1934 – 2024: Λαϊκό και Ενιαίο Μέτωπο τότε και σήμερα
του Αλέξανδρου Γανδή
Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη έχει μεγαλώσει την ανησυχία στις πληβείες τάξεις. Οι πολιτικές εξελίξεις εντός και εκτός ΕΕ μετά την κρίση του 2008 όχι μόνο έχουν εξαϋλώσει κάθε μαζική αριστερή στρατηγική, αλλά έχουν μετατρέψει την ακροδεξιά σε εν δυνάμει συστημικό διαχειριστή. Μέχρι σήμερα η ευρωπαϊκή αριστερά στρουθοκαμήλιζε. Θεωρούσε την ακροδεξιά κάτι σαν ανατολικοευρωπαϊκό φολκλόρ μιας που η εκεί «πρωτόγονη» εργατική τάξη δεν είχε συνηθίσει στην «ευλογία» του κοινοβουλευτισμού. Ακόμα και όταν εμφανιζόταν στη Δύση θεωρούσε πως «όταν οι φασίστες φορέσουν γραβάτες» θα ενσωματωθούν πλήρως στον κοινοβουλευτικό συστημισμό.
Τα μηνύματα έρχονταν από παντού: στην Αυστρία και στην Ιταλία έμπαιναν στις κυβερνήσεις· σε Ισπανία, Γερμανία, Βέλγιο, σκανδιναβικές χώρες συγκροτούσαν μαζικούς πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους με διψήφια εκλογικά ποσοστά. Ο Φάρατζ και ο Μακρόν φαίνονταν πως ήταν αποτελεσματικοί λιμενοβραχίονες στην πλημμυρίδα. Όμως οι Λεπέν και Μπαρντελά επιβεβαίωσαν πως η Μελόνι και ο Ορμπάν δεν ήταν εξαίρεση.
Η ευρωπαϊκή αριστερά βρίσκεται για άλλη μια φορά προ εκπλήξεως. Την ώρα που η αστική τάξη αλλάζει τις στρατηγικές και το πολιτικό προσωπικό της, εκείνη μένει εγκλωβισμένη στις αναμνήσεις μια άλλης εποχής. Η πιθανότητα να αναλάβει η Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο τη διακυβέρνηση ενός από τους τρεις ισχυρότερους πόλους του δυτικού ιμπεριαλισμού, τη σπρώχνει τν αριστερά ακόμα πιο βαθιά στη συνθηκολόγηση: στον πολιτικό αφοπλισμό της και την προσχώρησή της στο αστικό μπλοκ μέσα από τη συγκρότηση του Νέου Λαϊκού Μετώπου.
Το Λαϊκό Μέτωπο στη δεκαετία του ‘30
Το Λαϊκό Μέτωπο ήταν η πρόταση Σοσιαλιστικών και Κομμουνιστικών κομμάτων στη δεκαετία του 1930 στις ευρωπαϊκές χώρες μετά την άνοδο του Χίτλερ στη γερμανική καγκελαρία. Υποτίθεται μαζί με κομμάτια της δημοκρατικής δεξιάς θα διαμόρφωναν ένα μπλοκ εξουσίας που θα εμπόδιζε τους φασίστες να κυβερνήσουν.
