στρατηγικές που οδήγησαν το κίνημα στο αδιέξοδο και στη σημερινή παγωμάρα. Μιμητισμός, κινηματισμός, αφηρημένη προπαγάνδα, επίκληση στο αυθόρμητο και το πλήθος… κι όταν όλα αποτύχουν, ανάθεση. Να μην πάμε ξανά στον ίδιο φαύλο κύκλο. Οι επερχόμενες (ή μη!) εκλογές θα φέρουν ένα τέρμα σε αυτή τη στροφή και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη μέρα.
Για μια νέα στρατηγική
Ο φασισμός δεν είναι μια (μεγάλη έστω) χουλιγκάνικη ομάδα, ούτε μια δράκα παρακρατικών. Είναι ένα πολιτικό σχέδιο διάλυσης των ξεφτιλισμένων διαμεσολαβήσεων προς όφελος της αστικής τάξης. Η αντιμετώπιση του χρειάζεται να ενταχθεί σε ένα στέρεο και οργανωμένο αντικαπιταλιστικό κίνημα για να στρέψουμε την αποδόμηση του κοινοβουλευτισμού προς την προλεταριακή επανάσταση.
Η ΟΡ.Μ.Α. το χειμώνα που έρχεται πρέπει κινηθεί προς μια διπλή κατεύθυνση:
- Από τη μία να μπορεί να αναδεικνύει κοινωνικές και πολιτικές μάχες που θα συγκεντρώνουν το ταξικό μίσος και αντιπαράθεση. Θα συγκεντρώνουμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτές τις κινήσεις που θα διχοτομούν την κοινωνία σε δύο στρατόπεδα. Πρέπει να απορριφτεί ο μύθος της πλατιάς «δικιάς» μας εργατικής λαοθάλασσας απέναντι στη «δράκα αστών και τσιρακιών». Η επερχόμενη ταξική εξέγερση θα έχει τα χαρακτηριστικά του εμφυλίου.. και σε αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να ετοιμάζουμε το ταξικό κίνημα.
- Από την άλλη θα πρέπει να δώσουμε έμφαση στο μεγάλωμα της δικής μας οργάνωσης. Το χτίσιμο μιας μαχητικής αντιφασιστική οργάνωσης κι όχι η ατομική ένταξη στο «κίνημα» είναι βασικός όρος υλοποίησης του σχεδίου. Οι μεγάλες προτάσεις σαν αυτές των «τριών αντιφασιστικών ημερομηνιών», χρειάζονται επαρκές ανθρώπινο δυναμικό ώστε να μπορούν να είναι υλοποιήσιμες και να μην πέφτουν στη μιζέρια και το τέλμα των υπαρχόντων ομάδων.
Ναι! Η ΟΡΜΑ δεν είναι μια κεντρικοπολιτική οργάνωση. Αλλά φιλοδοξεί να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού επαναστατικού υποκειμένου. Αυτό θα γίνει είτε «πιέζοντας» τις υπαρκτές οργανώσεις είτε στη δημιουργία νέων. Γι` αυτό και δεν παίζουμε το παιχνίδι της ευρύτερης σύνθεσης – συνεννόησης άλλων προτάσεων. Χωρίς φετιχισμό πολιτικών εργαλείων, χωρίς σχηματική σκέψη αλλά με καθαρές πολιτικές επιλογές θέλουμε να στηρίξουμε το ταξικό εργατικό κίνημα να βρει το δρόμο προς την αντικαπιταλιστική εξέγερση.
Μπορούμε να βοηθήσουμε να επανανοηματοδοτήσουμε σημαντικά οράματα και στόχους που έχουν γίνει στεγνές καρικατούρες σε κλειστά σχήματα.
Έννοιες και οράματα σαν την κομμούνα, την επανάσταση, την εργατική αντίσταση και αυτοάμυνα, την αντικαπιταλιστική δράση που πρέπει και μπορούν να σταθούν απέναντι στην επερχόμενη κόλαση που μας ετοιμάζουν.