Η στρατηγική αυτή συνδυαζόταν με μια νέα ταξική ανάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς που σύμφωνα με αυτή στην πλειοψηφία των κρατών στον πλανήτη δεν έχει ολοκληρωθεί η αστική επανάσταση. Έτσι μαζί με τη δημοκρατική αστική τάξη αφού εμποδιστούν οι φασίστες θα προχωρήσουν σε μια σειρά μέτρα που «θα ανοίξουν τον δρόμο να γίνει η σοσιαλιστική επανάσταση σε επόμενο κοινωνικοπολιτικό στάδιο». Η σταλινική γραφειοκρατία διαγράφει με μονοκοντυλιά τη νικηφόρα στρατηγική της ρώσικης επανάστασης και επαναφέρει τη λογική των «σταδίων». Στη Ρωσία οι Μπολσεβίκοι δεν περίμεναν να ολοκληρωθεί ο αστικός εκσυγχρονισμός σε πολιτικό-οικονομικό-κοινωνικό περιβάλλον και καθοδήγησαν μια σοσιαλιστική επανάσταση. Γιατί λοιπόν η παγκόσμια αριστερά μέσα σε λιγότερο από είκοσι χρόνια παθαίνει ομαδική πολιτική αμνησία;
Η ήττα του εργατικού κινήματος εντός και εκτός της Ρωσίας ήταν η βασική αιτία μαζικής συνθηκολόγησης. Η αποτυχία εξάπλωσης της επανάστασης στην Ευρώπη οδήγησε τη γραφειοκρατία στη Ρωσία σε ταξική αντεπανάσταση και από τα τέλη της δεκαετίας του ’20 η Ρωσία δεν είναι «κράτος-προβοκάτορας», δεν είναι οργανωτής της παγκόσμιας επανάστασης αλλά ανασυγκροτεί την κερδοφορία των επιχειρήσεων στο εσωτερικό. Το «να φτάσουμε και να ξεπεράσουμε τη Δύση» δεν οδηγεί μόνο σε τρομακτική εκμετάλλευση της εργατικής τάξης προς όφελος της συσσώρευσης, αλλά αποτελεί και τον μοναδικό οδικό χάρτη για όλα τα ΚΚ στον πλανήτη. Φυσικά και οι αποτυχίες των ΚΚ να καθοδηγήσουν κομμουνιστικές εξεγέρσεις δυνάμωσαν τις συντηρητικές και μετριοπαθείς φωνές στο εσωτερικό τους. Η «μακρά νόμιμη ύπαρξη» και το «δεν μπορούμε να εξεγερθούμε» έγιναν καραμέλα στις αριστερές ηγεσίες. Εξυπνάδες του τύπου «οι στρατοί σήμερα δεν έχουν καραμπίνες και χειροβομβίδες, αλλά τανκς και αεροπλάνα άρα δεν μπορούμε να νικήσουμε με τα όπλα» από τότε ήταν στο οπλοστάσιο των πασιφιστών και ρεφορμιστών.
Το 1936 σε Ισπανία και Γαλλία αναλαμβάνουν κυβερνήσεις του Λαϊκού Μετώπου. Οι σοσιαλιστές Καμπαγιέρο και Νεγρίν δεν κατάφεραν να εμποδίσουν τον Φράνκο και μάλιστα ο πρώτος πέθανε στο Νταχάου όντας φυλακισμένος. Ο σοσιαλιστής Μπλουμ από την άλλη δεν έχασε από τους ναζί. Τα γαλλικά φασιστικά κόμματα δεν είχαν το μέγεθος και την πείρα των αντίστοιχων σε Γερμανία – Ιταλία – Ισπανία. Παρέδωσε, λοιπόν, στο «σύμμαχό» του δεξιό Νταλαντιέ.
Οι πολιτικές συνθηκολόγησης με την αστική τάξη είχαν διαφορετικά αποτελέσματα από χώρα σε χώρα. Ο αφοπλισμός των μαζών και η επίθεση των αστικών κυβερνήσεων σε αναρχικούς και αριστερά οδήγησε στη νίκη του Φράνκο. Από την άλλη στη Γαλλία η επίθεση στα συνδικάτα και η μετατροπή του ΓΚΚ σε παράνομο δεν έφερε φασιστική κυβέρνηση. Οι ναζί κατέλαβαν την εξουσία μέσα από στρατιωτική εισβολή.
Παρ’ όλο που η αριστερά βρίσκεται στο στόχαστρο της αστικής τάξης η πολιτική της ταξικής συνεργασίας παραμένει και στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος και η εξαφάνιση της ταξικής στρατηγικής
Η συνέχεια των Λαϊκών Μετώπων στον 2ο ΠΠ είναι η ενιαία στρατιωτική μάχη ενάντια στις δυνάμεις του φασισμού. Η Ρωσία καταργεί και τυπικά την ήδη παρηκμασμένη Κομμουνιστική Διεθνή ως δείγμα καλής θέλησης με τις δυτικές αστικές κυβερνήσεις. Η γραμμή που δίνεται είναι συνεργασία με την αστική τάξη που αυτό περιλαμβάνει κοινά στρατιωτικά στρατηγεία και κοινά πολιτικά επιτελεία.
Τα κομμουνιστικά κόμματα σε όλο τον πλανήτη σηκώνουν αμερικάνικες και αγγλικές σημαίες και αποκηρύσσουν κάθε ενέργεια που μπορεί να θυμίζει κάποια ανεξάρτητη ταξική επιλογή. Το γνωστό Κίνημα του Ναυτικού τον Απρίλιο του 1944 υπέρ του ΕΑΜ αποδοκιμάστηκε από το συνέδριο του Λιβάνου έναν μήνα αργότερα με τη συμμετοχή του ΚΚΕ.
Το τέλος του Πολέμου μπορεί να βρίσκει ηττημένο τον φασισμό αλλά όχι νικήτρια την εργατική τάξη. Οι τακτικές της γαλλικής, ιταλικής, ισπανικής και ελληνικής αριστεράς όχι μόνο δεν οδήγησαν στον σοσιαλισμό έστω σε «επόμενο στάδιο», αλλά σε πανωλεθρία και στη συστημική ενσωμάτωσή τους. Φυσικά, μπορεί στον αντίποδα να αντιταχθεί η εγκαθίδρυση της «σοσιαλιστικής» ανατολικής Ευρώπης. Όμως αυτό δεν περιλαμβάνει κανενός είδους επαναστατικής διαδικασίας του προλεταριάτου αλλά «εξαγωγή επανάστασης». Η συνέχεια της πολιτικής του Λαϊκού Μετώπου και της λογικής των «σταδίων» έφερε στη φαρέτρα της αριστεράς έναν διαφορετικό τρόπο εγκαθίδρυσης «σοσιαλισμού». Ενός «σοσιαλισμού» που εγκαθιδρύεται και λειτουργεί ενάντια στην ίδια την εργατική τάξη. Που χτίζεται «σοσιαλιστική» η Ανατολική Γερμανία χωρίς κίνημα, χωρίς σοβιέτ, χωρίς αριστερά και με τείχος, όχι για να εμποδιστεί μια αστική εισβολή, αλλά η δραπέτευση απλών, καθημερινών εργαζόμενων προς τη Δύση.
Μέχρι και σήμερα επικρατεί στην πλειοψηφία της αριστεράς η στρατηγική της γεωπολιτικής. Η αναζήτηση εθνικών κρατών που θα αποτελέσουν κάποιου τύπου ανάχωμα πότε στον ιμπεριαλισμό, πότε στον φασισμό, πότε στον αντιμνημονιακό αγώνα.
Από το 1936 έχει εξαφανιστεί σε μαζικό επίπεδο η ανεξάρτητη αντιφασιστική στρατηγική. Μια αντιφασιστική στρατηγική που εμφανίστηκε πετυχημένα το 1917 και επικρατούσε ως κυρίαρχη αντίληψη στο εργατικό κίνημα. Μια στρατηγική που αναγνώριζε πρωταρχικά την αναγκαιότητα συντριβής της ακροδεξιάς αλλά που δεν οδηγούσε σε πολιτική συνθηκολόγηση με την αστική τάξη. Έπρεπε να φτάσουμε στον Ισπανικό Εμφύλιο και στην συντριβή των εργοστασιακών συμβουλίων και στον αφοπλισμό των μαζών από τη ρεφορμιστική κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου για να ενταφιαστεί η επαναστατική στρατηγική της Διαρκούς Επανάστασης και του Ενιαίου Μετώπου.
Τα χαρακτηριστικά του Ενιαίου Μετώπου
Για το Ενιαίο Μέτωπο έχουν γραφτεί χιλιάδες και εκατομμύρια κείμενα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε άλλη μια αποκωδικοποίηση για να διαπιστώσουμε (ή όχι) την χρησιμότητα του:
- Αφορά συστράτευση δυνάμεων για έναν τακτικό στόχο. Δεν αποτελεί στρατηγική συνεργασία δυνάμεων για τον σοσιαλισμό. Είναι πολιτική συμμαχίας αριστεράς αλλά όχι προσχώρηση σε αστικό μπλοκ.
- Το Ενιαίο Μέτωπο έρχεται να απαντήσει στο θέμα της πολιτικής εξουσίας. Χρησιμοποιείται για να προβληθεί η αριστερά ως εναλλακτική πολιτική πρόταση.
- Δεν αποτελεί τελικό στόχο αλλά κομμάτι της Διαρκούς Επανάστασης. Η κατάκτηση του στόχου οφείλει να αποτελεί μέρος της χειραφέτησης της εργατικής τάξης προς τον σοσιαλισμό.
- Το Ενιαίο Μέτωπο δεν είναι μόνο συνθήματα αλλά και εμπεριέχει συγκεκριμένα οργανωτικά καθήκοντα. Κοινές απεργιακές φρουρές και επιτροπές, ένοπλες πολιτοφυλακές αυτοάμυνας κλπ.
Για τον τακτικό στόχο
Παρατηρούμε μια τρομερή παλινωδία ρεφορμιστικών ηγεσιών. Τη μια μέρα μπορεί να λένε πως πχ οι φασίστες ή οι σοσιαλιστές είναι τα ίδιο τσιράκια του συστήματος και πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη αντιφασιστική ή αντιδεξιά πάλη. Την άλλη μέρα είναι πρόθυμοι να υπογράψουν τον οποιοδήποτε «ρεαλιστικό» συμβιβασμό γιατί «δεν είναι ώριμες οι συνθήκες».
Φυσικά, η πάλη ενάντια στον φασισμό, ρατσισμό, πόλεμο, φτώχεια κλπ δεν μπορεί να λυθεί εντός του καπιταλισμού. Αυτό δεν εμποδίζει, όμως, την αριστερά να παλεύει για πχ αυξήσεις ή προσλήψεις. Γιατί, λοιπόν, θυμούνται ξαφνικά «τις μεγάλες στρατηγικές διαφορές» και παριστάνουν τους υπερεπαναστάτες; Η διαφορά βρίσκεται στη λογική των «αιτημάτων» και των στόχων πάλης. Για τους ρεφορμιστές η κατάκτηση του «στόχου» είναι εντός συστήματος. Αποτελεί τμήμα της λογικής των «σταδίων» όπου μια ενδιάμεση πολιτική και οικονομική κατάσταση θα «ανοίξει τον δρόμο» για άλλες εξελίξεις. Επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του επαναστατικού προλεταριάτου αναζητούν στρατηγικές συνεργασίες ακόμα και μέσα στην αστική τάξη.
Για τους κομμουνιστές μπορεί να υπάρξει πολιτική προτεραιότητα στόχων. Προφανώς φασίστες – δημοκράτες δεξιοί – ακροδεξιοί – σοσιαλδημοκράτες – ρεφορμιστές εξυπηρετούν «τελικά» το ίδιο καπιταλιστικό σύστημα. Όμως μια τέτοια «αλήθεια» λειτουργεί αποπροσανατολιστικά για τη διαμόρφωση στρατηγικής. Μπορεί κάποιος να σε δηλητηριάζει αργά και καθημερινά με λίγες ποσότητες φάρμακου ενώ κάποιος σε σημαδεύει με πιστόλι. Και οι δύο θέλουν «τελικά» να σε σκοτώσουν. Όμως πρέπει να αφοπλίσεις πρώτα το πιστόλι για να ασχοληθείς με το δηλητήριο. Η σύγχυση των προτεραιοτήτων μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδίες.
Για την πολιτική εξουσία
Η συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου πάλης για οποιοδήποτε θέμα δεν μπορεί να σημαίνει έκπτωση στρατηγικής των επαναστατών – κομμουνιστών. Ένας αντιχουντικός, αντιφασιστικός ή αντιακροδεξιός αγώνας δεν μπορεί να παραμένει στην υπεράσπιση της «παλιάς», προηγούμενης αστικής δημοκρατίας. Η μάχη δεν μπορεί να είναι μόνο «αντί». Η παρεμπόδιση πχ να αναλάβουν οι ναζί την εξουσία στο μεσοπόλεμο έπρεπε και όφειλε να συμπεριλαμβάνει εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
Η πιθανότητα να βρεθούν οι κομμουνιστές σε κάποιο υπουργικό συμβούλιο στην αστική δημοκρατία της εποχής, θα μπορούσε να συμβεί μέσα από ένα ντόμινο πολιτικών εξελίξεων. Η διαφορά του Ενιαίου Μετώπου με το Λαϊκό Μέτωπο έγκειται στη χρήση της πολιτικής της Διαρκούς Επανάστασης και του συγκεκριμένου οργανωτικού πλαισίου «από τα κάτω» υλοποίησης του Ενιαίου Μετώπου.
Για τη Διαρκή Επανάσταση
Το Ενιαίο Μέτωπο εφαρμόζεται σε περιόδους ανοιχτής πολιτικής κρίσης «από τα πάνω» και φιλοδοξεί να οργανώσει την απάντηση των «από κάτω». Διαφέρει από το Λαϊκό Μέτωπο γιατί δεν αναζητεί την παγίωση μιας ενδιάμεσης, ρεαλιστικής ρεφορμιστικής απάντησης. Οι κομμουνιστές γνωρίζουν καλά πως οι περίοδοι αστάθειας δεν κρατάνε επ’ άπειρο και σε κάθε περίπτωση η αστική τάξη θα πριμοδοτήσει όποιο πολιτικό δυναμικό φανεί πιο αξιόπιστο.
Οι κομμουνιστές οφείλουν να χρησιμοποιήσουν την περίοδο του Ενιαίου Μετώπου για να προετοιμάσουν το προλεταριάτο ιδεολογικά και οργανωτικά να διεκδικήσει την πολιτική εξουσία.
Τη δεκαετία του ’30 που η αριστερά αρνήθηκε να οργανώσει επαναστάσεις, η αστική τάξη είτε μέσα από τον φασισμό είτε μέσα από τα παραδοσιακά αστικά σχήματα βρήκε τρόπο να απαντήσει και εν τέλει να οργανώσει μεταπολεμικά τον πλανήτη με την αριστερά στο περιθώριο. Έπρεπε να περάσουν πάνω από δύο δεκαετίες και μέσα από τον Γαλλικό Μάη για να ξαναμπεί η προοπτική του σοσιαλισμού και της επανάστασης.
Για τα συγκεκριμένα οργανωτικά καθήκοντα
«Το ενιαίο μέτωπο είναι φραγμός ενάντια στο φασισμό», «το ενιαίο μέτωπο δεν θα επιτρέψει», «οι φασίστες δεν θα τολμήσουν», και άλλα τέτοια. Αυτά είναι μόνο φράσεις. Πρέπει να πούμε παστρικά στους εργάτες, σοσιαλιστές και κομμουνιστές: Μην επιτρέπεται στους επιπόλαιους και ανεύθυνους δημοσιογράφους και ρήτορες να σας βαυκαλίζουν με φράσεις».
και παρακάτω
«Εκείνο που μας χρειάζεται είναι η μαζική αυτοάμυνα και όχι η πολιτοφυλακή» μας λένε συχνά. Τι είναι όμως αυτή η «μαζική αυτοάμυνα”; Δίχως μαχητική οργάνωση; Δίχως εξοπλισμό; Δίχως στελέχη ειδικευμένα; Ν’ αναθέσουμε στις μάζες τις ανοργάνωτες, τις απροετοίμαστες, τις αφημένες στον εαυτό τους, την άμυνα ενάντια στο φασισμό, θα πει να παίξουμε ένα ρόλο ασύγκριτα πιο άθλιο και τιποτένιο από το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου». [1]
Το Ενιαίο Μέτωπο δεν είναι αφηρημένο προπαγανδιστικό σύνθημα. Δεν είναι «έκκληση» για αγώνα αλλά συγκεκριμένη στράτευση με όρους και προϋποθέσεις. Ο εργατικός έλεγχος, οι απεργιακές επιτροπές, η ένοπλη πολιτοφυλακή αποτελούν συγκεκριμένα εργαλεία που χτίζονται με σάρκα και οστά.
Οι κομμουνιστές κάνουν κοινές απεργιακές φρουρές, είναι αποφασισμένοι να περιφρουρήσουν τους πολιτικούς συμμάχους τους από επιθέσεις φασιστών κλπ. Η επιτυχία του Ενιαίου Μετώπου εξαρτάται από το πόσο θα μετουσιωθεί σε συγκεκριμένα οργανωτικά μέτρα πάλης. Αλλιώς θα γίνει μια αφηρημένη εξαγγελία που λίγο θα διαφέρει με αυτή των ρεφορμιστών.
Η σημερινή κατάσταση στη Γαλλία και το Νέο Λαϊκό Μέτωπο
Είναι αντιφασιστικός ο αγώνας ενάντια στη Λεπέν – Μπορντελά; Αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, όχι. Το Εθνικό Μέτωπο μπορεί να έχει μαζέψει όλο τον ακροδεξιό οχετό της γαλλικής αστικής τάξης αλλά δεν είναι φασιστικό – ναζιστικό κόμμα. Εδώ και δεκαετίες έχει αποκοπεί από λογικές «ταγμάτων εφόδου». Συγκροτείται γύρω από τον ριγμένο γαλλικό εθνικισμό, από αίσθηση αυτοκρατορίας που χτίζεται από τη γαλλική αστική τάξη και αποτελεί το πιο προωθημένο αντιδραστικό πολιτικό όχημα που θέλει να αναθεωρήσει με γρήγορους ρυθμούς το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο. Θέλει να επαναφερθεί η γαλλική κοινωνία στους όρους συγκρότησης του 19ου αιώνα, χωρίς αριστερά και συνδικάτα και την εργατική τάξη εξατομικοποιημένη και βουτηγμένη στην ιδεολογία του εθνικισμού – ρατσισμού. Προφανώς θα αποθρασυνθούν φασιστικές γκρούπες και θα ενταθούν τα ρατσιστικά χτυπήματα. Όμως θα πρέπει να δούμε συγκεκριμένα αν χτίζονται συνθήκες Μαζικής Αυτοάμυνας και Εργατικής Πολιτοφυλακής.
Αποτελεί ιδιαίτερο τακτικό στόχο το «αντι-Λεπέν» μέτωπο ή ίδια μάχη θα δώσουμε όποιος κι αν νικήσει; Μπορεί να μην υπάρχουν αντιφασιστικά καθήκοντα αλλά η μάχη ενάντια στην πιθανή ανάληψη εξουσίας από το Εθνικό Μέτωπο αποτελεί τακτικό στόχο. Η εργατική τάξη από την πρώτη στιγμή κατάλαβε πως μια πιθανή ακροδεξιά κυβέρνηση είναι χειροτέρευση των συνθηκών ζωής της. Αυτή δεν είναι μια πλαστή συνθήκη, ένα «ψευτοδίλλημα» κατασκευασμένο από τα αστικά επιτελεία. Η υποτίμηση αυτής της μάχης θα οδηγήσει σε περιθωριοποίηση των δυνάμεων που θα την ισχυριστούν αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Στην ουσία θα έχουν υποτιμήσει μια τόσο σημαντική μάχη και θα έχουν αδυνατήσει ένα μέτωπο πάλης που σήμερα είναι τόσο απαραίτητο.
Πόσο αριστερό είναι το γαλλικό Νέο Λαϊκό Μέτωπο; Οι δυνάμεις της ελληνικής αριστεράς ούσες «μακριά» από τις πραγματικές συνθήκες της Γαλλίας και χωρίς την πίεση του εκλογικού ανταγωνισμού μπορούν να πουν πιο εύκολα μερικές αλήθειες.
Οι δυνάμεις που δεν καλούν σε υπερψήφιση το Ν.Λ.Μ. μπορεί να αναδεικνύουν όλες τις «δεξιές» αποκλίσεις, αλλά λίγο ή πολύ αναγνωρίζουν πως εκφράζει μια αριστερή έκφραση ενάντια στη Λεπέν. Δεν ακούμε φράσεις «ο Μελανσόν ή το ΓΚΚ έφεραν τη Λεπέν». Οι δυνάμεις που καλούν σε κριτική υποστήριξη το Ν.Λ.Μ. διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους πως αυτό δεν αποτελεί πρόδρομο για στήριξη της ελληνικής κεντροαριστεράς γιατί η ελληνική εκδοχή είναι απίστευτα διεφθαρμένη και μακριά από την αριστερά.
Στην πράξη το Ν.Λ.Μ. είναι πολύ πιο δεξιό από μια (α)πιθανή σύμπραξη ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το NPA anticapitaliste υποστηρίζει ένθερμα την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ σε αντίθεση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ΓΚΚ έχει δεκαετίες πρόσδεσης με το ΓΣΚ και τον κυβερνητισμό και σίγουρα πιο δεξιό προφίλ από το ΚΚΕ. Ο Μελανσόν και η Ανυπότακτη Γαλλία είναι πιο δεξιά από τον ΣΥΡΙΖΑ πριν κυβερνήσει. Όσο για τον Ολάντ και το ΓΣΚ, το ΠΑΣΟΚ φαντάζει άκρα αριστερά. Η γαλλική σοσιαλδημοκρατία έχει οργανώσει και στηρίξει τις στρατιωτικές επεμβάσεις του γαλλικού ιμπεριαλισμού σε όλο τον πλανήτη.
Η δυνατότητα του ρεφορμισμού να οργανώνει και να διαμεσολαβεί τις αγωνίες του μη-επαναστατημένου προλεταριάτου δεν εξαρτάται από το πόσο «δεξιά» είναι το πρόγραμμά του αλλά το πώς οργανώνεται η ταξική πάλη κάθε συγκεκριμένη στιγμή.
Το Ν.Λ.Μ. αποτελεί φραγμό στο Εθνικό Μέτωπο; Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ετοιμάζεται ο δεύτερος γύρος των γαλλικών εκλογών. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα η γαλλική πολιτική σκηνή μπαίνει σε ανοιχτή πολιτική κρίση. Αν βγει κυβέρνηση Εθνικού Μετώπου θα είναι υπό κρίση της αστικής τάξης αλλά η ζυγαριά θα έχει κυλίσει προς τα δεξιά. Το δίπολο Μακρόν – Μπαρντελά θα πλακώνεται για το πόσους μετανάστες θα πνίγουν στη Μεσόγειο. Αν βγει κυβέρνηση Μελανσόν θα είναι μια σημαντική νίκη για την αριστερά, αλλά θα υπάρχει μια μεγάλη, ενιαία και μοναδική ακροδεξιά αντιπολίτευση στο δίδυμο Μακρόν – Μελανσόν.
Οι κομμουνιστές οφείλουν να προετοιμαστούν όχι απλά για μάχη «από Δευτέρα» αλλά για τη σύνταξη σχεδίου και προγράμματος κατάληψης της πολιτικής εξουσίας
Τα καθήκοντα των επαναστατών μετά τις εξελίξεις στη Γαλλία
Η διαδικασία που άνοιξε με τις γαλλικές εκλογές δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στην κυβέρνηση, ούτε μόνο στην οικονομία. Ανοίγει δρόμους και πολιτικά εργαστήρια για όλη την ευρωπαϊκή αστική τάξη και δεν κλείνει την επόμενη των εκλογών.
Η επαναστατική αριστερά είτε στηρίζει Ν.Λ.Μ. είτε όχι κάνει το ίδιο σφάλμα. Παραμένει αμήχανη και παγωμένη στις εξελίξεις. Ελπίζει είτε πως μέσα από την πληθυντική αριστερά είτε από κάποιο «κίνημα» να προκύψει μια άλλη λύση. Όμως αυτό που χρειάζεται είναι να προετοιμαστεί για την Κομμουνιστική Εξέγερση.
Μια κυβέρνηση Ν.Λ.Μ. θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε αδιέξοδα τις ρεφορμιστικές ηγεσίες. Η προσπάθεια να υλοποιήσουν ρεαλιστική πολιτική χωρίς να τρομάξουν την αστική τάξη θα οδηγήσει σε ξέφτισμα την αριστερά. Το Εθνικό Μέτωπο ως αντιπολίτευση θα προσπαθεί να καρπωθεί την απογοήτευση. Οι Ναζί στη Γερμανία πέρασαν τρεις και τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι να τους παραδοθεί η εξουσία και αφού η αριστερά ήταν ανίκανη να προβάλλει τον σοσιαλισμό ως απάντηση.
Μια κυβέρνηση Εθνικού Μετώπου δεν θα είναι μια κυβέρνηση που μπορεί η αριστερά να μείνει για πολύ καιρό στην αντιπολίτευση. Ή θα διαλυθεί ή θα βγει εκτός νόμου ή και τα δύο. Σε περίπτωση νίκης Μπορντελά θα πρέπει να οργανωθεί μάχη μη αναγνώρισης της κυβέρνησης. Με ότι πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα σημαίνει αυτό.
Στην εξέγερση Γρηγορόπουλου και στις Πλατείες η άκρα αριστερά δήλωσε ανέτοιμη να διεκδικήσει την πολιτική εξουσία. Είκοσι χρόνια αργότερα, σε μια νέα πολιτική κρίση του καπιταλισμού μια νέα κατάσταση που δεν θα είμαστε «έτοιμοι» δεν θα είναι λάθος, αλλά ηττοπαθή συνθηκολόγηση.
Ο χρόνος είναι κρίσιμος. Να ετοιμαστούμε για τις ιστορικές μέρες που έρχονται.
Για το Σοσιαλισμό και τη Νίκη!
[1]: Τρότσκυ: Που βαδίζει η Γαλλία, 1934
